Η απόλυτη διαστροφή του έρωτα είναι να κυνηγάς αυτό που σε πληγώνει και να πληγώνεις αυτό που σε κυνηγάει...
Κάπως έτσι νιώθω σήμερα, στο μισό τουλάχιστον του κειμένου συμφωνώ.. Να πληγώνεις αυτό που σε κυνηγάει..
Η να πληγώνεις αυτό που ίσως σε κυνηγάει για σένα η για την στιγμιαία ικανοποίησή του..
Σε μια συζήτηση με έναν φίλο, του ανέφερα ότι για να γίνει κάτι πρέπει να υπάρχει συναίσθημα, δεν είμαστε μηχανές.. Πράξη χωρίς συναίσθημα με φοβίζει πλέον φρικτά.. Και μου είπε ότι όλοι οι άνθρωποι πρέπει να ξεπεράσουμε τους φόβους μας.. Δε θέλω όμως να ξεπεράσω τέτοιους φόβους, αυτοί είναι που με κρατάνε και λέγομαι ακόμη άνθρωπος..

Η ζωή δεν είναι τίποτα πέρα από ένα σκοινί..
Νευριάζω με την αδιακρισία των ανθρώπων και κυρίως της τηλεόρασης.. Πέθανε ένας ηθοποιός και τις επιλογές του τις έκαναν παράθυρα και κουτσομπολιά.. Δε θα μπορέσουν ποτέ να αποδεχθούν ότι οι επιλογές του κάθε ανθρώπου είναι προσωπικές? Γιατί τα παραδίνουν όλα στο βωμό της τηλεθέασης? Άραγε αν συνέβαινε σ' αυτούς τι θα έπρατταν? Άλλωστε η ζωή δε ξέρουμε τι μας επιφυλάσσει..
Βλέπω όλους τους υποκριτές που με ρατσιστικά σχόλια κουτσομπολεύουν την διαφορετικότητα της ψυχής ενός ανθρώπου.. Και αυτό που με εκνευρίζει πιο πολύ είναι ότι υπάρχουν άνθρωποι ακόμη και στο περιβάλλον μου που υιοθετούν αυτές τις ιδέες.. Το τι κάνει ο άλλος στο σώμα του ή στο κρεβάτι του γιατί θα πρέπει να είναι "αξιοθέατο" για κάθε παλαβό? Γιατί θα πρέπει να θεωρείται ως ένα είδος "λέπρας"?
Θα 'πρεπε να αναλογιστούμε τις δικές μας πράξεις, τα δικά μας πιστεύω, τη δική μας ζωή.. Ας ανοίξουμε τα μάτια.. Και ας μη κρυβόμαστε πλέον στο καβούκι μας λέγοντας ότι ό,τι κακό συμβαίνει σ' αυτό το κόσμο ευθύνονται οι άλλοι και όχι εμείς...
Αισχρός είναι ο τρόπος που δολοφονήθηκε και όχι ο τρόπος που ζούσε την ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ του ζωή..
Ας αφήσουμε λίγο το μίσος που μας κυριεύει για τον συνάνθρωπό μας να καταλαγιάσει.. Να δούμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη, την ψυχή μας, την οικογένεια μας και ό,τι έχουμε καταφέρει ή όχι στη ζωή...