Είμαι τόσο θυμωμένη....
όχι με'σένα μανούλα μου....
με τον καρκίνο που μου στέρησε την μαμά μου....
Σήμερα έπιασα στα χέρια μου την μάσκα από τις ακτινοβολίες.... φοβόμουν να την δω... μου το είχες ζητήσει να την δω για να μην φοβάμαι κι εγώ φοβόμουν.... σήμερα άνοιξα την σακούλα και την είδα... είχε την μορφή σου... ένιωσα σαν να χαϊδεύω για λίγο πάλι το πρόσωπο σου....
Πολύ θυμός όμως μαμά... γιατί σε πήρε?? γιατί σ'εσένα?? ήσουν πάντα ένα τόσο καλό πλάσμα... δεν έβλαψες ποτέ κανέναν... ήσουν πάντα εκεί για όλους... ακόμη και γι'αυτούς που δεν σου φέρθηκαν καλά, ήσουν εκεί γι'αυτούς... σε πατούσαν και τους φρόντιζες...
Πολύ πόνος... πρέπει τώρα μόνη να μαζεύω τα πράγματα μας... τα πράγματα σου... και όλα να θυμίζουν εσένα... ό,τι πιάνω στα χέρια μου έχει την δική σου ανάμνηση... εικόνες... ποτέ όμως άσχημες... απίστευτο αυτό μ'εσένα.... άφησες πίσω σου μόνο όμορφες εικόνες... ακόμη και στον δύσκολο αγώνα που έδινες... σε θυμάμαι να χαμογελάς και να μου λες ότι όλα θα πάνε καλά... μόνο στο τέλος που δεν το πίστευες και πολύ κι εσύ.... αλλά πάλι χαμογελούσες....
Σήμερα πήγα στο νοσοκομείο να δώσω τα φάρμακα που δεν χρειάστηκε πλέον να πάρεις... ίσως να τα χρειάζεται κάποιος συνάνθρωπος μας... και μπήκα μέσα στην κλινική βραχείας για τις χημειοθεραπείες... δεν μπόρεσα να μιλήσω... είδα λίγο... μ'έπιασαν τα κλάμματα, ζήτησα συγγνώμη κι έφυγα... Πήγα κάτω, στην Καρίνε, να της πω ευχαριστώ... γιατί ξέρω ότι σ'αγαπούσε... βουρκωμένη μ'αγκάλιασε δύο φορές και με φίλησε... ήσουν λέει η ψυχή του ογκολογικού... πάντα θα σε θυμάται για την αισιοδοξία σου και κρατάει μία φράση που της είχες πει τότε... ήσουν ένα ξεχωριστό πλάσμα μέσα σ'αυτή την κόλαση.. πάντα ξεχώριζες... από τα όμορφα γαλανά σου μάτια... από την κορμοστασιά σου που ήταν επιβλητική... γεροδεμένη, ψηλή για τα τότε πρότυπα.. ξανθιά... με ένα χαμόγελο... ακόμη και στις πιο σκοτεινές ημέρες που ζήσαμε τότε, πριν από 20-30 χρόνια, μέχρι την τελευταία σου στιγμή... χαμογελώντας έφυγες, ήρεμη... ελπίζω να μην πόνεσες στιγμή... γιατί αυτό ακόμη με βασανίζει... δεν θέλω να πόνεσες... στο είχα υποσχεθεί ότι δεν θα αφήσω να πονέσεις... και δεν είναι μόνο για να μην έχω αθετήσει την υπόσχεση μου, απλά ο μεγαλύτερος μου φόβος μετά από το να μου φύγεις, ήταν να μην πονέσεις...
Σήμερα σκεφτόμουν... πριν από 3 χρόνια όταν μας το ανακοίνωσαν, έτρεμα από τον φόβο μην μου φύγεις... λίγες μέρες πριν φύγεις, δεν ήθελα να σκεφτώ ότι υπάρχει αυτό το ενδεχόμενο... και όταν ξεκίνησαν οι ώρες να μετρούν αντίστροφα και έπρεπε να πάρω την απόφαση... όταν πλέον δεν ήσουν εδώ από τις παραισθήσεις... τότε δεν ξέρω γιατί φάνηκα δυνατή και αποφάσισα αυτό που σου είχα υποσχεθεί... εκείνες τις στιγμές, καθάρισε το μυαλό μου και θυμήθηκα ό,τι σου είχα υποσχεθεί... προσπάθησα να τα κάνω όλα... νομίζω τα έκανα... δεν είμαι και σίγουρη....
