Όχι ότι δεν σε εκτιμούσα όταν σε είχα.... κάθε στιγμή που ήμασταν μαζί την εκτιμούσα... γι'αυτό και δεν σε άφησα ποτέ μου...
αλλά είναι από αυτές τις μέρες.... που όταν ξυπνάς κι έχεις γκρίνια, εκτιμάς εκείνο το χαμογελαστό πρόσωπο που ακόμη και στον πόνο που είχε χαμογελούσε όταν ξυπνούσε κι έλεγε κι ακόμη μία μέρα είμαι εδώ....
Κακές αναμνήσεις από'σένα, σου'χω πει δεν έχω.. Μέσα όμως στα τόσο όμορφα που περάσαμε, έρχονται στο μυαλό μου οι τελευταίες μέρες που ήταν τόσο δύσκολες, τόσο πόνος.... Θυμάμαι όταν έφτασες στο νοσοκομείο με το ασθενοφόρο που μου είπες ότι φοβάσαι... Θυμάμαι το παρακαλητό σου να σε πάρω από'κει, αυτό δεν θα σταματήσει ποτέ να ηχεί στ'αυτιά μου... μακάρι να μπορούσα να σε πάρω, μακάρι την ώρα που θα σε έπαιρνα μακριά από το νοσοκομείο να'χα την δύναμη να σε γιατρέψω κιόλας για να μην μου φύγεις.... Ακούω το "παρακαλώ" στα ολλανδικά και νιώθω κάθε φορά ότι το ξαναλές εσύ.... το ξέρεις ότι αν μπορούσα θα το έκανα... το ξέρεις ότι θα έκανα τα πάντα για'σένα.... σου είχα ξαναπεί και τότε στην αρχή, αν μπορούσα και γινόταν χειρουργείο και χρειαζόντουσαν κάποιο όργανο θα το έδινα και το εννοούσα.... για'σένα θα έκανα τα πάντα, αρκεί να είσαι εδώ....
Πόσο πολύ πονάει που δεν θα σε ξαναδώ.... το γέλιο σου, το πρόσωπο σου, να νιώσω τα χέρια σου... να σε πάρω μία αγκαλιά.....
Πόσο πολύ πονάει που σκέφτομαι την στιγμή που έπρεπε να πάρω την απόφαση για να μην πονάς να σε βάλουν σε κώμα γνωρίζοντας ότι δεν θα ξαναξυπνήσεις ποτέ σου..... και να μου λένε όλοι, μην χάνεις την ελπίδα σου, γίνονται και θαύματα και μπορεί να ξαναξυπνήσει.... και εγώ ήξερα ότι εκείνη η ένεση απλά θα σε κοιμίσει για να μην πονάς, για να φύγεις ανώδυνα από κοντά μου.... και μετά 4 νύχτες δίπλα σου να μετράμε τις ανάσες σου... να σταματάς για λίγα δευτερόλεπτα και μετά να ξαναπαίρνεις μία βαθιά ανάσα... να παλεύεις για να μείνεις ή να φύγεις.... κι ενώ δεν υπήρχε άλλος τρόπος από την άγνοια τους μερικοί να μου λένε μήπως δεν έπρεπε να το κάνετε, έπρεπε να περιμένετε... και να ξαναρωτάω τους γιατρούς, μήπως δεν έπρεπε... και να μου λένε ότι δεν υπήρχε άλλος τρόπος, ή θα έπεφτε ανώδυνα σε κώμα ή μετά από 1-2 μέρες με πολύ πόνο, δεμένη για να μην κάνει κακό στον εαυτό της θα έπεφτε σε κώμα μόνος του ο οργανισμός υποφέροντας όμως.... αλλά σου μένουν αυτά στο μυαλό, και σε δηλητηριάζουν και το σκέφτεσαι συνέχεια και συνέχεια και συνέχεια... μήπως..... μήπως..... μήπως θα μπορούσα έστω και κάτι παραπάνω να κάνω....
και την τελευταία μέρα, η σακούλα από τον καθετήρα να γεμίζει ούρα κι εγώ να φωνάζω ότι ακόμη λειτουργούν τα νεφρά σου και μήπως να σε ξυπνούσαμε γιατί είσαι καλά.... τελικά όμως ήταν που άδειαζε το σώμα σου από τα υγρά.... 20 λεπτά μετά έφυγες....
μιλούσαν στο δωμάτιο κι εγώ από την άλλη πλευρά, έστελνα μήνυμα στον Κρις για να'ρθει... σχολούσε από την δουλειά και ήταν στον δρόμο, ερχόταν.... και γυρίζω να σε κοιτάξω και βλέπω ότι σταμάτησες να αναπνέεις.... περιμένω λίγο γιατί νόμιζα θα ξαναρχίσεις.... και καταλαβαίνω ότι εκεί ήταν, δεν θα ξαναπάρεις ανάσα.... και το λέω στους άλλους, ότι η μαμά έφυγε, δεν αναπνέει άλλο.... και γυρίζουν όλοι να σε κοιτάξουν και περιμένουμε..... φωνάζει η Jose νοσοκόμα και έρχεται κι αυτή, η προϊσταμένη και μας λέει ότι έφυγες..... γυρίζει με κοιτάει με λυπημένα μάτια και με πιάνει στον ώμο, μου λέει είσαι καλά, χρειάζεσαι κάτι? γιατί ήξεραν πόσο δεμένη ήμουν μαζί σου... τόσα χρόνια κάθε φορά μαζί ήμασταν εκεί..... ήρθε η γιατρός να επιβεβαιώσει τον θάνατο σου... μας έδωσε το χέρι σε όλους και ήρθε σ'εμένα στο τέλος να μου δώσει το χέρι και με κοίταξε κι αυτή με λυπημένα μάτια....
σαν σκηνή από ταινία όλα γυρίζουν στο μυαλό μου.... εκείνες οι στιγμές.....
μετά μας άφησαν μόνους μαζί σου.... κι εκεί ξεσπάσαμε όλοι..... να βλέπω τον Χρήστο και τον Γιώργο να κλαίνε σαν μωρά παιδιά.... έστειλα μήνυμα στον Κρις και ήρθε εκείνη την ώρα με πήρε αγκαλιά... και έκλαιγα...
μετά έπρεπε να σ'αφήσουμε για να σε ντύσουν... έμεινε η Jose μέσα, να σε πλύνουν και να σε ντύσουν... κι εμείς στο σαλόνι να κλαίμε.... μετά μπήκαμε ξανά μέσα στο δωμάτιο σου, ήσουν με τα ρούχα σου τα καλά που διάλεξα εγώ.... κι εκεί συνειδητοποίησα ότι ήσουν πραγματικά νεκρή.... εκεί φαινόσουν ότι είχες φύγει.... άρχιζες σιγά σιγά και να κρυώνεις..... βγήκα από το δωμάτιο και πήρα το γραφείο τελετών... και ζήτησα ό,τι μου είχες ζητήσει εσύ... να αποτεφρωθείς, μία απλή και οικονομική τελετή, χωρίς θρησκευτικά περιεχόμενα και θα μιλούσα εγώ για'σένα... έκλεισα ραντεβού για την επόμενη μέρα, για την ημέρα των Χριστουγέννων να πάμε εκεί να τα κανονίσουμε όλα... Χριστούγεννα διάλεξα το φέρετρο σου, ο Γιώργος στην άκρη της πόρτας δεν μπορούσε να τα δει και εμεινε σχεδόν απ'έξω... εγώ με τον Χρήστο μπήκαμε, με ρώτησε ποιο φέρετρο θέλω και βρήκα για'μένα το πιο όμορφο, γιατί για'σένα αξίζουν τα πιο όμορφα... ένα λιτό, οικονομικό αλλά όμορφο φέρετρο.... Δεν ζητήσαμε κάρτες, δεν ζητήσαμε λουλούδια.... όλα τα ετοιμάσαμε εμείς.... παραγγείλαμε 120 κίτρινα τριαντάφυλλα..... το αγαπημένο σου λουλούδι.... ο Χρήστος πήρε κεριά τα οποία ακόμη τα έχω εδώ σ'εμένα... φτιάξαμε τις κάρτες σου εγώ κι ο Κρις... η Ντίνα έφτιαξε το βιντεάκι σου.... εγώ διάλεξα τα τραγούδια και τις φώτος σου....
Δεν ξέρω πώς βρήκα την δύναμη να τα κάνω όλα αυτά......
έγραψα ακόμη και το κειμενάκι που θα διάβαζα, πρώτα στα ελληνικά και μετά στα ολλανδικά και το διόρθωσε ο Κρις για να το διαβάσω....
Ο Χρήστος έπρεπε να φύγει το Σάββατο, γι'αυτό κλείσαμε στην Ολλανδία το αποτεφρωτήριο πιο νωρίς.... Ολλανδία γεννήθηκες, Ολλανδία έφυγες σωματικά από αυτή την γη..... ίσως έτσι ήταν πραγματικά καλύτερα.....
ήρθαν λίγοι άνθρωποι... σε αποχαιρετήσαμε....
πρώτα τα παιδιά, μετά οι συγγενείς και μετά οι φίλοι.... πήραμε θέση.... ήσουν στην μέση του δωματίου, κλειστό φέρετρο, με την φωτογραφία σου από πάνω και στο φέρετρο ένα ασημένιο αυτοκόλλητο με το ονοματεπώνυμο σου και τις χρονολογίες... δίπλα ο δίσκος με τα κεριά, γύρω σου τα κίτρινα τριαντάφυλλα.... τζαμαρίες στο μέρος εκείνο και να φαίνεται από έξω μία λιμνούλα.... είχε ήλιο εκείνη την ώρα κι όλα ήταν όμορφα... πολύ προσεγμένα... μπαίνοντας ακούγαμε τα τραγούδια.... πόσο αληθινό το πρώτο.... και όλα τα υπόλοιπα, αλλά το πρώτο μιλούσε για'μας.....
μου λείπεις..... και κάθε μέρα με πιάνει το παράπονο που δεν είσαι εδώ....... μου λείπεις τρελά..... σε αγαπάω....
αλλά είναι από αυτές τις μέρες.... που όταν ξυπνάς κι έχεις γκρίνια, εκτιμάς εκείνο το χαμογελαστό πρόσωπο που ακόμη και στον πόνο που είχε χαμογελούσε όταν ξυπνούσε κι έλεγε κι ακόμη μία μέρα είμαι εδώ....
Κακές αναμνήσεις από'σένα, σου'χω πει δεν έχω.. Μέσα όμως στα τόσο όμορφα που περάσαμε, έρχονται στο μυαλό μου οι τελευταίες μέρες που ήταν τόσο δύσκολες, τόσο πόνος.... Θυμάμαι όταν έφτασες στο νοσοκομείο με το ασθενοφόρο που μου είπες ότι φοβάσαι... Θυμάμαι το παρακαλητό σου να σε πάρω από'κει, αυτό δεν θα σταματήσει ποτέ να ηχεί στ'αυτιά μου... μακάρι να μπορούσα να σε πάρω, μακάρι την ώρα που θα σε έπαιρνα μακριά από το νοσοκομείο να'χα την δύναμη να σε γιατρέψω κιόλας για να μην μου φύγεις.... Ακούω το "παρακαλώ" στα ολλανδικά και νιώθω κάθε φορά ότι το ξαναλές εσύ.... το ξέρεις ότι αν μπορούσα θα το έκανα... το ξέρεις ότι θα έκανα τα πάντα για'σένα.... σου είχα ξαναπεί και τότε στην αρχή, αν μπορούσα και γινόταν χειρουργείο και χρειαζόντουσαν κάποιο όργανο θα το έδινα και το εννοούσα.... για'σένα θα έκανα τα πάντα, αρκεί να είσαι εδώ....
Πόσο πολύ πονάει που δεν θα σε ξαναδώ.... το γέλιο σου, το πρόσωπο σου, να νιώσω τα χέρια σου... να σε πάρω μία αγκαλιά.....
Πόσο πολύ πονάει που σκέφτομαι την στιγμή που έπρεπε να πάρω την απόφαση για να μην πονάς να σε βάλουν σε κώμα γνωρίζοντας ότι δεν θα ξαναξυπνήσεις ποτέ σου..... και να μου λένε όλοι, μην χάνεις την ελπίδα σου, γίνονται και θαύματα και μπορεί να ξαναξυπνήσει.... και εγώ ήξερα ότι εκείνη η ένεση απλά θα σε κοιμίσει για να μην πονάς, για να φύγεις ανώδυνα από κοντά μου.... και μετά 4 νύχτες δίπλα σου να μετράμε τις ανάσες σου... να σταματάς για λίγα δευτερόλεπτα και μετά να ξαναπαίρνεις μία βαθιά ανάσα... να παλεύεις για να μείνεις ή να φύγεις.... κι ενώ δεν υπήρχε άλλος τρόπος από την άγνοια τους μερικοί να μου λένε μήπως δεν έπρεπε να το κάνετε, έπρεπε να περιμένετε... και να ξαναρωτάω τους γιατρούς, μήπως δεν έπρεπε... και να μου λένε ότι δεν υπήρχε άλλος τρόπος, ή θα έπεφτε ανώδυνα σε κώμα ή μετά από 1-2 μέρες με πολύ πόνο, δεμένη για να μην κάνει κακό στον εαυτό της θα έπεφτε σε κώμα μόνος του ο οργανισμός υποφέροντας όμως.... αλλά σου μένουν αυτά στο μυαλό, και σε δηλητηριάζουν και το σκέφτεσαι συνέχεια και συνέχεια και συνέχεια... μήπως..... μήπως..... μήπως θα μπορούσα έστω και κάτι παραπάνω να κάνω....
και την τελευταία μέρα, η σακούλα από τον καθετήρα να γεμίζει ούρα κι εγώ να φωνάζω ότι ακόμη λειτουργούν τα νεφρά σου και μήπως να σε ξυπνούσαμε γιατί είσαι καλά.... τελικά όμως ήταν που άδειαζε το σώμα σου από τα υγρά.... 20 λεπτά μετά έφυγες....
μιλούσαν στο δωμάτιο κι εγώ από την άλλη πλευρά, έστελνα μήνυμα στον Κρις για να'ρθει... σχολούσε από την δουλειά και ήταν στον δρόμο, ερχόταν.... και γυρίζω να σε κοιτάξω και βλέπω ότι σταμάτησες να αναπνέεις.... περιμένω λίγο γιατί νόμιζα θα ξαναρχίσεις.... και καταλαβαίνω ότι εκεί ήταν, δεν θα ξαναπάρεις ανάσα.... και το λέω στους άλλους, ότι η μαμά έφυγε, δεν αναπνέει άλλο.... και γυρίζουν όλοι να σε κοιτάξουν και περιμένουμε..... φωνάζει η Jose νοσοκόμα και έρχεται κι αυτή, η προϊσταμένη και μας λέει ότι έφυγες..... γυρίζει με κοιτάει με λυπημένα μάτια και με πιάνει στον ώμο, μου λέει είσαι καλά, χρειάζεσαι κάτι? γιατί ήξεραν πόσο δεμένη ήμουν μαζί σου... τόσα χρόνια κάθε φορά μαζί ήμασταν εκεί..... ήρθε η γιατρός να επιβεβαιώσει τον θάνατο σου... μας έδωσε το χέρι σε όλους και ήρθε σ'εμένα στο τέλος να μου δώσει το χέρι και με κοίταξε κι αυτή με λυπημένα μάτια....
σαν σκηνή από ταινία όλα γυρίζουν στο μυαλό μου.... εκείνες οι στιγμές.....
μετά μας άφησαν μόνους μαζί σου.... κι εκεί ξεσπάσαμε όλοι..... να βλέπω τον Χρήστο και τον Γιώργο να κλαίνε σαν μωρά παιδιά.... έστειλα μήνυμα στον Κρις και ήρθε εκείνη την ώρα με πήρε αγκαλιά... και έκλαιγα...
μετά έπρεπε να σ'αφήσουμε για να σε ντύσουν... έμεινε η Jose μέσα, να σε πλύνουν και να σε ντύσουν... κι εμείς στο σαλόνι να κλαίμε.... μετά μπήκαμε ξανά μέσα στο δωμάτιο σου, ήσουν με τα ρούχα σου τα καλά που διάλεξα εγώ.... κι εκεί συνειδητοποίησα ότι ήσουν πραγματικά νεκρή.... εκεί φαινόσουν ότι είχες φύγει.... άρχιζες σιγά σιγά και να κρυώνεις..... βγήκα από το δωμάτιο και πήρα το γραφείο τελετών... και ζήτησα ό,τι μου είχες ζητήσει εσύ... να αποτεφρωθείς, μία απλή και οικονομική τελετή, χωρίς θρησκευτικά περιεχόμενα και θα μιλούσα εγώ για'σένα... έκλεισα ραντεβού για την επόμενη μέρα, για την ημέρα των Χριστουγέννων να πάμε εκεί να τα κανονίσουμε όλα... Χριστούγεννα διάλεξα το φέρετρο σου, ο Γιώργος στην άκρη της πόρτας δεν μπορούσε να τα δει και εμεινε σχεδόν απ'έξω... εγώ με τον Χρήστο μπήκαμε, με ρώτησε ποιο φέρετρο θέλω και βρήκα για'μένα το πιο όμορφο, γιατί για'σένα αξίζουν τα πιο όμορφα... ένα λιτό, οικονομικό αλλά όμορφο φέρετρο.... Δεν ζητήσαμε κάρτες, δεν ζητήσαμε λουλούδια.... όλα τα ετοιμάσαμε εμείς.... παραγγείλαμε 120 κίτρινα τριαντάφυλλα..... το αγαπημένο σου λουλούδι.... ο Χρήστος πήρε κεριά τα οποία ακόμη τα έχω εδώ σ'εμένα... φτιάξαμε τις κάρτες σου εγώ κι ο Κρις... η Ντίνα έφτιαξε το βιντεάκι σου.... εγώ διάλεξα τα τραγούδια και τις φώτος σου....
Δεν ξέρω πώς βρήκα την δύναμη να τα κάνω όλα αυτά......
έγραψα ακόμη και το κειμενάκι που θα διάβαζα, πρώτα στα ελληνικά και μετά στα ολλανδικά και το διόρθωσε ο Κρις για να το διαβάσω....
Ο Χρήστος έπρεπε να φύγει το Σάββατο, γι'αυτό κλείσαμε στην Ολλανδία το αποτεφρωτήριο πιο νωρίς.... Ολλανδία γεννήθηκες, Ολλανδία έφυγες σωματικά από αυτή την γη..... ίσως έτσι ήταν πραγματικά καλύτερα.....
ήρθαν λίγοι άνθρωποι... σε αποχαιρετήσαμε....
πρώτα τα παιδιά, μετά οι συγγενείς και μετά οι φίλοι.... πήραμε θέση.... ήσουν στην μέση του δωματίου, κλειστό φέρετρο, με την φωτογραφία σου από πάνω και στο φέρετρο ένα ασημένιο αυτοκόλλητο με το ονοματεπώνυμο σου και τις χρονολογίες... δίπλα ο δίσκος με τα κεριά, γύρω σου τα κίτρινα τριαντάφυλλα.... τζαμαρίες στο μέρος εκείνο και να φαίνεται από έξω μία λιμνούλα.... είχε ήλιο εκείνη την ώρα κι όλα ήταν όμορφα... πολύ προσεγμένα... μπαίνοντας ακούγαμε τα τραγούδια.... πόσο αληθινό το πρώτο.... και όλα τα υπόλοιπα, αλλά το πρώτο μιλούσε για'μας.....
μου λείπεις..... και κάθε μέρα με πιάνει το παράπονο που δεν είσαι εδώ....... μου λείπεις τρελά..... σε αγαπάω....
