Πριν μερικές ημέρες πήγα στην κοινωνική λειτουργό, για μία ερώτηση που είχα οικονομικού ενδιαφέροντος.... Εκεί, η κοπέλα που σπούδασε κάτι ανάλογο με αυτό που εγώ......σπούδαζα?? (μεγάλη κουβέντα, πολύ μεγάλος πόνος η κουβέντα)... μου είπε... έχασα κι εγώ την μητέρα μου από καρκίνο και σε καταλαβαίνω απόλυτα, με παρόμοιο τρόπο μάλιστα, στο νοσοκομείο σε κώμα που εμείς ζητήσαμε να της κάνουν γιατί πλέον δεν ήταν σε θέση από τους πόνους κτλ... οπότε ξεκινήσαμε και μία πιο "προσωπική" θα το έλεγα συζήτηση... με την προσωπική της εμπειρία, αλλά και την ιδιότητα της, αναφέρθηκα στο πώς νιώθω αυτή την στιγμή, στον πόνο, στα ξαφνικά ξεσπάσματα δακρύων και γέλιου... στον θυμό μου... στην κούραση μου... στις σκέψεις μου... η ίδια μου απάντησε ότι όλα αυτά είναι απολύτως φυσιολογικά και κανένας δεν μπορεί να πει ότι κάτι από όλα αυτά είναι μία ψυχική ανωμαλία ή αδυναμία μου στο να ανταποκριθώ στο βαθύ πένθος που ήρθε στην ζωή μου...
Θα ακούσεις πολλά...μου είπε.... αλλά δεν πρέπει να ακούσεις κανέναν... ο καθένας χρειάζεται το δικό του χρόνο για να το ξεπεράσει, τους δικούς του θυμούς, το δικό του κλάμα....
και έρχομαι εδώ λοιπόν, στο σημειωματάριο μου... θα μου πείτε γιατί δεν παίρνεις ένα πιο προσωπικό χάρτινο σημειωματάριο και τα αναρτάς στον τοίχο του μπλογκ σου.... γιατί λοιπόν, ελάχιστοι είναι αυτοί που γνωρίζουν ότι έχω ένα μπλογκ.... από αυτούς τους ελάχιστους που το γνωρίζουν, απειροελάχιστοι θα κάνουν και τον κόπο να με διαβάσουν.... από την άλλη, ίσως κάποιος να γκουγκλάρει κάποιο από τις λέξεις μου και να είναι στην ίδια θέση μ'εμένα και ίσως να πάρει δύναμη ή να μπει σε σκέψεις? ή τελοσπάντων να αλληλοβοηθηθούμε....
ένα από τα πολλά που άκουσα αυτό το διάστημα... ίσως το πιο κουτό απ'όλα.... ήταν ότι εντάξει μωρέ, πέρασε τόσος καιρός που την έχασες, πρέπει σιγά σιγά να συνεχίσεις.... συνεχίζω λοιπόν, ξυπνάω το πρωί και κοιμάμαι την νύχτα.... ετοιμάζω μία μετακόμιση ΜΟΝΗ μου... φροντίζω δύο ανθρώπους, ή έστω προσπαθώ... και προσπαθώ να επιβιώσω στην ωμή πραγματικότητα του πώς είναι να μην έχεις μαμά... έναν άνθρωπο που σε στηρίζει ψυχικά, οικονομικά, διανοητικά.... μιας που και τα χρήματα πλέον δεν έρχονται και γι'αυτό πρεπει να σταματήσω και τις σπουδές μου (και όχι δεν το κάνω από δειλία... και όχι δεν θα κρατούσα την μαμά μου εδώ για να με στηρίζει οικονομικά, ούτε θεωρώ πλέον ότι την αφέμαξα οικονομικά πάλι που ίσως κάποιος σκεφτεί ότι την εκμεταλλεύτηκα... θεωρώ ΠΛΕΟΝ ότι το δικό μου λιθαράκι κατάφερα να το δώσω στα ξενύχτια, στην φροντίδα, στην αγάπη)... τεσπα.... ξανασυνεχίζω... πέρασε λέει ο καιρός και πρέπει να συνεχίσεις.... ΜΕ ΤΟ ΜΠΑΡΔΟΝ..... πώς πέρασε ο καιρός??? μήπως εγώ έχω μπει σε μία μηχανή χρόνου και δεν έχω συνειδητοποιήσει κια όντως πέρασαν οι μήνες??? γιατί εγώ νομίζω ότι η 24η Δεκεμβρίου του 2013 δεν έχει ΚΑΝ 2 μήνες..... πώς μπορεί κάποιος ΧΩΡΙΣ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ να μου πει πέρασε ο καιρός??? πώς μπορεί κάποιος να θεωρεί ότι ένα πένθος έχει μία ημερολογιακή λήξη???? πώς μπορεί κάποιος να θεωρεί ότι ο πόνος πρέπει να σταματήσει να υπάρχει, ο θυμός, η θλίψη επειδή "πέρασε ο καιρός"?????
Ε ΟΧΙ ΛΟΙΠΟΝ.... και σ'αυτό είμαι εντελώς κάθετη.... έχω κάθε δικαίωμα, ανθρώπινο δικαίωμα να έχω οποιοδήποτε ξέσπασμα, οποιαδήποτε συμπεριφορά, προσπαθώντας με τον δικό μου τρόπο τουλάχιστον να μην πληγώσω κάποιον συνάνθρωπο μου.... από εκεί και πέρα, θεωρώ πάλι, ότι έχω κάθε δικαίωμα στην θέση μου..... και όποιος δεν έχει βρεθεί απόλυτα στην θέση μου, δεν έχει την προσωπική εμπειρία για να με κρίνει ή να με πληγώνει με τις λέξεις του....
Έχασα μάνα.... δεν έχασα το σπουργιτάκι μου ή το χρυσόψαρο μου.... έχασα την καλύτερη μου φίλη.... την δασκάλα μου.... τον άνθρωπο που για χρόνια με φρόντιζε και στα τελευταία χρόνια φρόντιζα.... τον άνθρωπο που τα τελεύταια 28 χρόνια ξυπνούσα και αντίκρυζα.... τον άνθρωπο που κρατούσα το χέρι του στις δυσκολίες του και προσπαθούσα να ενθαρρύνω και ας μου σκιζόταν η καρδιά κάθε φορά....
οπότε ο θυμός μου, για τον καρκίνο ουσιαστικά (αλλά προσέξτε μην γυρίσει και σε ανθρώπους), το κλάμα μου... η σκληρότητα μου (άλλο πάλι κι αυτό)... έχουν κάθε δικαίωμα να είναι ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ συνοδοιπόροι της ζωής μου.....
και θα ζητούσα να το σεβαστούν όλοι αυτό.....
γιατί κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, όλοι βιώνουμε κάτι ανάλογο... και τότε ίσως μόνο καταλάβουν τα λόγια μου αυτής της στιγμής....
έχασα τον πατέρα μου στα 11 μου, έναν δύσκολο άνθρωπο γεμάτος τυραννία προς εμάς.... έχασα την μητέρα μου στα 28 μου, το πιο λατρεμένο μου άτομο σ'αυτό τον κόσμο.... από γονείς ξόφλησα που λένε.... από παππούδες και γιαγιάδες, τους της μεριάς της μητέρας μου δεν γνώρισα ποτέ, της μεριάς του πατέρα μου φύγαν κι αυτοί πριν χρόνια...
έχοντας οι περισσότεροι από'σας την χαρά να έχετε τουλάχιστον τον έναν από τους δύο γονιούς, παππούδες, γιαγιάδες, σόγια κτλ... θα ήθελα να σας παρακαλέσω τουλάχιστον να μην κρίνετε.... και όσοι μόνο όσοι χάσαν την μαμά τους, με όλη την σημασία της λέξεως, με τον τρόπου που την έχασα κι εγώ.... μόνο τότε θα επιτρέψω να μου πούνε ό,τι θέλουν να μου πούνε... ακόμη και ότι όλα αυτά που αραδιάζω είναι μαλακίες... γιατί αυτοί το'χουν ζήσει και κάτι παραπάνω ξέρουν....
Θα ακούσεις πολλά...μου είπε.... αλλά δεν πρέπει να ακούσεις κανέναν... ο καθένας χρειάζεται το δικό του χρόνο για να το ξεπεράσει, τους δικούς του θυμούς, το δικό του κλάμα....
και έρχομαι εδώ λοιπόν, στο σημειωματάριο μου... θα μου πείτε γιατί δεν παίρνεις ένα πιο προσωπικό χάρτινο σημειωματάριο και τα αναρτάς στον τοίχο του μπλογκ σου.... γιατί λοιπόν, ελάχιστοι είναι αυτοί που γνωρίζουν ότι έχω ένα μπλογκ.... από αυτούς τους ελάχιστους που το γνωρίζουν, απειροελάχιστοι θα κάνουν και τον κόπο να με διαβάσουν.... από την άλλη, ίσως κάποιος να γκουγκλάρει κάποιο από τις λέξεις μου και να είναι στην ίδια θέση μ'εμένα και ίσως να πάρει δύναμη ή να μπει σε σκέψεις? ή τελοσπάντων να αλληλοβοηθηθούμε....
ένα από τα πολλά που άκουσα αυτό το διάστημα... ίσως το πιο κουτό απ'όλα.... ήταν ότι εντάξει μωρέ, πέρασε τόσος καιρός που την έχασες, πρέπει σιγά σιγά να συνεχίσεις.... συνεχίζω λοιπόν, ξυπνάω το πρωί και κοιμάμαι την νύχτα.... ετοιμάζω μία μετακόμιση ΜΟΝΗ μου... φροντίζω δύο ανθρώπους, ή έστω προσπαθώ... και προσπαθώ να επιβιώσω στην ωμή πραγματικότητα του πώς είναι να μην έχεις μαμά... έναν άνθρωπο που σε στηρίζει ψυχικά, οικονομικά, διανοητικά.... μιας που και τα χρήματα πλέον δεν έρχονται και γι'αυτό πρεπει να σταματήσω και τις σπουδές μου (και όχι δεν το κάνω από δειλία... και όχι δεν θα κρατούσα την μαμά μου εδώ για να με στηρίζει οικονομικά, ούτε θεωρώ πλέον ότι την αφέμαξα οικονομικά πάλι που ίσως κάποιος σκεφτεί ότι την εκμεταλλεύτηκα... θεωρώ ΠΛΕΟΝ ότι το δικό μου λιθαράκι κατάφερα να το δώσω στα ξενύχτια, στην φροντίδα, στην αγάπη)... τεσπα.... ξανασυνεχίζω... πέρασε λέει ο καιρός και πρέπει να συνεχίσεις.... ΜΕ ΤΟ ΜΠΑΡΔΟΝ..... πώς πέρασε ο καιρός??? μήπως εγώ έχω μπει σε μία μηχανή χρόνου και δεν έχω συνειδητοποιήσει κια όντως πέρασαν οι μήνες??? γιατί εγώ νομίζω ότι η 24η Δεκεμβρίου του 2013 δεν έχει ΚΑΝ 2 μήνες..... πώς μπορεί κάποιος ΧΩΡΙΣ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ να μου πει πέρασε ο καιρός??? πώς μπορεί κάποιος να θεωρεί ότι ένα πένθος έχει μία ημερολογιακή λήξη???? πώς μπορεί κάποιος να θεωρεί ότι ο πόνος πρέπει να σταματήσει να υπάρχει, ο θυμός, η θλίψη επειδή "πέρασε ο καιρός"?????
Ε ΟΧΙ ΛΟΙΠΟΝ.... και σ'αυτό είμαι εντελώς κάθετη.... έχω κάθε δικαίωμα, ανθρώπινο δικαίωμα να έχω οποιοδήποτε ξέσπασμα, οποιαδήποτε συμπεριφορά, προσπαθώντας με τον δικό μου τρόπο τουλάχιστον να μην πληγώσω κάποιον συνάνθρωπο μου.... από εκεί και πέρα, θεωρώ πάλι, ότι έχω κάθε δικαίωμα στην θέση μου..... και όποιος δεν έχει βρεθεί απόλυτα στην θέση μου, δεν έχει την προσωπική εμπειρία για να με κρίνει ή να με πληγώνει με τις λέξεις του....
Έχασα μάνα.... δεν έχασα το σπουργιτάκι μου ή το χρυσόψαρο μου.... έχασα την καλύτερη μου φίλη.... την δασκάλα μου.... τον άνθρωπο που για χρόνια με φρόντιζε και στα τελευταία χρόνια φρόντιζα.... τον άνθρωπο που τα τελεύταια 28 χρόνια ξυπνούσα και αντίκρυζα.... τον άνθρωπο που κρατούσα το χέρι του στις δυσκολίες του και προσπαθούσα να ενθαρρύνω και ας μου σκιζόταν η καρδιά κάθε φορά....
οπότε ο θυμός μου, για τον καρκίνο ουσιαστικά (αλλά προσέξτε μην γυρίσει και σε ανθρώπους), το κλάμα μου... η σκληρότητα μου (άλλο πάλι κι αυτό)... έχουν κάθε δικαίωμα να είναι ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ συνοδοιπόροι της ζωής μου.....
και θα ζητούσα να το σεβαστούν όλοι αυτό.....
γιατί κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, όλοι βιώνουμε κάτι ανάλογο... και τότε ίσως μόνο καταλάβουν τα λόγια μου αυτής της στιγμής....
έχασα τον πατέρα μου στα 11 μου, έναν δύσκολο άνθρωπο γεμάτος τυραννία προς εμάς.... έχασα την μητέρα μου στα 28 μου, το πιο λατρεμένο μου άτομο σ'αυτό τον κόσμο.... από γονείς ξόφλησα που λένε.... από παππούδες και γιαγιάδες, τους της μεριάς της μητέρας μου δεν γνώρισα ποτέ, της μεριάς του πατέρα μου φύγαν κι αυτοί πριν χρόνια...
έχοντας οι περισσότεροι από'σας την χαρά να έχετε τουλάχιστον τον έναν από τους δύο γονιούς, παππούδες, γιαγιάδες, σόγια κτλ... θα ήθελα να σας παρακαλέσω τουλάχιστον να μην κρίνετε.... και όσοι μόνο όσοι χάσαν την μαμά τους, με όλη την σημασία της λέξεως, με τον τρόπου που την έχασα κι εγώ.... μόνο τότε θα επιτρέψω να μου πούνε ό,τι θέλουν να μου πούνε... ακόμη και ότι όλα αυτά που αραδιάζω είναι μαλακίες... γιατί αυτοί το'χουν ζήσει και κάτι παραπάνω ξέρουν....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου