Κάθε στιγμή που περνάει σε σκέφτομαι....
Τις τελευταίες μέρες δεν έρχεσαι στα όνειρα μου... δεν ξέρω τι σημαίνει αυτό.... σ'αναζητώ όμως...
Χθες το μεσημέρι ένιωσα ένα γλυκό συναίσθημα.. ότι μου λείπει όταν είναι στην δουλειά... ήθελα να τον αγκαλιάσω.... του το είπα όταν γυρίζαμε στο σπίτι... μου έπιασε το χέρι την ώρα που οδηγούσε και μου το φίλησε... το ένιωσα πραγματικά, ότι μου έλειψε... και θέλω να πάω να μείνω μαζί του... να δημιουργήσουμε ίσως το δικό μας σπίτι.. Ξεκίνησα ξανά να ονειρεύομαι, κάτι που είχα σταματήσει εδώ και καιρό... μιας που ενώ ήθελα να ονειρευτώ, δεν άφηναν οι συγκυρίες... από τον έναν πόνο στον άλλον πηγαίναμε....
Σήμερα καθόμουν και σκεφτόμουν και κάτι άλλο... Κάποια στιγμή είχες θυμώσει και μου είχες πει, δεν σε έκανα για να με γηροκομήσεις... ήθελα ένα άλλο παιδί... και δεν καταλαβαίνω γιατί δεν το καταλαβαίνει κανείς και σ'αφήνουν μόνη σου να με κοιτάς και να με φροντίζεις.... και εγώ σου είχα πει ότι το θέλω και το κάνω... και να ήθελαν άλλοι να σε φροντίσουν δεν θα ήθελα εγώ, γιατί σε ήθελα κοντά μου.... το εννοούσα τότε μαμά.... κάθε στιγμή που ζήσαμε μαζί, ακόμη και ο πόνος... ήταν πιο ελαφρύς γιατί ήμασταν μαζί... είχαμε η μία την άλλη... να κρατάμε το χέρι... και να ελπίζουμε.... ακόμη και τις στιγμές που δεν μπορούσες πολλά... που δεν ήθελα να έρθει νοσοκόμα και τελικά πήραμε με τις παροτρύνσεις των γιατρών.... θυμάμαι όταν σε έπλενα.. μέσα στο σαλόνι σαν άπειρη νοσοκόμα... με μία πετσέτα από κάτω από τα πόδια σου.. μία λεκάνη... ένα πανάκι... λίγο σαπούνι... και μετά σε έντυνα.... το βράδυ πριν πέσεις σου έβαζα την πυζάμα σου και σου σήκωνα τα πόδια για να σε βάλω στο κρεβάτι.... σε κάλυπτα καλά με τις κουβέρτες και ερχόμουν δίπλα σου να κοιμηθώ για να μπορώ να σε βοηθήσω την νύχτα αν χρειαστείς στην τουαλέτα να πας.. όλα αυτά τα έκανα γιατί τα ήθελα και δεν τα αλλάζω με τίποτα στον κόσμο.... όχι ότι εσύ χρειάστηκες την βοήθεια μου.... και μακάρι να μην την χρειαζόσουν ποτέ... μακάρι να ήσουν ακόμη εδώ... αλλά ακόμη κι εκείνες οι στιγμές υπήρξαν με αγάπη... και γεμίζουν ένα κομματάκι στην καρδιά μου.... γιατί ξέρω κι εσύ το ήξερες ότι έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα.... σε φρόντιζα έστω και λίγο, όπως με φροντισες κι εσύ όταν ήρθα στην ζωή και στην πορεία της ζωής μου...
Όσο άθλιο κι αν ακούγεται για μερικούς, δεν θα ξεχάσω τον πρώτο σου εμετό από την πρώτη σου χημειοθεραπεία... ήταν δύο μέρες πριν τα τότε γενέθλια μου... 20 Ιανουαρίου... Πέμπτη ήταν... στις 21 ήσουν καλά, δεν ένιωθες άσχημα... στις 22, στα γενέθλια μου ήρθαν να κόψουμε τούρτα κτλ... έφαγες για να μην νιώσω εγώ άσχημα.... και μετά το βράδυ δεν μπόρεσες να το κρατήσεις... πήγες να κάνεις ένα μπάνιο και μετά ανακατεύτηκες... πάντα μετά το μπάνιο είχες ανακατωσούρες.... έκλαιγες τότε που έπρεπε να μαζέψω τον εμετό σου... κι εγώ σου έλεγα να ηρεμήσεις και θα το κάνω.... και δεν με πειράζει που θα το κάνω.... κι έτσι ήταν... δεν με πείραξε που είχες κάνει εμετό... με πονούσε μόνο που σε έβλεπα εσένα να υποφέρεις.... και τα πρωινά που πηγαίναμε στο παπαγεωργίου για τις χημειοθεραπείες, ήταν και χειμώνας ακόμη... έπρεπε να είμαστε εκεί και στις 5 το πρωί να πιάσουμε σειρά γιατί είχες και την πιο μεγάλη χημειοθεραπεία εκεί.... κρύωνες, γιατί ακόμη δεν είχαν ζεστάνει τα καλοριφέρ στο χώρο που περιμέναμε και σε έπιανα αγκαλιά.... στήριζες το κεφάλι σου στους ώμους μου και προσπαθούσες να κλείσεις τα μάτια σου να ξεκουραστείς.... κι όταν ερχόταν η ώρα να σε τρυπήσουν για να σου πάρουν αίμα και να σου βάλουν την πεταλούδα.... μετά την δεύτερη και τρίτη χημειοθεραπεία... επειδή οι φλέβες είχαν καταστραφεί από τα χημικά που σου είχαν προσθέσει... φοβόσουν να μπεις στο δωμάτιο και έβαζες το κεφάλι σου στους ώμους μου και σε έπαιρνα αγκαλιά και σου έλεγα να μην φοβάσαι γιατί αυτή ητν φορά θα ήσουν τυχερή και θα σου έβρισκαν αμέσως φλέβα....
στο χώρο της αναμονής εκεί, περίμενα μέχρι να χρειαστεί να πας τουαλέτα και ερχόμουν να σε βοηθήσω... οι νοσοκόμες με άφηναν μόνο εμένα να μπω μέσα, γιατί τους το ζητούσα ευγενικά, όχι σαν άλλους που μπούκαραν απλά... και ήρθα κανά 4-5 φορές να δω πώς είσαι... σε χάιδευα στο πρόσωπο και μετά έφευγα ξανά στο χώρο της αναμονής... μέχρι που να'ρθει η ώρα να σε πάρω, να πάμε στο αυτοκίνητο και μετά στο σπίτι......
όλα αυτά, θα τα θυμάμαι πάντα.... όπως θα θυμάμαι με πόση δύναμη και υπομονή τα αντιμετώπισες όλα.... και γκρίνιαξες δεν λέω... αλλά η γκρίνια σου ήταν από τον πόνο, από τον φόβο... και ήταν λογικό.....
Σ'αγαπάω κάθε στιγμή που αναπνέω..... Σε λατρεύω....
Τις τελευταίες μέρες δεν έρχεσαι στα όνειρα μου... δεν ξέρω τι σημαίνει αυτό.... σ'αναζητώ όμως...
Χθες το μεσημέρι ένιωσα ένα γλυκό συναίσθημα.. ότι μου λείπει όταν είναι στην δουλειά... ήθελα να τον αγκαλιάσω.... του το είπα όταν γυρίζαμε στο σπίτι... μου έπιασε το χέρι την ώρα που οδηγούσε και μου το φίλησε... το ένιωσα πραγματικά, ότι μου έλειψε... και θέλω να πάω να μείνω μαζί του... να δημιουργήσουμε ίσως το δικό μας σπίτι.. Ξεκίνησα ξανά να ονειρεύομαι, κάτι που είχα σταματήσει εδώ και καιρό... μιας που ενώ ήθελα να ονειρευτώ, δεν άφηναν οι συγκυρίες... από τον έναν πόνο στον άλλον πηγαίναμε....
Σήμερα καθόμουν και σκεφτόμουν και κάτι άλλο... Κάποια στιγμή είχες θυμώσει και μου είχες πει, δεν σε έκανα για να με γηροκομήσεις... ήθελα ένα άλλο παιδί... και δεν καταλαβαίνω γιατί δεν το καταλαβαίνει κανείς και σ'αφήνουν μόνη σου να με κοιτάς και να με φροντίζεις.... και εγώ σου είχα πει ότι το θέλω και το κάνω... και να ήθελαν άλλοι να σε φροντίσουν δεν θα ήθελα εγώ, γιατί σε ήθελα κοντά μου.... το εννοούσα τότε μαμά.... κάθε στιγμή που ζήσαμε μαζί, ακόμη και ο πόνος... ήταν πιο ελαφρύς γιατί ήμασταν μαζί... είχαμε η μία την άλλη... να κρατάμε το χέρι... και να ελπίζουμε.... ακόμη και τις στιγμές που δεν μπορούσες πολλά... που δεν ήθελα να έρθει νοσοκόμα και τελικά πήραμε με τις παροτρύνσεις των γιατρών.... θυμάμαι όταν σε έπλενα.. μέσα στο σαλόνι σαν άπειρη νοσοκόμα... με μία πετσέτα από κάτω από τα πόδια σου.. μία λεκάνη... ένα πανάκι... λίγο σαπούνι... και μετά σε έντυνα.... το βράδυ πριν πέσεις σου έβαζα την πυζάμα σου και σου σήκωνα τα πόδια για να σε βάλω στο κρεβάτι.... σε κάλυπτα καλά με τις κουβέρτες και ερχόμουν δίπλα σου να κοιμηθώ για να μπορώ να σε βοηθήσω την νύχτα αν χρειαστείς στην τουαλέτα να πας.. όλα αυτά τα έκανα γιατί τα ήθελα και δεν τα αλλάζω με τίποτα στον κόσμο.... όχι ότι εσύ χρειάστηκες την βοήθεια μου.... και μακάρι να μην την χρειαζόσουν ποτέ... μακάρι να ήσουν ακόμη εδώ... αλλά ακόμη κι εκείνες οι στιγμές υπήρξαν με αγάπη... και γεμίζουν ένα κομματάκι στην καρδιά μου.... γιατί ξέρω κι εσύ το ήξερες ότι έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα.... σε φρόντιζα έστω και λίγο, όπως με φροντισες κι εσύ όταν ήρθα στην ζωή και στην πορεία της ζωής μου...
Όσο άθλιο κι αν ακούγεται για μερικούς, δεν θα ξεχάσω τον πρώτο σου εμετό από την πρώτη σου χημειοθεραπεία... ήταν δύο μέρες πριν τα τότε γενέθλια μου... 20 Ιανουαρίου... Πέμπτη ήταν... στις 21 ήσουν καλά, δεν ένιωθες άσχημα... στις 22, στα γενέθλια μου ήρθαν να κόψουμε τούρτα κτλ... έφαγες για να μην νιώσω εγώ άσχημα.... και μετά το βράδυ δεν μπόρεσες να το κρατήσεις... πήγες να κάνεις ένα μπάνιο και μετά ανακατεύτηκες... πάντα μετά το μπάνιο είχες ανακατωσούρες.... έκλαιγες τότε που έπρεπε να μαζέψω τον εμετό σου... κι εγώ σου έλεγα να ηρεμήσεις και θα το κάνω.... και δεν με πειράζει που θα το κάνω.... κι έτσι ήταν... δεν με πείραξε που είχες κάνει εμετό... με πονούσε μόνο που σε έβλεπα εσένα να υποφέρεις.... και τα πρωινά που πηγαίναμε στο παπαγεωργίου για τις χημειοθεραπείες, ήταν και χειμώνας ακόμη... έπρεπε να είμαστε εκεί και στις 5 το πρωί να πιάσουμε σειρά γιατί είχες και την πιο μεγάλη χημειοθεραπεία εκεί.... κρύωνες, γιατί ακόμη δεν είχαν ζεστάνει τα καλοριφέρ στο χώρο που περιμέναμε και σε έπιανα αγκαλιά.... στήριζες το κεφάλι σου στους ώμους μου και προσπαθούσες να κλείσεις τα μάτια σου να ξεκουραστείς.... κι όταν ερχόταν η ώρα να σε τρυπήσουν για να σου πάρουν αίμα και να σου βάλουν την πεταλούδα.... μετά την δεύτερη και τρίτη χημειοθεραπεία... επειδή οι φλέβες είχαν καταστραφεί από τα χημικά που σου είχαν προσθέσει... φοβόσουν να μπεις στο δωμάτιο και έβαζες το κεφάλι σου στους ώμους μου και σε έπαιρνα αγκαλιά και σου έλεγα να μην φοβάσαι γιατί αυτή ητν φορά θα ήσουν τυχερή και θα σου έβρισκαν αμέσως φλέβα....
στο χώρο της αναμονής εκεί, περίμενα μέχρι να χρειαστεί να πας τουαλέτα και ερχόμουν να σε βοηθήσω... οι νοσοκόμες με άφηναν μόνο εμένα να μπω μέσα, γιατί τους το ζητούσα ευγενικά, όχι σαν άλλους που μπούκαραν απλά... και ήρθα κανά 4-5 φορές να δω πώς είσαι... σε χάιδευα στο πρόσωπο και μετά έφευγα ξανά στο χώρο της αναμονής... μέχρι που να'ρθει η ώρα να σε πάρω, να πάμε στο αυτοκίνητο και μετά στο σπίτι......
όλα αυτά, θα τα θυμάμαι πάντα.... όπως θα θυμάμαι με πόση δύναμη και υπομονή τα αντιμετώπισες όλα.... και γκρίνιαξες δεν λέω... αλλά η γκρίνια σου ήταν από τον πόνο, από τον φόβο... και ήταν λογικό.....
Σ'αγαπάω κάθε στιγμή που αναπνέω..... Σε λατρεύω....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου