Αγάπη....

Αν έρθω κάποια στιγμή, μην μου θυμώσεις....
μόνο να'σαι εκεί να με πάρεις μια αγκαλιά και να με φιλήσεις.....

Δεν είναι έτσι η αγάπη....

Δεν είναι έτσι η αγάπη
να μπλέκει με το δάκρυ
να σε πονάει τόσο βαθιά

Δεν είναι έτσι η αγάπη
λάθος σου τα `χουν μάθει
και μου ματώνεις την καρδιά

...................

Βία δεν είναι μόνο  το να σηκώνεις χέρι στον άλλον...... βία είναι και να σκοτώνεις τον άλλον με τις λέξεις σου, με τις πράξεις σου.....
Δεν ξέρω αν τα μεταφράζεις αυτά του μπλογκ μου... δεν με απασχολεί.... είναι ο μόνος τρόπος να μπορέσω να τα βγάλω από μέσα μου.....
Το να με λες χαζή.... Το να θυμώνεις με το παραμικρό, γιατί δεν πλύθηκε η μπλούζα σου, γιατί είπα λάθος μία λέξη στην γλώσσα ΣΟΥ, γιατί το ίντερνετ σου κόλλησε και είναι δικό μου φταίξιμο, γιατί το φαγητό δεν ήταν του γούστου σου, γιατί η γάτα μου νιαουρίζει, γιατί η μικρή σε έπρηξε φωνάζοντας σε κάθε 5 λεπτά, γιατί από την δουλειά είσαι κουρασμένος.... και άλλα πολλά...... και θυμός.... και να πηγαίνεις στο σαλόνι να κοιμάσαι.... να μην μιλάς για ώρες.... να χτυπάς πράγματα..... να πίνεις όπως έκανε κι αυτός.... να μην μ'αγκαλιάζεις τους τελευταίους μήνες... να με φιλάς με το ζόρι, λες και θα πάθεις κάτι αν αντί για ένα φιλί μου δώσεις δύο το βράδυ πριν πέσουμε να κοιμηθούμε.... 
Χθες είχες νεύρα... γιατί σου ζήτησα για ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ σ'αυτούς τους μήνες που είμαστε μαζί, να βγούμε για μία μπύρα... πότε το ξανακάναμε??? Σήμερα θα δούλευες και ήθελες να ξεκουραστείς.... κάνω απόλυτη ησυχία το Σαββατοκύριακο για να μην ξυπνήσεις... Σάββατα ξυπνάς γύρω στις 4 με 5.... μέχρι εκείνη την ώρα δεν κάνω τίποτα να μην θυμώσεις.... ζω στην απόλυτη σιγή... και χθες το βράδυ ξέσπασες στο μοναδικό πλάσμα που είναι δίπλα μου και μ'αγαπάει, στην γάτα μου.... την έπιασες γιατί έκανε θόρυβο ανεβαίνοντας στο παράθυρο... και σε γρατζούνισε.... ΤΙ ΗΘΕΛΕΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙ???? φοβήθηκε, όπως φοβήθηκα κι εγώ όταν σου γυαλίζει το μάτι.... την πέταξες πάνω μου και δεν σταμάτησες εκεί.... την έπιασες ξανά και την πέταξες άγρια πάνω στο παράθυρο.... σηκώθηκες έφυγες, κλείστηκες ένα τέταρτο στην τουαλέτα και μετά ήρθες να μαζέψεις τα τσιγάρα και τις ΜΠΥΡΕΣ σου... για να πας στο σαλόνι να κοιμηθείς.... 
έτρεμα..... δεν ήξερα τι θα ακολουθήσει.... και σήμερα αντί μετανιωμένος, όχι να ζητήσεις συγγνώμη... μου στέλνεις απειλητικά μηνύματα.... 
Δεν είμαι δεδομένη..... Δεν θα παραμείνω δεδομένη..... 
Έτσι όπως κάνεις ΕΣΥ διώχνεις τους ανθρώπους ΠΟΥ ΣΕ ΑΓΑΠΑΜΕ από δίπλα σου...... δεν φταίει η κοινωνία, δεν φταίνε οι άνθρωποι που φεύγουν..... για σκέψου.... μηπως εσύ ο ίδιος τους κάνεις να φεύγουν από τον φόβο τους, από τον πόνο τους...... 
Δεν σε φοβάμαι.... δεν έχω να χάσω και τίποτα άλλωστε για να φοβάμαι να το χάσω.... έχασα την μαμά μου, ό,τι πιο πολυτιμότερο είχα στην ζωή μου... Αλλά πονάω..... Πονάω γιατί σε πίστεψα ότι ήσουν αλλιώς.... γιατί σε ρώτησα αν είσαι σίγουρος γι'αυτό που πάμε να ξεκινήσουμε, γιατί δεν θέλω να ξαναπονέσω.... γιατί αλλιώς ήσουν στην αρχή και όσο πας αλλάζεις τελείως..... 
Άλλο άνθρωπο ερωτεύτηκα.... Άλλο άνθρωπο αγάπησα..... και κάποια στιγμή μου είπες... εσύ είσαι πάντα γλυκιά, εγώ όχι και τόσο...... και δεν σε πίστεψα.... γιατί όλα αυτά τα έλεγες μέσα στις γλύκες... 
Κουράστηκα.... Κουράστηκα να πονάω.... Κουράστηκα να παλεύω μόνο εγώ... 
Θα τα βλέπει όλα αυτά η μαμά μου και θα κλαίει.... θα κλαίει για τον πόνο μου.... θα κλαίει γιατί με συμβούλευε χρόνια να μην βρω κάποιον σαν τον άλλον....... 
Πόσο πολύ λυπάμαι..................

Είναι κάτι στιγμές......

http://youtu.be/DxNCDx00mTg

Είναι κάτι στιγμές..... που λαχταρώ για ζωή.... και άλλες πάλι που θα'θελα να'ρθω να σε βρω..... 

Είναι κάτι στιγμές.... που κουράστηκα πια..... τα πάντα και το τίποτα....

Είναι κάτι στιγμές..... αν όχι όλες.... που μου λείπεις τόσο πολύ.... 

Είναι κάτι στιγμές..... που νιώθω πληγωμένη, ερείπιο, μέσα σ'ένα σκοτάδι χωρίς τελειωμό....

Είναι κάτι στιγμές..... που δεν ξέρω αν αυτό που περνάω το αξίζω ή αν τελικά έχω κάνει κάτι και τιμωρούμαι γι'αυτό.....

Είναι κάτι στιγμές...... που το μυαλό μου απλά αρνείται να σκεφτεί..... 

Είναι κάτι στιγμές..... που η καρδιά μου ματωμένη κάθεται και αναρωτιέται πώς αντέχει.....

Δεν θέλω να βαδίσω στα πονεμένα σου βήματα.... δεν θα το ήθελες κι εσύ.... ήθελες για μένα ευτυχία..... και ΄γω σου δίνω πόνο....

Είναι κάτι στιγμές...... που αναρωτιέμαι αν το κάρμα υπάρχει.... κι αν υπάρχει πόσο κακό έκανα στην προηγούμενη ζωή.....

Είναι κάτι στιγμές..... που απλά κλείνω τα μάτια και σε βλέπω.....

Είναι κάτι στιγμές..... που θα'θελα να ήμουν στην αγκαλιά σου και να μην έφευγα ξανά ποτέ από εκεί.....

Είναι κάτι στιγμές...... ελάχιστες που σε βλέπω να χαμογελάς με την επιτυχία μου.....

κι είναι και κάτι στιγμές..... που σε βλέπω να πονάς με την κατάντια μου..... 

Είναι κάτι στιγμές......

Μου λείπεις.... τρομερά..... έλα για λίγο σήμερα στα όνειρα μου και πάρε με μία αγκαλιά......

Εκτίμηση

Όχι ότι δεν σε εκτιμούσα όταν σε είχα.... κάθε στιγμή που ήμασταν μαζί την εκτιμούσα... γι'αυτό και δεν σε άφησα ποτέ μου...
αλλά είναι από αυτές τις μέρες.... που όταν ξυπνάς κι έχεις γκρίνια, εκτιμάς εκείνο το χαμογελαστό πρόσωπο που ακόμη και στον πόνο που είχε χαμογελούσε όταν ξυπνούσε κι έλεγε κι ακόμη μία μέρα είμαι εδώ....
Κακές αναμνήσεις από'σένα, σου'χω πει δεν έχω.. Μέσα όμως στα τόσο όμορφα που περάσαμε, έρχονται στο μυαλό μου οι τελευταίες μέρες που ήταν τόσο δύσκολες, τόσο πόνος.... Θυμάμαι όταν έφτασες στο νοσοκομείο με το ασθενοφόρο που μου είπες ότι φοβάσαι... Θυμάμαι το παρακαλητό σου να σε πάρω από'κει, αυτό δεν θα σταματήσει ποτέ να ηχεί στ'αυτιά μου... μακάρι να μπορούσα να σε πάρω, μακάρι την ώρα που θα σε έπαιρνα μακριά από το νοσοκομείο να'χα την δύναμη να σε γιατρέψω κιόλας για να μην μου φύγεις.... Ακούω το "παρακαλώ" στα ολλανδικά και νιώθω κάθε φορά ότι το ξαναλές εσύ.... το ξέρεις ότι αν μπορούσα θα το έκανα... το ξέρεις ότι θα έκανα τα πάντα για'σένα.... σου είχα ξαναπεί και τότε στην αρχή, αν μπορούσα και γινόταν χειρουργείο και χρειαζόντουσαν κάποιο όργανο θα το έδινα και το εννοούσα.... για'σένα θα έκανα τα πάντα, αρκεί να είσαι εδώ....
Πόσο πολύ πονάει που δεν θα σε ξαναδώ.... το γέλιο σου, το πρόσωπο σου, να νιώσω τα χέρια σου... να σε πάρω μία αγκαλιά.....
Πόσο πολύ πονάει που σκέφτομαι την στιγμή που έπρεπε να πάρω την απόφαση για να μην πονάς να σε βάλουν σε κώμα γνωρίζοντας ότι δεν θα ξαναξυπνήσεις ποτέ σου..... και να μου λένε όλοι, μην χάνεις την ελπίδα σου, γίνονται και θαύματα και μπορεί να ξαναξυπνήσει.... και εγώ ήξερα ότι εκείνη η ένεση απλά θα σε κοιμίσει για να μην πονάς, για να φύγεις ανώδυνα από κοντά μου.... και μετά 4 νύχτες δίπλα σου να μετράμε τις ανάσες σου... να σταματάς για λίγα δευτερόλεπτα και μετά να ξαναπαίρνεις μία βαθιά ανάσα... να παλεύεις για να μείνεις ή να φύγεις.... κι ενώ δεν υπήρχε άλλος τρόπος από την άγνοια τους μερικοί να μου λένε μήπως δεν έπρεπε να το κάνετε, έπρεπε να περιμένετε... και να ξαναρωτάω τους γιατρούς, μήπως δεν έπρεπε... και να μου λένε ότι δεν υπήρχε άλλος τρόπος, ή θα έπεφτε ανώδυνα σε κώμα ή μετά από 1-2 μέρες με πολύ πόνο, δεμένη για να μην κάνει κακό στον εαυτό της θα έπεφτε σε κώμα μόνος του ο οργανισμός υποφέροντας όμως.... αλλά σου μένουν αυτά στο μυαλό, και σε δηλητηριάζουν και το σκέφτεσαι συνέχεια και συνέχεια και συνέχεια... μήπως..... μήπως..... μήπως θα μπορούσα έστω και κάτι παραπάνω να κάνω....
και την τελευταία μέρα, η σακούλα από τον καθετήρα να γεμίζει ούρα κι εγώ να φωνάζω ότι ακόμη λειτουργούν τα νεφρά σου και μήπως να σε ξυπνούσαμε γιατί είσαι καλά.... τελικά όμως ήταν που άδειαζε το σώμα σου από τα υγρά.... 20 λεπτά μετά έφυγες....
μιλούσαν στο δωμάτιο κι εγώ από την άλλη πλευρά, έστελνα μήνυμα στον Κρις για να'ρθει... σχολούσε από την δουλειά και ήταν στον δρόμο, ερχόταν.... και γυρίζω να σε κοιτάξω και βλέπω ότι σταμάτησες να αναπνέεις.... περιμένω λίγο γιατί νόμιζα θα ξαναρχίσεις.... και καταλαβαίνω ότι εκεί ήταν, δεν θα ξαναπάρεις ανάσα.... και το λέω στους άλλους, ότι η μαμά έφυγε, δεν αναπνέει άλλο.... και γυρίζουν όλοι να σε κοιτάξουν και περιμένουμε..... φωνάζει η Jose νοσοκόμα και έρχεται κι αυτή, η προϊσταμένη και μας λέει ότι έφυγες..... γυρίζει με κοιτάει με λυπημένα μάτια και με πιάνει στον ώμο, μου λέει είσαι καλά, χρειάζεσαι κάτι? γιατί ήξεραν πόσο δεμένη ήμουν μαζί σου... τόσα χρόνια κάθε φορά μαζί ήμασταν εκεί..... ήρθε η γιατρός να επιβεβαιώσει τον θάνατο σου... μας έδωσε το χέρι σε όλους και ήρθε σ'εμένα στο τέλος να μου δώσει το χέρι και με κοίταξε κι αυτή με λυπημένα μάτια....
σαν σκηνή από ταινία όλα γυρίζουν στο μυαλό μου.... εκείνες οι στιγμές.....
μετά μας άφησαν μόνους μαζί σου.... κι εκεί ξεσπάσαμε όλοι..... να βλέπω τον Χρήστο και τον Γιώργο να κλαίνε σαν μωρά παιδιά.... έστειλα μήνυμα στον Κρις και ήρθε εκείνη την ώρα με πήρε αγκαλιά... και έκλαιγα...
μετά έπρεπε να σ'αφήσουμε για να σε ντύσουν... έμεινε η Jose μέσα, να σε πλύνουν και να σε ντύσουν... κι εμείς στο σαλόνι να κλαίμε.... μετά μπήκαμε ξανά μέσα στο δωμάτιο σου, ήσουν με τα ρούχα σου τα καλά που διάλεξα εγώ.... κι εκεί συνειδητοποίησα ότι ήσουν πραγματικά νεκρή.... εκεί φαινόσουν ότι είχες φύγει.... άρχιζες σιγά σιγά και να κρυώνεις..... βγήκα από το δωμάτιο και πήρα το γραφείο τελετών... και ζήτησα ό,τι μου είχες ζητήσει εσύ... να αποτεφρωθείς, μία απλή και οικονομική τελετή, χωρίς θρησκευτικά περιεχόμενα και θα μιλούσα εγώ για'σένα... έκλεισα ραντεβού για την επόμενη μέρα, για την ημέρα των Χριστουγέννων να πάμε εκεί να τα κανονίσουμε όλα... Χριστούγεννα διάλεξα το φέρετρο σου, ο Γιώργος στην άκρη της πόρτας δεν μπορούσε να τα δει και εμεινε σχεδόν απ'έξω... εγώ με τον Χρήστο μπήκαμε, με ρώτησε ποιο φέρετρο θέλω και βρήκα για'μένα το πιο όμορφο, γιατί για'σένα αξίζουν τα πιο όμορφα... ένα λιτό, οικονομικό αλλά όμορφο φέρετρο.... Δεν ζητήσαμε κάρτες, δεν ζητήσαμε λουλούδια.... όλα τα ετοιμάσαμε εμείς.... παραγγείλαμε 120 κίτρινα τριαντάφυλλα..... το αγαπημένο σου λουλούδι.... ο Χρήστος πήρε κεριά τα οποία ακόμη τα έχω εδώ σ'εμένα... φτιάξαμε τις κάρτες σου εγώ κι ο Κρις... η Ντίνα έφτιαξε το βιντεάκι σου.... εγώ διάλεξα τα τραγούδια και τις φώτος σου....
Δεν ξέρω πώς βρήκα την δύναμη να τα κάνω όλα αυτά......
έγραψα ακόμη και το κειμενάκι που θα διάβαζα, πρώτα στα ελληνικά και μετά στα ολλανδικά και το διόρθωσε ο Κρις για να το διαβάσω....
Ο Χρήστος έπρεπε να φύγει το Σάββατο, γι'αυτό κλείσαμε στην Ολλανδία το αποτεφρωτήριο πιο νωρίς.... Ολλανδία γεννήθηκες, Ολλανδία έφυγες σωματικά από αυτή την γη..... ίσως έτσι ήταν πραγματικά καλύτερα.....
ήρθαν λίγοι άνθρωποι... σε αποχαιρετήσαμε....
πρώτα τα παιδιά, μετά οι συγγενείς και μετά οι φίλοι.... πήραμε θέση.... ήσουν στην μέση του δωματίου, κλειστό φέρετρο, με την φωτογραφία σου από πάνω και στο φέρετρο ένα ασημένιο αυτοκόλλητο με το ονοματεπώνυμο σου και τις χρονολογίες... δίπλα ο δίσκος με τα κεριά, γύρω σου τα κίτρινα τριαντάφυλλα.... τζαμαρίες στο μέρος εκείνο και να φαίνεται από έξω μία λιμνούλα.... είχε ήλιο εκείνη την ώρα κι όλα ήταν όμορφα... πολύ προσεγμένα... μπαίνοντας ακούγαμε τα τραγούδια.... πόσο αληθινό το πρώτο.... και όλα τα υπόλοιπα, αλλά το πρώτο μιλούσε για'μας.....
μου λείπεις..... και κάθε μέρα με πιάνει το παράπονο που δεν είσαι εδώ....... μου λείπεις τρελά..... σε αγαπάω....

2 μήνες...

24/12/2013 14.40

Δύο μήνες μακριά μου.... Δύο μήνες μακριά σου....
τόσο λίγο μα και τόσο πολύ... σαν να'ταν χθες και σαν να'ταν χρόνια πριν...
κι ο πόνος.... ο πόνος τόσο μεγάλος...
ξέρεις πόσες φορές κοιμάμαι μόνο και μόνο για να μπορώ να σε δω στα όνειρα μου? και τις περισσότερες φορές που σε ζητάω δεν σε βλέπω... έρχεσαι τις μέρες που ξέρεις εσύ...
έχεις δύο μήνες που έφυγες... έχω δύο μήνες να σ'ακουμπήσω... να σ'αγκαλιάσω... να σου μιλήσω.... νομίζω δεν έχει γίνει ποτέ αυτό... πάντα ήμουν κοντά σου... πάντα ήσουν κοντά μου...
και θα περάσουν οι μήνες... και θα περάσουν τα χρόνια.... και δεν θα σε ξαναδώ ποτέ μου...
πόσο θέλω να είναι αλήθεια ότι όταν φεύγουμε συναντάμε τα αγαπημένα μας πρόσωπα...
ο μόνος λόγος που δεν με φοβίζει αν θα φύγω κάποια στιγμή είναι ότι θα σε ξαναδώ όπως λένε... θα σε πάρω αγκαλιά και θα πηγαίνουμε μαζί βόλτες.... και θα γελάς με τις βλακείες μου.... και θα κάνουμε αυτές τις ατελείωτες συζητήσεις... για διάφορα θέματα... από τα πιο ουσιώδη μέχρι τα πιο χαζά... και θα καταλήγουμε πάντα στο να γελάμε και να'μαστε ευτυχισμένες που έχουμε η μία την άλλη...
πόσο μου λείπεις μαμά....
σε λίγες μέρες φεύγω από αυτό το σπίτι.. θα σε πάρω μαζί μου...
πόσο σ'αγαπάω....
πόσο μου λείπεις.... πόσο μα πόσο....
τις δύσκολες στιγμές ακόμη περισσότερο.... εκεί που πρέπει να σηκωθώ ξανά... πονάω πολύ...
όλοι συνεχίζουν την καθημερινότητα τους... κι εγώ προσπαθώ να το κάνω... αλλά δεν είναι το ίδιο για 'μένα.... πώς μπορείς να ξεσυνηθίσεις να ξυπνάς και να βλέπεις τον ανθρωπο που λατρεύεις... τόσα χρόνια μαζί.... τόσα χρόνια αχώριστες... και τα τελευταία ήσουν η καθημερινότητα μου... ήσουν το τελετουργικό μου... ξυπνούσα, για να'ρθω να σε βοηθήσω να σηκωθείς...να σε πάω στην τουαλέτα, να'ρθει η νοσοκόμα... να φτιάξω τον καφέ... να μας φτιάξω το πρωινό.. να καθήσουμε μαζί να φάμε... και μετά να κάνουμε ό,τι χρειαζόταν εκείνη την ημέρα... από το να κάτσουμε σπίτι ή να πάμε στο σούπερ μάρκετ.. ή στο νοσοκομείο... ή σε κάποια άλλη δουλειά που έπρεπε....
δεν λέω ότι δεν σ'αγαπάνε όπως εγώ... φυσικά και σ'αγαπάνε... όλοι μας σ'αγαπάμε.... αλλά για 'μένα είναι διαφορετικά... και νομίζω ότι το ξέρουν... και το σέβονται...
πόσες φορές δεν γυρνάει στο μυαλό μου οι εικόνες σου σ'εκείνο το κρεβάτι.. οι ανάσες σου... τα σταματήματα σου... το κενό που είχες και φαινότανε.... και μετά γυρνάνε οι εικόνες που ήσουν καλά.... και μετά ξαναγυρνάνε οι εικόνες λίγο πριν το κώμα.... μαζί με τις εικόνες της πέμπτης 19 δεκέμβρη, που ήσουν σχετικά καλά... και όταν μου ανακοίνωσαν εμένα ότι δεν πάει πλέον, ο καρκίνος απλώθηκε στον πνεύμονα αντί να συρρικνωθεί... και μετά θυμάμαι την τρίτη που πήγαμε την τελευταία μας βόλτα στο Χάσελτ.. και στην βιβλιοθήκη και μετά να φάμε... και μετά να χαζέψουμε βιτρίνες... εσύ στο καροτσάκι κι εγώ από πίσω σου να σε μετακινώ.... και ήσουν χαμογελαστή μέσα στο άγχος σου.... και περιμέναμε τα χριστούγεννα γιατί αυτή την φορά θα τα γιορτάζαμε με τον κρις και την ανούκ... και είχα πάρει εκείνο το μαύρο φόρεμα να φορέσω για'κείνη την ημέρα.... και τελικά αυτό το μαύρο φόρεμα κι αυτά τα παπούτσια τα φόρεσα στην τελετή σου....
και θυμάμαι και την τελετή... με την τεχνητή λίμνη δίπλα... το φέρετρο σου στην μέση του δωματίου... τα κίτρινα τριαντάφυλλα και τα κεριά να καίνε από δίπλα... κλειστό το φέρετρο και η φωτογραφία σου από πάνω... η μουσική όταν μπήκαμε... ότνα καθήσαμε....
το βιντεάκι το βλέπω σχεδόν καθημερινά.... και υπάρχουν στιγμές που δεν κλαίω, μόνο χαμογελάω... τις περισσότερες φορές όμως κλαίω.... και σ'έχω και στο φέρετρο μέσα φωτογραφία και την κοιτάω... μόνο που είναι σαν να μην είσαι εσύ....
α ρε μαμά.... γιατί με άφησες? γιατί με άφησες από τώρα? να ήσουν εδώ και θα σε φρόντιζα για άλλα 20-30 χρόνια, δεν θα με πείραζε.... γιατί έφυγες? γιατί έπρεπε να'ρθει ο καρκίνος και να σε πάρει? 

φαντασία

Γυρνώντας σήμερα με το αυτοκίνητο, τελείωσα και κάποιες εκκρεμότητες που είχα με το σπίτι.. υπέγραψα χαρτί ότι το αφήνω... τεσπα...

Φτάνοντας στο σπίτι.. ανοίγω τον υπολογιστή...και σαν να ήξερα, πήγα στην αρχική σελίδα του φέισμπουκ για να δω αν θα δω κάποιο νέο για τον Σάκη Μπουλά... 

κάποιοι που δεν το πέρασαν, ίσως δεν καταλάβουν.... αλλά χθες όταν γράψανε ότι με δυσκολία πλέον αναγνωρίζει και τα οικεία πρόσωπα του, θυμήθηκα εσένα πριν 2 μήνες ακριβώς... 

Στις 20 ήταν που πλέον η πλήρης συνείδηση σου είχε φύγει.... απλά επειδή ήσουν τόσο καλό και δυνατό κορίτσι, και έκανες μία απόλυτα υγιεινή διατροφή, η καρδούλα σου άντεξε 4μιση μέρες σε κώμα.... αλλιώς κι εσύ θα έφευγες το πολύ μία με δύο μέρες αργότερα... 

΄Ηξερες όμως ότι για 'μας τα Χριστούγεννα ποτέ δεν ήταν μία όμορφη γιορτή... και γι'αυτό αποφάσισες παραμονή να φύγεις... να ελευθερωθείς από τον πόνο... 

Κάποια στιγμή όταν πέθανε ο Βύρων... είχαμε καταλάβει ότι αυτοί που μένουν, περνάνε τα δύσκολα... και να σου πω κάτι, τον είχα βρίσει... γιατί ήξερε πάντα να φεύγει στα δύσκολα... ήταν δειλός.. 

δυστυχώς όμως πάντα αυτοί που μένουν, ακόμη κι εσύ που είχες θάρρος, που πολέμησες μέχρι την τελευταία στιγμή, που ξέρω ότι δεν ήθελες να φύγεις μέχρι να τελειώσεις το έργο σου... ίσως όμως να ηρέμησες και πραγματικά το εύχομαι αυτό.. να μην πονάς πια.... αλλά αυτοί που μένουν πραγματικά πρέπει να σηκώσουν το βάρος... 

Δεν ξέρω αν είναι για όλους το ίδιο... Περάσαμε μαζί τόσα πολλά... και εκεί που λες θα αντέξω και θα ξανασηκωθώ, υπάρχουν μέρες που απλά δεν θέλεις να βγεις από το κρεβάτι σου... μία μέρα σαν κι αυτή είναι η σημερινή.... νιώθω ότι θέλω να μπω κάτω από το πάπλωμα και να κλαίω... αλλά δεν μπορώ.... δεν γίνεται... δεν πρέπει.... πρέπει να μαζέψω όσο περισσότερα μπορώ... να αρχίσω να αποσυναρμολογώ και τα έπιπλα και να την κάνω σιγά σιγά για καινούριες περιπέτειες.... 

Ξέρεις, γιατί με ξέρεις πόσο φοβάμαι.... αυτή την στιγμή το μέλλον μου το βλέπω τόσο σκούρο, όσο το παρόν μου... κάποια στιγμή είχα ξεκινήσει να κάνω όνειρα... και τώρα πάλι τα'χω σταματήσει όλα... 

Σε είδα στον ύπνο μου πριν 3 μέρες κι ακόμη αυτό το όνειρο θυμάμαι... χιόνιζε, ήταν βράδυ και κοιτούσα το χιόνι από το παράθυρο του δωματίου μου...

Ό,τι πιάνω... στο'χω ξαναπεί... μου θυμίζει εσένα... στην κυριολεξία όμως...από την μία είναι πολύ όμορφο.... γιατί όλα τα 'χεις ακουμπήσει κι εσύ.... για όλα υπάρχει και μία ωραία ανάμνηση... από την άλλη είναι ψυχοφθόρο... γιατί μετά από την όμορφη ανάμνηση που φέρνω στο μυαλό μου, ξανασυνειδητοποιώ ότι δεν θα σε ξαναδώ ποτέ μπροστά μου... δεν θα σε πάρω ποτέ ξανά αγκαλιά... 

Έχω μία φωτογραφία σου στο φέρετρο, την έβγαλα με το κινητό... την κοιτάω σπάνια βέβαια, γιατί κοιτάω περισσότερο τις φωτογραφίες σου που ήσουν ζωντανή και γελούσες.... πηγαίνω στην ντουλάπα, και ακουμπάω το δοχείο με τις στάχτες σου... δεν είναι το ίδιο όμως.... το ξέρω ότι δεν είναι το ίδιο και πριν το κάνω.... αλλά δεν είναι το ίδιο... 

όταν κάποια στιγμή μου είπες ότι δεν θα φύγεις ποτέ από κοντά μου.... όταν έφευγες σιγά σιγά από την ζωή και όλοι μου 'λεγαν θα δεις ότι δεν θα φύγει ποτέ από κοντά σου... είχα πλάσει μία εικόνα στο μυαλό μου φανταστική... η φαντασία μου έπαιζε παιχνίδια... κάτι ανάμεσα σε έκτη αίσθηση και σε μία άλλη ταινία που εμφανίζεται ο άνθρωπος της... ήθελα τόσο πολύ να μπορούσα να σε δω, την ψυχή σου, την σκιά σου, το πνεύμα σου... δεν ξέρω πώς αλλιώς να το πω... που τις πρώτες μέρες όταν πηγαίναμε να ξαπλώσουμε να κοιμηθούμε... με σβηστό το φως εγώ προσπαθούσα να κοιτάξω μήπως διακρίνω εσένα... μέχρι που συνειδητοποίησα και έπεσα στο κενό, απογοητεύτηκα... ότι όλοι εννοούσαν με άλλο τρόπο ότι θα είσαι κοντά μου... με τις αναμνήσεις... κι αυτό με πόνεσε και με πονάει ακόμη... για΄τι δεν σου κρύβω ότι ακόμη σ'αναζητάω... προχθές πήγα στο δωμάτιο σου με κλειστό το φως και ήλπιζα να φωνάξω μαμά και να σε δω μπροστά μου.... ή να νιώσω το χέρι μου ζεστό και να νιώσω ότι εσύ εκείνη την στιγμή μου το ακουμπάς..... 

Δεν θέλω να βγάλω τα μαύρα από πάνω μου... και δεν έχω και πολλά μαύρα ρούχα, γιατί δεν ήθελες να αγοράζω το τελευταίο καιρό.... δεν ήθελες ποτέ σου να φοράμε μαύρα και κυρίως για θάνατο.... αλλά η ψυχολογία μου δεν με αφήνει, ΔΕΝ ΘΕΛΩ να τα βγάλω.... γιατί πενθώ.... 

έχω αρχίσει και καπνίζω πάλι αρκετά.... σε σημείο που αγοράζω πλέον καπνό για να κάνω στριφτά... αν ήσουν εδώ θα με μάλωνες... ένα τσιγάρο Αλέκα την ημέρα, όχι παραπάνω είπαμε..... 

και αν έβλεπες και πόσα γλυκά τρώω πάλι θα με μάλωνες.... τόσο καιρό όση προσπάθεια έκανες θα την αφήσεις?κρίμα δεν είναι? κι όμως δεν έχω πάρει κιλά... ίσως το σώμα μου θέλει να με βοηθήσει... αντιθέτως το τζιν μου χθες έπεφτε, έφτασε σχεδόν στα μπούτια μου την ώρα που περπατούσα.... εγώ περίμενα ότι θα πάρω κανένα 10κιλο μέσα στον πρώτο μήνα.... 

Αν ήσουν εδώ σήμερα θα βγαίναμε έξω... θα σε έπαιρνα έξω... να βγούμε να πάρουμε αέρα και φως... έχει λίγη συννεφιά, αλλά ώρες ώρες βγαίνει και ο ήλιος... θα πηγαίναμε στο Speelhof, εκεί που σου άρεσε, γιατί είχε φύση.... εκεί που πηγαίναμε κάθε φορά να πάρουμε αέρα.... ή μία βόλτα στο Μααστρίχτ... το αγαπημένο σου κι αγαπημένο μου.... 

Μου λείπεις....... πολύ...... αγαπημένη μου μανούλα.... 

http://youtu.be/ZiD3mh8c90c

Το απόλυτο κενό

http://youtu.be/uTx9m9pczY4

Οδηγούσα σήμερα και σκεφτόμουν το κενό που άφησες στην ψυχή μου....
και θυμήθηκα αυτό το τραγούδι που το άκουγα όταν ήμουν περίπου στα 12.... εκεί στην Αμπελώνων....
Το απόλυτο κενό.....
Δεν ξέρω πώς κρατήθηκα και δεν έφυγα μαζί σου.... δεν ξέρω πώς κρατιέμαι... δεν ξέρω τι με κρατάει... ίσως επειδή έχω δύο καινούριους ανθρώπους στην ζωή μου να φροντίζω...
Πριν φύγεις, φοβόμουν μην φύγεις... φοβόμουν πώς θα αντιδράσω εγώ η ίδια όταν θα έφευγες... κι εσύ μου έλεγες "να μην κάνεις καμία βλακεία, εδώ θα μείνεις αν πάθω κάτι και θα φτιάξεις τα όνειρα σου"..... τα όνειρα μου, που σαν πύργος από τραπουλόχαρτα διαλύεται....
πρώτο μου όνειρο να γίνεις καλά και έφυγες.....
δεύτερο μου όνειρο να σπουδάσω.... και δεν μπορώ πλέον να το κάνω... και πιο πολύ ξέρεις τι με στενοχωρεί? που δεν θα μπορέσω να το κάνω για 'σένα.... γιατί στο είχα υποσχεθεί και αθετώ την υπόσχεση μου.... αλλά πώς???
δεν μπορώ να πω ότι δεν σκέφτηκα να φύγω, για να απαλλαγούν όλοι από το βάρος το δικό μου... δεν μπορώ να σου πω ότι δεν το σκέφτομαι τουλάχιστον 1-2 φορές την εβδομάδα όταν όλα πάλι πάνε σκατά...
αλλά μένω..... δεν ξέρω γιατί, αλλά μένω....
αν και μου'χεις λείψει τρελά.... και ελπίζω πραγματικά μία μέρα να είμαστε πάλι κοντά η μία στην άλλη......
δεν ξέρω αν ο φόβος του θανάτου είναι πιο σκληρός κι από τον θάνατο..... τον ζήσαμε πολλές φορές μαζί.... θυμάμαι κάθε φορά που μας λέγαν τα νέα μετά τις αξονικές....
προχθές ρώτησα τον γιατρό μας... ήθελα να μάθω τώρα τι ακριβώς έγινε.... δεν έκανες καινούρια μετάσταση... ο εγκέφαλος σου όσο μπόρεσαν να διακρίνουν γιατί δεν παρέμενες ήσυχη ήταν καθαρός... δεν είχε καινούριες μεταστάσεις... οι λεμφαδένες στην κοιλιά ήταν πρησμένοι και στον πνεύμονα που μεγάλωσε.... αλλά αυτά τα είχες και πριν.... .και δεν μπορώ να καταλάβω τότε ΓΙΑΤΙ??? γιατί εκείνο το βράδυ δεν μπορούσες να ησυχάσεις και ξεχνούσες??? ο γιατρός μου είπε μάλλον κατάλαβες ότι το σώμα σου ήθελε να φύγει..... η ψυχή σου όμως δεν ήταν έτοιμη... και το ξέρω κι ας μου λένε ό,τι μου λένε..... με παρακαλούσες να σε πάρω από'κει και να πάμε σπίτι...... ΜΑΚΑΡΙ να μπορούσα να κάνω κάτι να μην έφευγες..... κάθομαι κάθε μέρα και σκέφτομαι μήπως θα μπορούσα να κάνω κάτι να σε κρατήσω..... και μετά όλοι μου λένε ότι έπρεπε να σε αφήσω να φύγιες.... γιατί πονούσες.....
και πράγματι αν πονούσες δεν το ήθελα.... αλλά δεν ήσουν έτοιμη γαμώτο να φύγεις....
δεν θα ξεχάσω ποτέ το παρακαλητό σου...... δεν θα ξεχάσω ποτέ που μου είπες ότι φοβάσαι....
δεν θα ξεχάσω ποτέ τις ανάσες σου που τις μετρούσαμε..... δεν θα ξεχάσω ποτέ την τελευταία σου ανάσα...... ποτέ το πρόσωπο σου..... ποτέ τα μάτια σου.... ποτέ την αγάπη σου.... ποτέ την αγκαλιά σου.....
φοβάμαι......
φοβάμαι τόσο πολύ.....
εκείνη την ημέρα, την επόμενη κατάλαβα ότι θα ήμουν μόνη, χωρίς εσένα.... κανένας να με υπερασπιστεί πλέον....
είχα τόσο καιρό να κλάψω.... και τώρα που σου γράφω κλαίω.... είχα καιρό να ξεσπάσω.... και μέρες τώρα γυρνούσαν όλες οι εικόνες στο μυαλό μου....
δεν είμαι έτοιμη να σ'αφήσω ακόμη.... δεν είμαι έτοιμη να αφήσω το πένθος μου.... είναι πολύ νωρίς.... δεν έχεις καν δυο μήνες που έφυγες.... και ήσουν η ΜΑΜΑ ΜΟΥ...... και πόσο μου λείπεις.... πόσο μου λείπει αυτό το γέλιο.... πόσο μου λείπει να γελάμε για βλακείες..... πόσο μου λείπει να περιμένεις να'ρθω από την σχολή, να περιμένεις να'ρθω από την δουλειά... να σε περιμένω από το ημερήσιο κέντρο που ήσουν το τελευταίο διάστημα όταν έλειπα... πόσο περίμενα να σε δω από κοντά και να είσαι καλά.... σε έπαιρνα τόσο συχνά τηλέφωνο για να δω τι κάνεις... και αν αργούσες 2 λεπτά έκανα σαν τρελή... και δεν θα ξεχάσω εκείνο το τηλέφωνο στις 5 παρά το πρωί.... να έρθω....
όταν είδα το νούμερο νόμιζα ότι έφυγες.... πάγωσε το αίμα μου... και μετά αντί να φύγεις ήσυχα και άπονα, ακολούθησε μία μέρα πόνος και μάχη.. και άλλες 4μιση μέρες μάχη με τον θάνατο.... γιατί εκείνες οι μέρες ήταν μάχη με τον θάνατο... και νίκησε ο μαλάκας....
μου είχες πει δεν θα φύγεις ποτέ από κοντά μου... ακόμη κι αν φύγεις εμείς έχουμε μία άλλη σχέση και θα είσαι εδώ μαζί μου.... κι ακόμη δν σε νιώθω.... ακόμη με πονάει αυτό..... κοιτάζω τις φωτογραφίες σου.... δεν θα σε ξεχάσω ποτέ.... το ξέρω αυτό και είναι λογικό..... αλλά δεν θα σταματήσω να πονάω και ποτέ..... ό,τι και να λένε.... και δεν το κάνω επίτηδες..... δεν ξέρω αν μπορεί ποτέ να με καταλάβει κάποιος....
με βλέπουν άνθρωποι στον δρόμο... με ρωτάνε που είσαι... και όταν τους λέω τι έγινε, με κοιτάνε με ένα βλέμμα λύπησης και συμπόνοιας... πωπω βρε κορίτσι μου, εσύ πρέπει να είσαι πολύ χάλια... έμεινες μόνη? γιατί εσείς ήσασταν πάντα οι δυο σας..... μέχρι και ταμίες σε σούπερ μάρκετ.... στο φαρμακείο.... καλά για το νοσοκομείο και γιατρούς και γείτονες δεν το συζητώ... άλλα ακόμη και άσχετοι....
και ναι... ήμασταν πάντα οι δυο μας..... μία γροθιά.... και η γροθιά μου μίκρυνε.... και δεν είναι πλέον τόσο δυνατή....
και φοβάμαι...... φοβάμαι τόσο πολύ.....
ξυπνάω το πρωί και κοιμάμαι το βράδυ όποτε μπορώ... σηκώνομαι να κάνω δουλειές... προσπαθώ να συνεχίσω..... αλλά συνεχίζω εντελώς μηχανικά.... απλά γιατί ξέρω ότι πρέπει... όχι γιατί θέλω.....
μου λείπεις.....
http://youtu.be/J7Cy7SSdZzI Ήσουν ο λόγος σε ότι έκανα και τώρα ψάχνω λόγο για να ζήσω......

Φόβοι....

Σήμερα την ώρα που γυρνούσα πίσω με το αυτοκίνητο ξεκίνησα πάλι να "φιλοσοφώ" την ζωή... Οφείλω να ομολογήσω ότι την ώρα που οδηγάς, έχοντας τον νου σου στον δρόμο, όταν το αμάξι δεν έχει άλλους επιβάτες, μπορείς να κάτσεις και να σκεφτείς πολλά....
Οι φόβοι λοιπόν στην ζωή....
Κάποια στιγμή είχα διαβάσει ότι ό,τι φοβάσαι θα σου'ρθει... Από την μία με είχες κυριεύσει ένα άγχος... από την άλλη είχα σκεφτεί, ότι δε μπορεί να είναι πραγματικότητα...
Τελικά όμως.... ό,τι φοβάσαι σ'αυτή την ζωή, η ζωή θα σου το δώσει... ίσως όχι σαν τιμωρία, αλλά ίσως για να μπορέσεις να αντιμετωπίσεις τους φόβους σου....
Στην αρχή τους αντιμετωπίζεις και έρχονται καινούριοι φόβοι... ίσως στην πορεία αν πλέον είσαι απόλυτα δυνατός, δεν γεννηθούν καινούριοι... σ'αυτό το σημείο δεν είμαι ακόμη... και δεν ξέρω αν θα φτάσω ποτέ....
Έρχεσαι αντιμέτωπος με τον χειρότερο σου φόβο.. και πρέπει να σηκωθείς και να συνεχίσεις... γιατί δεν υπάρχει και άλλη επιλογή... μερικές φορές σκέφτεσαι ότι υπάρχει, αλλά ευτυχώς τις περισσότερες νικάει η λογική...
Το μόνο που ξέρω, είναι ότι έχω καταλάβει για ποιο λόγο μερικοί άνθρωποι φτάνουν στα άκρα και εγκαταλείπουν... Γιατί μερικοί φόβοι, μερικά γεγονότα σου κόβουν την δύναμη... και ίσως να μην μπορείς να την ξαναβρείς...
Πιστεύω στο κάρμα σ'αυτή την ζωή... αλλά όχι 100%... δεν μπορώ να φανταστώ ότι ο άνθρωπος μου πχ έχει κάνει τόσο κακό στην προηγούμενη ζωή και τώρα έπρεπε να περάσει όλο αυτό που πέρασε και να τελειώσει η ζωή του με αυτό τον τρόπο επειδή δεν ήταν σωστός τότε... σε μία άλλη ζωή... ίσως επειδή αγαπάω τόσο πολύ αυτό το άτομο και δεν μπορώ να δεχτώ ότι ίσως υπάρχει κι αυτή η πιθανότητα...

Από παντού θα ακούσεις διάφορα....

Πριν μερικές ημέρες πήγα στην κοινωνική λειτουργό, για μία ερώτηση που είχα οικονομικού ενδιαφέροντος.... Εκεί, η κοπέλα που σπούδασε κάτι ανάλογο με αυτό που εγώ......σπούδαζα?? (μεγάλη κουβέντα, πολύ μεγάλος πόνος η κουβέντα)... μου είπε... έχασα κι εγώ την μητέρα μου από καρκίνο και σε καταλαβαίνω απόλυτα, με παρόμοιο τρόπο μάλιστα, στο νοσοκομείο σε κώμα που εμείς ζητήσαμε να της κάνουν γιατί πλέον δεν ήταν σε θέση από τους πόνους κτλ... οπότε ξεκινήσαμε και μία πιο "προσωπική" θα το έλεγα συζήτηση... με την προσωπική της εμπειρία, αλλά και την ιδιότητα της, αναφέρθηκα στο πώς νιώθω αυτή την στιγμή, στον πόνο, στα ξαφνικά ξεσπάσματα δακρύων και γέλιου... στον θυμό μου... στην κούραση μου... στις σκέψεις μου... η ίδια μου απάντησε ότι όλα αυτά είναι απολύτως φυσιολογικά και κανένας δεν μπορεί να πει ότι κάτι από όλα αυτά είναι μία ψυχική ανωμαλία ή αδυναμία μου στο να ανταποκριθώ στο βαθύ πένθος που ήρθε στην ζωή μου...
Θα ακούσεις πολλά...μου είπε.... αλλά δεν πρέπει να ακούσεις κανέναν... ο καθένας χρειάζεται το δικό του χρόνο για να το ξεπεράσει, τους δικούς του θυμούς, το δικό του κλάμα....
και έρχομαι εδώ λοιπόν, στο σημειωματάριο μου... θα μου πείτε γιατί δεν παίρνεις ένα πιο προσωπικό χάρτινο σημειωματάριο και τα αναρτάς στον τοίχο του μπλογκ σου.... γιατί λοιπόν, ελάχιστοι είναι αυτοί που γνωρίζουν ότι έχω ένα μπλογκ.... από αυτούς τους ελάχιστους που το γνωρίζουν, απειροελάχιστοι θα κάνουν και τον κόπο να με διαβάσουν.... από την άλλη, ίσως κάποιος να γκουγκλάρει κάποιο από τις λέξεις μου και να είναι στην ίδια θέση μ'εμένα και ίσως να πάρει δύναμη ή να μπει σε σκέψεις? ή τελοσπάντων να αλληλοβοηθηθούμε....
ένα από τα πολλά που άκουσα αυτό το διάστημα... ίσως το πιο κουτό απ'όλα.... ήταν ότι εντάξει μωρέ, πέρασε τόσος καιρός που την έχασες, πρέπει σιγά σιγά να συνεχίσεις.... συνεχίζω λοιπόν, ξυπνάω το πρωί και κοιμάμαι την νύχτα.... ετοιμάζω μία μετακόμιση ΜΟΝΗ μου... φροντίζω δύο ανθρώπους, ή έστω προσπαθώ... και προσπαθώ να επιβιώσω στην ωμή πραγματικότητα του πώς είναι να μην έχεις μαμά... έναν άνθρωπο που σε στηρίζει ψυχικά, οικονομικά, διανοητικά.... μιας που και τα χρήματα πλέον δεν έρχονται και γι'αυτό πρεπει να σταματήσω και τις σπουδές μου (και όχι δεν το κάνω από δειλία... και όχι δεν θα κρατούσα την μαμά μου εδώ για να με στηρίζει οικονομικά, ούτε θεωρώ πλέον ότι την αφέμαξα οικονομικά πάλι που ίσως κάποιος σκεφτεί ότι την εκμεταλλεύτηκα... θεωρώ ΠΛΕΟΝ ότι το δικό μου λιθαράκι κατάφερα να το δώσω στα ξενύχτια, στην φροντίδα, στην αγάπη)... τεσπα.... ξανασυνεχίζω... πέρασε λέει ο καιρός και πρέπει να συνεχίσεις.... ΜΕ ΤΟ ΜΠΑΡΔΟΝ..... πώς πέρασε ο καιρός??? μήπως εγώ έχω μπει σε μία μηχανή χρόνου και δεν έχω συνειδητοποιήσει κια όντως πέρασαν οι μήνες??? γιατί εγώ νομίζω ότι η 24η Δεκεμβρίου του 2013 δεν έχει ΚΑΝ 2 μήνες..... πώς μπορεί κάποιος ΧΩΡΙΣ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ να μου πει πέρασε ο καιρός??? πώς μπορεί κάποιος να θεωρεί ότι ένα πένθος έχει μία ημερολογιακή λήξη???? πώς μπορεί κάποιος να θεωρεί ότι ο πόνος πρέπει να σταματήσει να υπάρχει, ο θυμός, η θλίψη επειδή "πέρασε ο καιρός"?????
Ε ΟΧΙ ΛΟΙΠΟΝ.... και σ'αυτό είμαι εντελώς κάθετη.... έχω κάθε δικαίωμα, ανθρώπινο δικαίωμα να έχω οποιοδήποτε ξέσπασμα, οποιαδήποτε συμπεριφορά, προσπαθώντας με τον δικό μου τρόπο τουλάχιστον να μην πληγώσω κάποιον συνάνθρωπο μου.... από εκεί και πέρα, θεωρώ πάλι, ότι έχω κάθε δικαίωμα στην θέση μου..... και όποιος δεν έχει βρεθεί απόλυτα στην θέση μου, δεν έχει την προσωπική εμπειρία για να με κρίνει ή να με πληγώνει με τις λέξεις του....
Έχασα μάνα.... δεν έχασα το σπουργιτάκι μου ή το χρυσόψαρο μου.... έχασα την καλύτερη μου φίλη.... την δασκάλα μου.... τον άνθρωπο που για χρόνια με φρόντιζε και στα τελευταία χρόνια φρόντιζα.... τον άνθρωπο που τα τελεύταια 28 χρόνια ξυπνούσα και αντίκρυζα.... τον άνθρωπο που κρατούσα το χέρι του στις δυσκολίες του και προσπαθούσα να ενθαρρύνω και ας μου σκιζόταν η καρδιά κάθε φορά....
οπότε ο θυμός μου, για τον καρκίνο ουσιαστικά (αλλά προσέξτε μην γυρίσει και σε ανθρώπους), το κλάμα μου... η σκληρότητα μου (άλλο πάλι κι αυτό)... έχουν κάθε δικαίωμα να είναι ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ συνοδοιπόροι της ζωής μου.....
και θα ζητούσα να το σεβαστούν όλοι αυτό.....
γιατί κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, όλοι βιώνουμε κάτι ανάλογο... και τότε ίσως μόνο καταλάβουν τα λόγια μου αυτής της στιγμής....
έχασα τον πατέρα μου στα 11 μου, έναν δύσκολο άνθρωπο γεμάτος τυραννία προς εμάς.... έχασα την μητέρα μου στα 28 μου, το πιο λατρεμένο μου άτομο σ'αυτό τον κόσμο.... από γονείς ξόφλησα που λένε.... από παππούδες και γιαγιάδες, τους της μεριάς της μητέρας μου δεν γνώρισα ποτέ, της μεριάς του πατέρα μου φύγαν κι αυτοί πριν χρόνια...
έχοντας οι περισσότεροι από'σας την χαρά να έχετε τουλάχιστον τον έναν από τους δύο γονιούς, παππούδες, γιαγιάδες, σόγια κτλ... θα ήθελα να σας παρακαλέσω τουλάχιστον να μην κρίνετε.... και όσοι μόνο όσοι χάσαν την μαμά τους, με όλη την σημασία της λέξεως, με τον τρόπου που την έχασα κι εγώ.... μόνο τότε θα επιτρέψω να μου πούνε ό,τι θέλουν να μου πούνε... ακόμη και ότι όλα αυτά που αραδιάζω είναι μαλακίες... γιατί αυτοί το'χουν ζήσει και κάτι παραπάνω ξέρουν.... 

Δεν σε ξεχνώ ποτέ μου...

Κάθε στιγμή που περνάει σε σκέφτομαι....
Τις τελευταίες μέρες δεν έρχεσαι στα όνειρα μου... δεν ξέρω τι σημαίνει αυτό.... σ'αναζητώ όμως...

Χθες το μεσημέρι ένιωσα ένα γλυκό συναίσθημα.. ότι μου λείπει όταν είναι στην δουλειά... ήθελα να τον αγκαλιάσω.... του το είπα όταν γυρίζαμε στο σπίτι... μου έπιασε το χέρι την ώρα που οδηγούσε και μου το φίλησε... το ένιωσα πραγματικά, ότι μου έλειψε... και θέλω να πάω να μείνω μαζί του... να δημιουργήσουμε ίσως το δικό μας σπίτι.. Ξεκίνησα ξανά να ονειρεύομαι, κάτι που είχα σταματήσει εδώ και καιρό... μιας που ενώ ήθελα να ονειρευτώ, δεν άφηναν οι συγκυρίες... από τον έναν πόνο στον άλλον πηγαίναμε....

Σήμερα καθόμουν και σκεφτόμουν και κάτι άλλο... Κάποια στιγμή είχες θυμώσει και μου είχες πει, δεν σε έκανα για να με γηροκομήσεις... ήθελα ένα άλλο παιδί... και δεν καταλαβαίνω γιατί δεν το καταλαβαίνει κανείς και σ'αφήνουν μόνη σου να με κοιτάς και να με φροντίζεις.... και εγώ σου είχα πει ότι το θέλω και το κάνω... και να ήθελαν άλλοι να σε φροντίσουν δεν θα ήθελα εγώ, γιατί σε ήθελα κοντά μου.... το εννοούσα τότε μαμά.... κάθε στιγμή που ζήσαμε μαζί, ακόμη και ο πόνος... ήταν πιο ελαφρύς γιατί ήμασταν μαζί... είχαμε η μία την άλλη... να κρατάμε το χέρι... και να ελπίζουμε.... ακόμη και τις στιγμές που δεν μπορούσες πολλά... που δεν ήθελα να έρθει νοσοκόμα και τελικά πήραμε με τις παροτρύνσεις των γιατρών.... θυμάμαι όταν σε έπλενα.. μέσα στο σαλόνι σαν άπειρη νοσοκόμα... με μία πετσέτα από κάτω από τα πόδια σου.. μία λεκάνη... ένα πανάκι... λίγο σαπούνι... και μετά σε έντυνα.... το βράδυ πριν πέσεις σου έβαζα την πυζάμα σου και σου σήκωνα τα πόδια για να σε βάλω στο κρεβάτι.... σε κάλυπτα καλά με τις κουβέρτες και ερχόμουν δίπλα σου να κοιμηθώ για να μπορώ να σε βοηθήσω την νύχτα αν χρειαστείς στην τουαλέτα να πας.. όλα αυτά τα έκανα γιατί τα ήθελα και δεν τα αλλάζω με τίποτα στον κόσμο.... όχι ότι εσύ χρειάστηκες την βοήθεια μου.... και μακάρι να μην την χρειαζόσουν ποτέ... μακάρι να ήσουν ακόμη εδώ... αλλά ακόμη κι εκείνες οι στιγμές υπήρξαν με αγάπη... και γεμίζουν ένα κομματάκι στην καρδιά μου.... γιατί ξέρω κι εσύ το ήξερες ότι έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα.... σε φρόντιζα έστω και λίγο, όπως με φροντισες κι εσύ όταν ήρθα στην ζωή και στην πορεία της ζωής μου...
Όσο άθλιο κι αν ακούγεται για μερικούς, δεν θα ξεχάσω τον πρώτο σου εμετό από την πρώτη σου χημειοθεραπεία... ήταν δύο μέρες πριν τα τότε γενέθλια μου... 20 Ιανουαρίου... Πέμπτη ήταν... στις 21 ήσουν καλά, δεν ένιωθες άσχημα... στις 22, στα γενέθλια μου ήρθαν να κόψουμε τούρτα κτλ... έφαγες για να μην νιώσω εγώ άσχημα.... και μετά το βράδυ δεν μπόρεσες να το κρατήσεις... πήγες να κάνεις ένα μπάνιο και μετά ανακατεύτηκες... πάντα μετά το μπάνιο είχες ανακατωσούρες.... έκλαιγες τότε που έπρεπε να μαζέψω τον εμετό σου... κι εγώ σου έλεγα να ηρεμήσεις και θα το κάνω.... και δεν με πειράζει που θα το κάνω.... κι έτσι ήταν... δεν με πείραξε που είχες κάνει εμετό... με πονούσε μόνο που σε έβλεπα εσένα να υποφέρεις.... και τα πρωινά που πηγαίναμε στο παπαγεωργίου για τις χημειοθεραπείες, ήταν και χειμώνας ακόμη... έπρεπε να είμαστε εκεί και στις 5 το πρωί να πιάσουμε σειρά γιατί είχες και την πιο μεγάλη χημειοθεραπεία εκεί.... κρύωνες, γιατί ακόμη δεν είχαν ζεστάνει τα καλοριφέρ στο χώρο που περιμέναμε και σε έπιανα αγκαλιά.... στήριζες το κεφάλι σου στους ώμους μου και προσπαθούσες να κλείσεις τα μάτια σου να ξεκουραστείς.... κι όταν ερχόταν η ώρα να σε τρυπήσουν για να σου πάρουν αίμα και να σου βάλουν την πεταλούδα.... μετά την δεύτερη και τρίτη χημειοθεραπεία... επειδή οι φλέβες είχαν καταστραφεί από τα χημικά που σου είχαν προσθέσει... φοβόσουν να μπεις στο δωμάτιο και έβαζες το κεφάλι σου στους ώμους μου και σε έπαιρνα αγκαλιά και σου έλεγα να μην φοβάσαι γιατί αυτή ητν φορά θα ήσουν τυχερή και θα σου έβρισκαν αμέσως φλέβα....
στο χώρο της αναμονής εκεί, περίμενα μέχρι να χρειαστεί να πας τουαλέτα και ερχόμουν να σε βοηθήσω... οι νοσοκόμες με άφηναν μόνο εμένα να μπω μέσα, γιατί τους το ζητούσα ευγενικά, όχι σαν άλλους που μπούκαραν απλά... και ήρθα κανά 4-5 φορές να δω πώς είσαι... σε χάιδευα στο πρόσωπο και μετά έφευγα ξανά στο χώρο της αναμονής... μέχρι που να'ρθει η ώρα να σε πάρω, να πάμε στο αυτοκίνητο και μετά στο σπίτι......
όλα αυτά, θα τα θυμάμαι πάντα.... όπως θα θυμάμαι με πόση δύναμη και υπομονή τα αντιμετώπισες όλα.... και γκρίνιαξες δεν λέω... αλλά η γκρίνια σου ήταν από τον πόνο, από τον φόβο... και ήταν λογικό.....
Σ'αγαπάω κάθε στιγμή που αναπνέω..... Σε λατρεύω....

Θυμώνω.....

Είμαι τόσο θυμωμένη....
όχι με'σένα μανούλα μου....
με τον καρκίνο που μου στέρησε την μαμά μου....
Σήμερα έπιασα στα χέρια μου την μάσκα από τις ακτινοβολίες.... φοβόμουν να την δω... μου το είχες ζητήσει να την δω για να μην φοβάμαι κι εγώ φοβόμουν.... σήμερα άνοιξα την σακούλα και την είδα... είχε την μορφή σου... ένιωσα σαν να χαϊδεύω για λίγο πάλι το πρόσωπο σου....
Πολύ θυμός όμως μαμά... γιατί σε πήρε?? γιατί σ'εσένα?? ήσουν πάντα ένα τόσο καλό πλάσμα... δεν έβλαψες ποτέ κανέναν... ήσουν πάντα εκεί για όλους... ακόμη και γι'αυτούς που δεν σου φέρθηκαν καλά, ήσουν εκεί γι'αυτούς... σε πατούσαν και τους φρόντιζες...
Πολύ πόνος... πρέπει τώρα μόνη να μαζεύω τα πράγματα μας... τα πράγματα σου... και όλα να θυμίζουν εσένα... ό,τι πιάνω στα χέρια μου έχει την δική σου ανάμνηση... εικόνες... ποτέ όμως άσχημες... απίστευτο αυτό μ'εσένα.... άφησες πίσω σου μόνο όμορφες εικόνες... ακόμη και στον δύσκολο αγώνα που έδινες... σε θυμάμαι να χαμογελάς και να μου λες ότι όλα θα πάνε καλά... μόνο στο τέλος που δεν το πίστευες και πολύ κι εσύ.... αλλά πάλι χαμογελούσες....
Σήμερα πήγα στο νοσοκομείο να δώσω τα φάρμακα που δεν χρειάστηκε πλέον να πάρεις... ίσως να τα χρειάζεται κάποιος συνάνθρωπος μας... και μπήκα μέσα στην κλινική βραχείας για τις χημειοθεραπείες... δεν μπόρεσα να μιλήσω... είδα λίγο... μ'έπιασαν τα κλάμματα, ζήτησα συγγνώμη κι έφυγα... Πήγα κάτω, στην Καρίνε, να της πω ευχαριστώ... γιατί ξέρω ότι σ'αγαπούσε... βουρκωμένη μ'αγκάλιασε δύο φορές και με φίλησε... ήσουν λέει η ψυχή του ογκολογικού... πάντα θα σε θυμάται για την αισιοδοξία σου και κρατάει μία φράση που της είχες πει τότε...  ήσουν ένα ξεχωριστό πλάσμα μέσα σ'αυτή την κόλαση.. πάντα ξεχώριζες... από τα όμορφα γαλανά σου μάτια... από την κορμοστασιά σου που ήταν επιβλητική... γεροδεμένη, ψηλή για τα τότε πρότυπα.. ξανθιά... με ένα χαμόγελο... ακόμη και στις πιο σκοτεινές ημέρες που ζήσαμε τότε, πριν από 20-30 χρόνια, μέχρι την τελευταία σου στιγμή... χαμογελώντας έφυγες, ήρεμη... ελπίζω να μην πόνεσες στιγμή... γιατί αυτό ακόμη με βασανίζει... δεν θέλω να πόνεσες... στο είχα υποσχεθεί ότι δεν θα αφήσω να πονέσεις... και δεν είναι μόνο για να μην έχω αθετήσει την υπόσχεση μου, απλά ο μεγαλύτερος μου φόβος μετά από το να μου φύγεις, ήταν να μην πονέσεις...
Σήμερα σκεφτόμουν... πριν από 3 χρόνια όταν μας το ανακοίνωσαν, έτρεμα από τον φόβο μην μου φύγεις... λίγες μέρες πριν φύγεις, δεν ήθελα να σκεφτώ ότι υπάρχει αυτό το ενδεχόμενο... και όταν ξεκίνησαν οι ώρες να μετρούν αντίστροφα και έπρεπε να πάρω την απόφαση... όταν πλέον δεν ήσουν εδώ από τις παραισθήσεις... τότε δεν ξέρω γιατί φάνηκα δυνατή και αποφάσισα αυτό που σου είχα υποσχεθεί... εκείνες τις στιγμές, καθάρισε το μυαλό μου και θυμήθηκα ό,τι σου είχα υποσχεθεί... προσπάθησα να τα κάνω όλα... νομίζω τα έκανα... δεν είμαι και σίγουρη....
Δεν ξέρω αν μετανιώνω για πράγματα που'χω κάνει ή δεν έχω κάνει... νομίζω ότι δεν υπάρχει κάτι που δεν έχω κάνει... νομίζω αυτή την στιγμή ότι έκανα τα πάντα, ό,τι περνούσε από το χέρι μου για να κάνω την ευχή μου πραγματικότητα.... κάθε μέρα ευχόμουν.... η ευχή μου ήταν.... να ζήσεις πολλά πολλά πολλά όμορφα χρόνια ακόμη μαζί μου... και όταν έκανες την αξονική τότε αυτή η ευχή γινόταν ένα τραγουδάκι και όλη την ώρα το σιγοτραγουδούσα στο μικρό αποδυτήριο που σε περίμενα ακούγοντας τα μηχανήματα να δουλεύουν.... και μετά ερχόσουν, σε βοηθούσα να ντυθείς και μου έλεγες, χμμμμ αυτή την φορά δεν έκανα πολύ, να δεις που δεν βρήκαν τίποτα.... την επόμενη φορά αν έκαναν πολύ ώρα μου έλεγες, αυτή την φορά κάναν πολύ ώρα, να δεις που δεν βρήκαν τίποτα και ήθελαν να το ψάξουν καλύτερα....
Αναρωτιέμαι ακόμη, σε θαυμάζω... πώς κατάφερες να είσαι τόσο δυνατή σε στιγμές που σου'λέγαν ότι δεν γίνεται κάτι άλλο... ότι δεν υπάρχει πλέον ζωή πάνω από μερικούς μήνες.... εγώ έμεινα δυνατή για'σένα, γιατί ήλπιζα και ευχόμουν και θεωρούσα ότι μπορούμε να το νικήσουμε και να τους βγάλουμε όλους τρελούς... εσύ?? εσύ μου είπε σήμερα η νοσοκόμα, έμενες δυνατή για'μένα... για να με δεις καλά... να ξέρεις ότι μπορείς να με αφήσεις και να είμαι καλά... έκανες το χρέος σου και με το παραπάνω σαν γονιός, μαμά.. όχι μόνο στο τέλος.... αλλά πάντα....
το τραγουδάκι, η καλύτερη μαμά του κόσμου.... δεν μπορεί να 'χει άλλη φωτογραφία πέρα από την όμορφη μορφή σου... μαμά, μπαμπάς, καλύτερη φίλη, αδερφή, νοσοκόμα, δασκάλα... ήσουν όλα...
σ'αγαπάω... και όσο ο πόνος μεγαλώνει κάθε μέρα, άλλο τόσο μεγαλώνει και η αγάπη μου για'σένα και ο θαυμασμός μου....
κάποια στιγμή είχα πει... αν γίνω μαμά και γίνω η μισή τόσο καλή όσο εσύ θα είμαι απίθανη... ήσουν ό,τι πιο όμορφο, ξεχωριστό, καλοκάγαθο πλάσμα υπήρξε πάνω σ'αυτό τον πλανήτη....
όχι, δεν ήσουν αγία... ήσουν θνητή... ήσουν η μαμά μου....
όσο περήφανη είμαι εγώ για'σένα, για την μαμά μου... μακάρι να 'σαι έστω και ελάχιστα περήφανη για την κόρη σου... ή έστω να γίνεις περήφανη για 'μένα... γιατί δεν κατάφερα να σε κάνω όσο ζούσες.... θα το προσπαθήσω όμως... θα πολεμήσω τους δαίμονες μου, θα πολεμήσω την βλακεία μου και θα τα καταφέρω... για 'σένα.....
ΣΕ ΛΑΤΡΕΥΩ..... Σ'ΑΓΑΠΑΩ πραγματικά πιο πάνω κι από την ψυχή μου..... ψυχή μου.....

Μαμά...........

Κυριακή 15 Δεκεμβρίου... Το πρωί καλά... από το μεσημέρι και μετά καταλαβαίνουμε και οι δυο ότι κάτι δεν πάει πλέον καλά.... δεν μπορείς να περπατήσεις καλά, δεν μπορείς να κινηθείς και πονάς....

Δευτέρα 16 Δεκεμβρίου... Φόβος... Την Τετάρτη πρέπει να πάμε στο νοσοκομείο για χημειοθεραπεία.. και ξέρουμε ότι θα μας πούνε για αξονική στο κεφάλι.. κι αν έχει γυρίσει??? θα πρέπει να κάνεις ξανά ακτινοβολίες που την προηγούμενη φορά τόσο πολύ σε κούρασαν??? 

Τρίτη 17 Δεκεμβρίου... παίρνω την απόφαση σήμερα, μία μέρα πριν το νοσοκομείο, να τα βάλουμε όλα στην άκρη και να πάμε μία βόλτα... να βγούμε και να περάσουμε καλά μαζί.... Πάμε σε μία γειτονική πόλη... επιστρέφουμε τα βιβλία στην βιβλιοθήκη, γυρνάμε λίγο στους δρόμους... πάμε να τσιμπήσουμε κάτι και μετά πάμε να χαζέψουμε στα μαγαζιά..... Ανακαλύπτω κάτι μποτάκια με 5 ευρώ, μαύρα που με χωράνε κιόλας... Μου λες να τα πάρω για να 'χω να φορέσω τα Χριστούγεννα μαζί με το φόρεμα το μαύρο.... ποιος να'ξερε ότι θα έπρεπε να τα φορέσω, αλλά όχι για καλό........

Τετάρτη 18 Δεκεμβρίου.... φτάνουμε στο νοσοκομείο και κλαις, κλαίμε μαζί.... δεν θέλεις να βγεις από το αυτοκίνητο.... ούτε κι εγώ..... Ανεβαίνουμε πάνω στην κλινική.... Μιλαμε με την γιατρό..... Παγώνουμε..... αν έχουν επιστρέψει οι όγκοι στον εγκέφαλο δεν μπορούν να κάνουν τίποτα πλέον, σταματάνε όλα..... Επιμένεις ότι δεν μπορεί να είναι έτσι, το νιώθεις το σώμα σου και είναι ακόμη δυνατό..... Μας ζητάνε να μείνεις στο νοσοκομείο για να σε φροντίσουν και επιμένω ότι μπορώ να σε φροντίσω εγώ από το σπίτι..... Κάνουμε αξονική κοιλίας και πνευμόνων..... Γυρνάμε σπίτι...... Όταν φτάνουμε στο πάρκινγκ πλέον δεν μπορείς να κινηθείς καθόλου.... μου γλυστράς από τα χέρια για να σε βάλω μέχρι το καροτσάκι... έρχονται γείτονες να βοηθήσουν.... φτάνουμε πάνω, δεν μπορείς να πας στην τουαλέτα.... κι εκεί μου λέει η νοσοκόμα που φώναξα, ότι δεν μπορείς να μείνεις πλέον στο σπίτι... πρέπει να φωνάξω ασθενοφόρο.... Έρχονται και σε παίρνουν με το ασθενοφόρο..... μου λες ότι  φοβάσαι..... φοβάμαι κι εγώ..... Φτάνουμε εκεί.... σε ανεβάζουν πάνω σε δωμάτιο.... μένω μαζί σου μέχρι να τελειώσει το επισκεπτήριο και το βράδυ φεύγω για το σπίτι.....

Πέμπτη 19 Δεκεμβρίου... Έρχομαι το μεσημέρι που ξεκινάει το επισκεπτήριο να σε δω.... Είσαι με οξυγόνο.... Παγώνω..... Φεύγω από κοντά σου και ψάχνω γιατρό.... με βάζουν σε ένα δωμάτιο και μου λένε ότι δεν είναι τίποτα, είσαι απλά κουρασμένη.... επιμένω.... και μου λένε ότι τα πράγματα δεν είναι καλά.... προχώρησε πολύ.... και πάμε αντίθετα..... Η ψυχολόγος μου λέει ότι δεν θα σ'αφήσουν να πονάς.... υπάρχουν χάπια που παίρνουν τον πόνο και ορούς.... και κάπου σε κάποια στιγμή μου αναφέρει και για το κώμα..... κλαίω..... μου λέει δεν ήρθε ακόμη η ώρα..... Γυρίζω στο δωμάτιο μετά, με βλέπεις και θυμώνεις..... Μήπως σου είπαν κάτι και δεν θέλεις να μου το πεις και αύριο όλοι μαζί μου αραδιάσετε ένα παραμυθάκι??? Όχι..... τι να σου έλεγα??? Φοβόμουν και πονούσα... δεν ήξερα πώς να αντιδράσω.... ακόμη και τώρα έχω τύψεις γι'αυτό, γιατί σου είπα ψέμματα.... αλλά δεν μπορούσα να σου πω την αλήθεια.... Δεν ήθελα να πονέσεις περισσότερο..... Μένω λίγο παραπάνω στο επισκεπτήριο το βράδυ, μαζί με τον Κρις και την Ανούκ... Τρως ένα σαντουιτσάκι γιατί πεινούσες και γιατί η νοσοκόμα ήρθε να σου βάλει ένα ταμπελάκι να μείνεις νηστική γιατί το πρωί είχες αξονική στο κεφάλι.... μου παραπονιέσαι.... σου δίνω και μία πορτοκαλάδα.... και φεύγω.... ΗΣΟΥΝ ΚΑΛΑ..... 

Παρασκευή 20 Δεκεμβρίου.... 05.00.... Χτυπάει το τηλέφωνο και βλέπω ότι είναι νούμερο του νοσοκομείου.... ΤΡΕΜΩ και το σηκώνω...... Μου εξηγούν ότι δεν είσαι όλο το βράδυ καλά και ότι δεν μπορείς να ηρεμήσεις.... ότι σου δώσαν διάφορα χάπια και πάλι δεν μπορούσες να ηρεμήσεις, χτυπιόσουν.... ήθελες να έρθω εγώ για να ηρεμήσεις.... αλλά φοβόσουν μην θυμώσω.... είναι δυνατόν να θυμώσω μαζί σου???? Φτάνω εκεί.... Η νοσοκόμα με προετοιμάζει... μου λέει ότι όλη την νύχτα μιλούσες για μένα, πόσο περήφανη ήσουν που σπουδάζω..... αλλά ό,τι και να κάνεις τώρα, δεν είσαι εσύ, γι'αυτό να μην σου θυμώσω..... Μπαίνω μέσα στο δωμάτιο.... μία με αναγνωρίζεις και μία όχι.... μου ζητάς να σε βοηθήσω να φύγεις, με παρακαλάς..... αρχίζεις να με χτυπάς γιατί δεν σε βοηθάω, μα έχεις ακόμη δυναμη... δεν μπορεί να μην είσαι καλά.... είναι παραισθήσεις της μορφίνης.... μου το αρνούνται.... και στην πορεία αντιλαμβάνομαι κι εγώ ότι πραγματικά δεν είσαι εκεί..... έρχονται και μου ζητάνε να έρθω σε ένα δωμάτιο... και μου μιλάνε για το κώμα.... έπρεπε να πάρω την απόφαση για να μην πονάς, να μην κάνεις πλέον κακό στον εαυτό σου να σε βάλουμε σε κώμα.... ήσουν γεμάτη μελανιές από τον τρόπο που προσπαθούσες να αποδράσεις.... θα σε δένανε... και το ξέρω ότι δεν το ήθελες αυτό ποτέ σου.... λίγες βδομάδες πριν μου είχες πει.... αν δεν σε θυμάμαι εσένα δεν έχει νόημα να ζήσω.... και δεν με θυμόσουν.... έπρεπε να πάρω την απόφαση.... ήθελα όμως να περιμένω να έρθει και ο Γιώργος, μίλησα και με τον Χρήστο ο οποίος έψαχνε εισιτήριο να έρθει από Ελλάδα.... 3 στιγμές είχες πλήρη συνείδηση.... Η πρώτη όταν ήρθε ένας φίλος... Η δεύτερη όταν ήρθε η αδερφή σου που ειδοποίησα... και η τρίτη ήταν για 'μας...... μόνο για'μας.... Σε πήρα αγκαλιά και με αγκάλιασες και 'συ... Μου'δωσες 4 φιλιά και όχι 3 όπως έκανες πάντα.... Και σου είπα σ'αγαπάω και μου είπες κι εγώ σε αγαπάω.... Μου είπες ότι φοβάσαι και σου είπα ότι φοβάμαι κι εγώ.... μετά έφυγες ξανά..... Σου είχα υποσχεθεί γλυκό, ζάχαρη να φας όταν δεν θα μπορούσε να γίνει τίποτα άλλο πλέον... και κατέβηκα και σου πήρα πάστα... τυχαία ήταν και η αγαπημένη σου με advokaat που τρελαινόσουν.... Ρωτάς την αδερφή σου αν έχεις γενέθλια και τρώμε γλυκά... σου λέει ναι..... και χαμογέλασες..... Με ξαναφωνάζουν στο δωμάτιο και μου λένε ότι δεν γίνεται να πάει άλλο γιατί συνεχίζεις να είσαι πολύ βίαιη με τον εαυτό σου.... το βλέπει και η αδερφή σου και μου ζητάει κι αυτή να γίνει κάτι.... παρακαλάω να σε κρατήσουν λίγο ακόμη, αλλά επιμένουν και σου δίνουν μία μικρή δόση από υπνωτικό χειρουργείου, αλλά σε κρατάνε ξύπνια για λίγο μέχρι να 'ρθει ο Γιώργος... μετά σε κοιμίζουν.... και στην αρχή χαμογελάς λες και έβλεπες ένα πολύ όμορφο όνειρο.... μετά μας αφήνεις στον δικό σου δρόμο που τράβηξες.... και περιμένουμε..... 

Σάββατο 21 Δεκεμβρίου.... Ξημερώνει και είμαι με τον Γιώργο στο δωμάτιο.... όλη την νύχτα μείναμε ξύπνιοι και λέγαμε για όμορφες στιγμές που ζήσαμε μαζί σου.... όταν σταματούσαμε να μιλάμε, σταματούσες να ανασαίνεις, λες και ήθελες να ακούσεις κι άλλο..... Συνεχίζει όμως η καρδιά σου σαν λιονταράκι να χτυπάει..... Περνάει όλη η μέρα με πόνο..... 

Κυριακή 22 Δεκεμβρίου.... άγχος αν θα σε προλάβει ο Χρήστος, που κατάφερε να βρει εισιτήριο... έρχεται.... γιατί μας λέγαν οι γιατροί μία με δύο μέρες το πολύ..... κι όμως εσύ συνεχίζεις... η καρδιά σου απίστευτη.... ο γιατρός μας ενημερώνει ότι σήμερα θα φύγεις..... 

Δευτέρα 23 Δεκεμβρίου.... πολλές παύσεις.... πολλούς συναγερμούς... η γιατρός μας λέει ότι σήμερα θα φύγεις.... κι όμως συνεχίζεις.... έρχονται σε καθαρίζουν τα υγρά στον λαιμό.... 

Τρίτη 24 Δεκεμβρίου.... έπρεπε να πάω για κάτι δουλειές έξω με τον Χρήστο.... τρέχαμε να γυρίσουμε πίσω στο νοσοκομείο.... δεν λείψαμε πολύ..... ήρθαμε... κάτσαμε.... και 10 λεπτά μετά.... Η Jose; ο Χρήστος κι ο Γιώργος μιλούσαν πάλι για όμορφες στιγμές του παρελθόντος κι εγώ έστελνα μήνυμα στον Κρις γιατί ήταν στο δρόμο για να'ρθει στο νοσοκομείο.... και γυρίζω το κεφάλι μου.... σε κοιτώ.... κοιτώ ότι σταμάτησες να ανασαίνεις και σκέφτομαι θα'ναι λάθος συναγερμός, θα ξαναξεκινήσεις.... περιμένω 10 με 20 δευτερόλεπτα.... και πετάγομαι όρθια, φωνάζοντας ότι έφυγες..... ναι... έφυγες..... 14.40..... λίγες ώρες πριν τα Χριστούγεννα... έφυγες....... ενώ το περιμέναμε, ο πόνος της τελευταίας σου ανάσας είναι ανυπόφορος..... όλοι κλαίμε..... έρχεται η γιατρός, το επιβεβαιώνει.... μας αφήνουν να είμαστε μαζί σου μέχρι να'ρθουν να σε ετοιμάσουν.... ΠΟΝΟΣ...... είσαι τόσο ζεστή ακόμη.... νιώθω ότι ανασαίνεις και δεν ισχύει αυτό..... έφυγες τόσο ήρεμα.... χαμογελαστή.... μας την έσκασες..... επιμένουν ότι δεν πονούσες τις τελευταίες μέρες..... είναι σίγουροι γι'αυτό.... μακάρι..... δεν ήθελες να πονέσεις και μου το'χες πει πολλές φορές..... σε ετοιμάζουν.... ξαναρχόμαστε στο δωμάτιο και με τα ρούχα είσαι πραγματικά νεκρή..... το σώμα σου είναι νεκρό.... και πρέπει να σε αποχαιρετήσω... να πάρω και το γραφείο τελετών να τα κανονίσω όπως τα ήθελες.... κλείνω ραντεβού για αύριο..... άλλοι θα γιορτάζουν τις γιορτές κι εμείς θα κλαίμε τον χαμό σου.....

Πάμε στο σπίτι του Γιώργου.... παραμονή χριστουγέννων... φτάνουμε στο σπίτι κι εγώ κοιτώ την πόρτα για το πότε θα μπεις.... δεν έχουμε όρεξη για τίποτα.... τρώμε με το ζόρι.... και κάπου εκεί ξαπλώνω στον καναπέ και κοιμάμαι.... πολύ κρύο τις τελευταίες ώρες.... κι ακόμη δηλαδή.... καθημερινά τρέμω από το κρύο.... και σήμερα διάβασα ότι είναι κανονικό.... 

Τετάρτη 25 Δεκεμβρίου.... πάμε στο γραφείο τελετών και τα κανονίζουμε όλα όπως τα ήθελες..... Δεν μας αφήνουν να πάμε στο νοσοκομείο να σε δούμε γιατί δεν έχει προσωπικό λόγω Χριστουγέννων..... 

Πέμπτη 26 Δεκεμβρίου.... παίρνουμε τα κίτρινα τριαντάφυλλα πού τόσο αγαπούσες... και ερχόμαστε στο γραφείο τελετών να σε χαιρετίσουμε.... αύριο θα είναι κλειστό το φέρετρο.... ήθελα να σου δώσω κάτι να'χεις μαζί σου..... σου έστειλα μετά μία σοκολάτα, ένα βιβλίο που σου είχα πάρει για την μαμά.... ένα τραγούδι.... ένα γράμμα της καλύτερης σου φίλης... ένα τσιγάρο που μου ζήτησες και δεν σε είχα αφήσει... και κάτι ακόμη που γαμώτο δν θυμάμαι.... το μυαλό μου ξεχνάει πολύ.... Σε χαιρετάμε.... είσαι πολύ ήρεμη.... είσαι κρύα πλέον... αλλά είσαι το ίδιο όμορφη με το πώς ήσουν ΠΑΝΤΑ.... 

Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου.... ξεκινάμε να πάμε στην τελετή σου, στην Ολλανδία, γιατί δεν υπήρχε διαθέσιμο μέρος στο Βέλγιο... Στην διαδρομή παίζει το αγαπημένο σου τραγούδι από τον αγαπημένο σου τραγουδιστή... τυχαίο μου λένε.... δεν είναι τυχαίο... το ξέρω.... ήσουν εσύ... είμαι σίγουρη γι'αυτό πλέον.... Φτάνουμε εκεί.... έρχονται και όσοι ήταν να'ρθουν..... μπαίνουμε μέσα στον χώρο... ήταν όμορφο.. όσο χαζό κι αν ακούγεται.... έβγαζε μία ηρεμία και ένα πένθος μαζί.... Πρώτα τα παιδιά, μετά οι συγγενείς, μετά οι φίλοι... το τραγούδι My immortal.... πόσο αληθινοί στίχοι.... "όταν έκλαιγες σκούπιζα τα δάκρυα σου.... όταν φώναζες, πολεμούσα όλους τους φόβους σου.... και κρατούσα το χέρι σου όλα αυτά τα χρόνια..... εσύ έχεις ακόμη όλο μου το είναι"..... έτσι ήταν, όλα τα χρόνια..... Είσαι στην μέση, σε ένα όμορφο λιτό φέρετρο, κλειστό... με μία όμορφη φωτογραφία σου πάνω του... και τα κίτρινα τριαντάφυλλα.... Μιλάει ένας και μας ζητάει να δούμε το βιντεάκι σου που ετοίμασε η Ντίνα... πανέμορφο.... όλες σου οι φωτογραφίες, στιγμές δικές σου, χαμογελαστές.... ΠΟΣΟ ΔΥΝΑΤΗ ΗΣΟΥΝ..... Μετά ο Αύγουστος του Παπάζογλου.... "Σ'αγαπάω μα δεν έχω μιλιά να στο πω, κι αυτός είναι ένας καημός αβάσταχτος..... Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά, την άμμο που σαν καταρράκτης έλουζε, καθώς έσκυβε πάνω μου χιλιάδες φιλιά, διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε.......Σε ποιάν έκσταση πάνω, σε χορό μαγικό ΜΠΟΡΕΙ ΕΝΑ ΤΕΤΟΙΟ ΠΛΑΣΜΑ ΝΑ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ.... από ποιον μακρινό αστέρι είναι το φως... που μες στα ΔΥΟ ΤΗΣ ΜΑΤΙΑ ΠΗΓΕ ΚΡΥΦΤΗΚΕ... κι εγώ ο τυχερός που το'χει δει.....ΜΕΣ ΣΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΗΣ ΕΝΑΣ ΤΟΣΟ ΔΑ ΟΥΡΑΝΟΣ....." Μετά μίλησα εγώ, αυτό που ήθελες... να μιλήσω για 'σένα.... Μετά η Οτίλια.... Και μετά έπρεπε να σε χαιρετίσουμε.... να σου δώσουμε ένα όμορφο τελευταίο κίτρινο τριαντάφυλλο και να σ'αφήσουμε..... να σ'αφήσουμε....... η ώρα ήταν πραγματικά δική σου και ήταν πραγματικά μόνη.... έτσι όπως ερχόμαστε, έτσι φεύγουμε..... το τραγούδι..... "Such a lonely day and it's mine.. the most loneliest day of my life.... And if you go, I wanna go with you.... And if you die, I wanna die with you... Take your hand and walk away"........... και εκεί σ'αφήσαμε... έπρεπε.... μετά από μερικές ώρες επιστρέψαμε να σε πάρουμε..... γιατί έτσι το ήθελες και έτσι το ήθελα.... έτσι το είχαμε αποφασίσει... να σε έχω δίπλα μου..... έτσι μου'χες πει.... ότι δεν θα'φευγες ποτέ από κοντά μου, ακόμη κι αν έφευγες από την ζωή........

και τώρα εδώ........ ακόμη δεν το'χω συνειδητοποιήσει.... ακομη πονάει..... μέρα με την μέρα πονάει και περισσότερο.... μου το'χαν πει και δεν το πίστευα.... ξέρεις τι μου έδωσες?? αυτό που όταν είναι η κακιά στιγμή να παραμένω σχετικά ήρεμη, να τα κανονίσω όλα, αλλά μετά να πονάω όταν όλα τελειώσουν.... και τώρα λυγίζω.... αρκετές φορές σε κοιτάω στην φωτογραφία και κλαίω..... μυρίζω πράγματα στον αέρα και σε θυμάμαι.... κοιτάω μία εικόνα έξω και σε θυμάμαι..... και όλα πονάνε γιατί δεν είσαι εδώ κοντά μου να με πάρεις μία αγκαλιά..... όλα είναι άσχημα χωρίς εσένα.... και κάποια στιγμή μου'χες πει... μην δένεσαι τόσο.... σάμπως κι εσύ δεν δέθηκες????? ήμασταν μαζί σε κάθε κακοτοπιά και σε κάθε χαρά.... 

Σ'αγαπάω πολύ.... και μου λείπεις πάρα πολύ...... πονάω πάρα πολύ..... και δεν μπορώ να το πιστέψω ότι δεν θα σε ξαναδώ ποτέ μου..... γιατί σε πήραν από'μένα???? ήσουν τόσο νέα...... δεν με είδες να παίρνω το πτυχίο μου, δεν είδες εγγόνι από'μένα.... δεν χόρτασες ακόμη την ζωή και το ξέρω.... και η ζωή ήταν άδικη μαζί σου.... πολύ άδικη.... όσο και να μου λένε ότι δεν είναι έτσι.... σου φέρθηκε πολύ σκληρά, όσο κι αν θέλουν να μην το θυμούνται.... εγώ τα θυμάμαι όλα, γιατί ήμουν πάντα μαζί σου.... τα έζησα όλα μαζί σου..... τα είδα όλα..... και ήταν τόσο σκληρά για 'σένα..... ήθελα απλά να είχες όμορφα γεράματα..... και δεν ήρθαν ποτέ....... μία ζωή πόνος..... κι έχω τόσο θυμό μέσα μου.... όχι για'σένα.... εσύ έκανες ό,τι μπορούσες, πάλεψες μέχρι εκεί που γινόταν, μέχρι εκεί που είχε το σώμα σου δύναμη να παλέψεις.... αλλά θυμώνω..... γιατί σου φέρθηκε η ζωή έτσι..... μου λείπεις..... μου λείπεις τρελά...... στον ύπνο μου, στον ξύπνιο μου.... ψάχνω να βρω να επικοινωνήσω μαζί σου.... πονάει πολύ ρε μαμά..... και το ξέρω ότι δεν θέλεις να με βλέπεις να πονάω.... δεν το κάνω επίτηδες.... αλλά πονάω..... 

Σ'ΑΓΑΠΑΩ....... σ'αγαπάω πιο πάνω κι απ'την ζωή μου...... ΣΕ ΛΑΤΡΕΥΩ....