Δεν ξέρω αν μετανιώνω για πράγματα που'χω κάνει ή δεν έχω κάνει... νομίζω ότι δεν υπάρχει κάτι που δεν έχω κάνει... νομίζω αυτή την στιγμή ότι έκανα τα πάντα, ό,τι περνούσε από το χέρι μου για να κάνω την ευχή μου πραγματικότητα.... κάθε μέρα ευχόμουν.... η ευχή μου ήταν.... να ζήσεις πολλά πολλά πολλά όμορφα χρόνια ακόμη μαζί μου... και όταν έκανες την αξονική τότε αυτή η ευχή γινόταν ένα τραγουδάκι και όλη την ώρα το σιγοτραγουδούσα στο μικρό αποδυτήριο που σε περίμενα ακούγοντας τα μηχανήματα να δουλεύουν.... και μετά ερχόσουν, σε βοηθούσα να ντυθείς και μου έλεγες, χμμμμ αυτή την φορά δεν έκανα πολύ, να δεις που δεν βρήκαν τίποτα.... την επόμενη φορά αν έκαναν πολύ ώρα μου έλεγες, αυτή την φορά κάναν πολύ ώρα, να δεις που δεν βρήκαν τίποτα και ήθελαν να το ψάξουν καλύτερα....
Αναρωτιέμαι ακόμη, σε θαυμάζω... πώς κατάφερες να είσαι τόσο δυνατή σε στιγμές που σου'λέγαν ότι δεν γίνεται κάτι άλλο... ότι δεν υπάρχει πλέον ζωή πάνω από μερικούς μήνες.... εγώ έμεινα δυνατή για'σένα, γιατί ήλπιζα και ευχόμουν και θεωρούσα ότι μπορούμε να το νικήσουμε και να τους βγάλουμε όλους τρελούς... εσύ?? εσύ μου είπε σήμερα η νοσοκόμα, έμενες δυνατή για'μένα... για να με δεις καλά... να ξέρεις ότι μπορείς να με αφήσεις και να είμαι καλά... έκανες το χρέος σου και με το παραπάνω σαν γονιός, μαμά.. όχι μόνο στο τέλος.... αλλά πάντα....
το τραγουδάκι, η καλύτερη μαμά του κόσμου.... δεν μπορεί να 'χει άλλη φωτογραφία πέρα από την όμορφη μορφή σου... μαμά, μπαμπάς, καλύτερη φίλη, αδερφή, νοσοκόμα, δασκάλα... ήσουν όλα...
σ'αγαπάω... και όσο ο πόνος μεγαλώνει κάθε μέρα, άλλο τόσο μεγαλώνει και η αγάπη μου για'σένα και ο θαυμασμός μου....
κάποια στιγμή είχα πει... αν γίνω μαμά και γίνω η μισή τόσο καλή όσο εσύ θα είμαι απίθανη... ήσουν ό,τι πιο όμορφο, ξεχωριστό, καλοκάγαθο πλάσμα υπήρξε πάνω σ'αυτό τον πλανήτη....
όχι, δεν ήσουν αγία... ήσουν θνητή... ήσουν η μαμά μου....
όσο περήφανη είμαι εγώ για'σένα, για την μαμά μου... μακάρι να 'σαι έστω και ελάχιστα περήφανη για την κόρη σου... ή έστω να γίνεις περήφανη για 'μένα... γιατί δεν κατάφερα να σε κάνω όσο ζούσες.... θα το προσπαθήσω όμως... θα πολεμήσω τους δαίμονες μου, θα πολεμήσω την βλακεία μου και θα τα καταφέρω... για 'σένα.....
ΣΕ ΛΑΤΡΕΥΩ..... Σ'ΑΓΑΠΑΩ πραγματικά πιο πάνω κι από την ψυχή μου..... ψυχή μου.....
όχι με'σένα μανούλα μου....
με τον καρκίνο που μου στέρησε την μαμά μου....
Σήμερα έπιασα στα χέρια μου την μάσκα από τις ακτινοβολίες.... φοβόμουν να την δω... μου το είχες ζητήσει να την δω για να μην φοβάμαι κι εγώ φοβόμουν.... σήμερα άνοιξα την σακούλα και την είδα... είχε την μορφή σου... ένιωσα σαν να χαϊδεύω για λίγο πάλι το πρόσωπο σου....
Πολύ θυμός όμως μαμά... γιατί σε πήρε?? γιατί σ'εσένα?? ήσουν πάντα ένα τόσο καλό πλάσμα... δεν έβλαψες ποτέ κανέναν... ήσουν πάντα εκεί για όλους... ακόμη και γι'αυτούς που δεν σου φέρθηκαν καλά, ήσουν εκεί γι'αυτούς... σε πατούσαν και τους φρόντιζες...
Πολύ πόνος... πρέπει τώρα μόνη να μαζεύω τα πράγματα μας... τα πράγματα σου... και όλα να θυμίζουν εσένα... ό,τι πιάνω στα χέρια μου έχει την δική σου ανάμνηση... εικόνες... ποτέ όμως άσχημες... απίστευτο αυτό μ'εσένα.... άφησες πίσω σου μόνο όμορφες εικόνες... ακόμη και στον δύσκολο αγώνα που έδινες... σε θυμάμαι να χαμογελάς και να μου λες ότι όλα θα πάνε καλά... μόνο στο τέλος που δεν το πίστευες και πολύ κι εσύ.... αλλά πάλι χαμογελούσες....
Σήμερα πήγα στο νοσοκομείο να δώσω τα φάρμακα που δεν χρειάστηκε πλέον να πάρεις... ίσως να τα χρειάζεται κάποιος συνάνθρωπος μας... και μπήκα μέσα στην κλινική βραχείας για τις χημειοθεραπείες... δεν μπόρεσα να μιλήσω... είδα λίγο... μ'έπιασαν τα κλάμματα, ζήτησα συγγνώμη κι έφυγα... Πήγα κάτω, στην Καρίνε, να της πω ευχαριστώ... γιατί ξέρω ότι σ'αγαπούσε... βουρκωμένη μ'αγκάλιασε δύο φορές και με φίλησε... ήσουν λέει η ψυχή του ογκολογικού... πάντα θα σε θυμάται για την αισιοδοξία σου και κρατάει μία φράση που της είχες πει τότε... ήσουν ένα ξεχωριστό πλάσμα μέσα σ'αυτή την κόλαση.. πάντα ξεχώριζες... από τα όμορφα γαλανά σου μάτια... από την κορμοστασιά σου που ήταν επιβλητική... γεροδεμένη, ψηλή για τα τότε πρότυπα.. ξανθιά... με ένα χαμόγελο... ακόμη και στις πιο σκοτεινές ημέρες που ζήσαμε τότε, πριν από 20-30 χρόνια, μέχρι την τελευταία σου στιγμή... χαμογελώντας έφυγες, ήρεμη... ελπίζω να μην πόνεσες στιγμή... γιατί αυτό ακόμη με βασανίζει... δεν θέλω να πόνεσες... στο είχα υποσχεθεί ότι δεν θα αφήσω να πονέσεις... και δεν είναι μόνο για να μην έχω αθετήσει την υπόσχεση μου, απλά ο μεγαλύτερος μου φόβος μετά από το να μου φύγεις, ήταν να μην πονέσεις...
Σήμερα σκεφτόμουν... πριν από 3 χρόνια όταν μας το ανακοίνωσαν, έτρεμα από τον φόβο μην μου φύγεις... λίγες μέρες πριν φύγεις, δεν ήθελα να σκεφτώ ότι υπάρχει αυτό το ενδεχόμενο... και όταν ξεκίνησαν οι ώρες να μετρούν αντίστροφα και έπρεπε να πάρω την απόφαση... όταν πλέον δεν ήσουν εδώ από τις παραισθήσεις... τότε δεν ξέρω γιατί φάνηκα δυνατή και αποφάσισα αυτό που σου είχα υποσχεθεί... εκείνες τις στιγμές, καθάρισε το μυαλό μου και θυμήθηκα ό,τι σου είχα υποσχεθεί... προσπάθησα να τα κάνω όλα... νομίζω τα έκανα... δεν είμαι και σίγουρη....
Δεν ξέρω αν μετανιώνω για πράγματα που'χω κάνει ή δεν έχω κάνει... νομίζω ότι δεν υπάρχει κάτι που δεν έχω κάνει... νομίζω αυτή την στιγμή ότι έκανα τα πάντα, ό,τι περνούσε από το χέρι μου για να κάνω την ευχή μου πραγματικότητα.... κάθε μέρα ευχόμουν.... η ευχή μου ήταν.... να ζήσεις πολλά πολλά πολλά όμορφα χρόνια ακόμη μαζί μου... και όταν έκανες την αξονική τότε αυτή η ευχή γινόταν ένα τραγουδάκι και όλη την ώρα το σιγοτραγουδούσα στο μικρό αποδυτήριο που σε περίμενα ακούγοντας τα μηχανήματα να δουλεύουν.... και μετά ερχόσουν, σε βοηθούσα να ντυθείς και μου έλεγες, χμμμμ αυτή την φορά δεν έκανα πολύ, να δεις που δεν βρήκαν τίποτα.... την επόμενη φορά αν έκαναν πολύ ώρα μου έλεγες, αυτή την φορά κάναν πολύ ώρα, να δεις που δεν βρήκαν τίποτα και ήθελαν να το ψάξουν καλύτερα....
Αναρωτιέμαι ακόμη, σε θαυμάζω... πώς κατάφερες να είσαι τόσο δυνατή σε στιγμές που σου'λέγαν ότι δεν γίνεται κάτι άλλο... ότι δεν υπάρχει πλέον ζωή πάνω από μερικούς μήνες.... εγώ έμεινα δυνατή για'σένα, γιατί ήλπιζα και ευχόμουν και θεωρούσα ότι μπορούμε να το νικήσουμε και να τους βγάλουμε όλους τρελούς... εσύ?? εσύ μου είπε σήμερα η νοσοκόμα, έμενες δυνατή για'μένα... για να με δεις καλά... να ξέρεις ότι μπορείς να με αφήσεις και να είμαι καλά... έκανες το χρέος σου και με το παραπάνω σαν γονιός, μαμά.. όχι μόνο στο τέλος.... αλλά πάντα....
το τραγουδάκι, η καλύτερη μαμά του κόσμου.... δεν μπορεί να 'χει άλλη φωτογραφία πέρα από την όμορφη μορφή σου... μαμά, μπαμπάς, καλύτερη φίλη, αδερφή, νοσοκόμα, δασκάλα... ήσουν όλα...
σ'αγαπάω... και όσο ο πόνος μεγαλώνει κάθε μέρα, άλλο τόσο μεγαλώνει και η αγάπη μου για'σένα και ο θαυμασμός μου....
κάποια στιγμή είχα πει... αν γίνω μαμά και γίνω η μισή τόσο καλή όσο εσύ θα είμαι απίθανη... ήσουν ό,τι πιο όμορφο, ξεχωριστό, καλοκάγαθο πλάσμα υπήρξε πάνω σ'αυτό τον πλανήτη....
όχι, δεν ήσουν αγία... ήσουν θνητή... ήσουν η μαμά μου....
όσο περήφανη είμαι εγώ για'σένα, για την μαμά μου... μακάρι να 'σαι έστω και ελάχιστα περήφανη για την κόρη σου... ή έστω να γίνεις περήφανη για 'μένα... γιατί δεν κατάφερα να σε κάνω όσο ζούσες.... θα το προσπαθήσω όμως... θα πολεμήσω τους δαίμονες μου, θα πολεμήσω την βλακεία μου και θα τα καταφέρω... για 'σένα.....
ΣΕ ΛΑΤΡΕΥΩ..... Σ'ΑΓΑΠΑΩ πραγματικά πιο πάνω κι από την ψυχή μου..... ψυχή μου.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου