Αγάπη....

Αν έρθω κάποια στιγμή, μην μου θυμώσεις....
μόνο να'σαι εκεί να με πάρεις μια αγκαλιά και να με φιλήσεις.....

Δεν είναι έτσι η αγάπη....

Δεν είναι έτσι η αγάπη
να μπλέκει με το δάκρυ
να σε πονάει τόσο βαθιά

Δεν είναι έτσι η αγάπη
λάθος σου τα `χουν μάθει
και μου ματώνεις την καρδιά

...................

Βία δεν είναι μόνο  το να σηκώνεις χέρι στον άλλον...... βία είναι και να σκοτώνεις τον άλλον με τις λέξεις σου, με τις πράξεις σου.....
Δεν ξέρω αν τα μεταφράζεις αυτά του μπλογκ μου... δεν με απασχολεί.... είναι ο μόνος τρόπος να μπορέσω να τα βγάλω από μέσα μου.....
Το να με λες χαζή.... Το να θυμώνεις με το παραμικρό, γιατί δεν πλύθηκε η μπλούζα σου, γιατί είπα λάθος μία λέξη στην γλώσσα ΣΟΥ, γιατί το ίντερνετ σου κόλλησε και είναι δικό μου φταίξιμο, γιατί το φαγητό δεν ήταν του γούστου σου, γιατί η γάτα μου νιαουρίζει, γιατί η μικρή σε έπρηξε φωνάζοντας σε κάθε 5 λεπτά, γιατί από την δουλειά είσαι κουρασμένος.... και άλλα πολλά...... και θυμός.... και να πηγαίνεις στο σαλόνι να κοιμάσαι.... να μην μιλάς για ώρες.... να χτυπάς πράγματα..... να πίνεις όπως έκανε κι αυτός.... να μην μ'αγκαλιάζεις τους τελευταίους μήνες... να με φιλάς με το ζόρι, λες και θα πάθεις κάτι αν αντί για ένα φιλί μου δώσεις δύο το βράδυ πριν πέσουμε να κοιμηθούμε.... 
Χθες είχες νεύρα... γιατί σου ζήτησα για ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ σ'αυτούς τους μήνες που είμαστε μαζί, να βγούμε για μία μπύρα... πότε το ξανακάναμε??? Σήμερα θα δούλευες και ήθελες να ξεκουραστείς.... κάνω απόλυτη ησυχία το Σαββατοκύριακο για να μην ξυπνήσεις... Σάββατα ξυπνάς γύρω στις 4 με 5.... μέχρι εκείνη την ώρα δεν κάνω τίποτα να μην θυμώσεις.... ζω στην απόλυτη σιγή... και χθες το βράδυ ξέσπασες στο μοναδικό πλάσμα που είναι δίπλα μου και μ'αγαπάει, στην γάτα μου.... την έπιασες γιατί έκανε θόρυβο ανεβαίνοντας στο παράθυρο... και σε γρατζούνισε.... ΤΙ ΗΘΕΛΕΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙ???? φοβήθηκε, όπως φοβήθηκα κι εγώ όταν σου γυαλίζει το μάτι.... την πέταξες πάνω μου και δεν σταμάτησες εκεί.... την έπιασες ξανά και την πέταξες άγρια πάνω στο παράθυρο.... σηκώθηκες έφυγες, κλείστηκες ένα τέταρτο στην τουαλέτα και μετά ήρθες να μαζέψεις τα τσιγάρα και τις ΜΠΥΡΕΣ σου... για να πας στο σαλόνι να κοιμηθείς.... 
έτρεμα..... δεν ήξερα τι θα ακολουθήσει.... και σήμερα αντί μετανιωμένος, όχι να ζητήσεις συγγνώμη... μου στέλνεις απειλητικά μηνύματα.... 
Δεν είμαι δεδομένη..... Δεν θα παραμείνω δεδομένη..... 
Έτσι όπως κάνεις ΕΣΥ διώχνεις τους ανθρώπους ΠΟΥ ΣΕ ΑΓΑΠΑΜΕ από δίπλα σου...... δεν φταίει η κοινωνία, δεν φταίνε οι άνθρωποι που φεύγουν..... για σκέψου.... μηπως εσύ ο ίδιος τους κάνεις να φεύγουν από τον φόβο τους, από τον πόνο τους...... 
Δεν σε φοβάμαι.... δεν έχω να χάσω και τίποτα άλλωστε για να φοβάμαι να το χάσω.... έχασα την μαμά μου, ό,τι πιο πολυτιμότερο είχα στην ζωή μου... Αλλά πονάω..... Πονάω γιατί σε πίστεψα ότι ήσουν αλλιώς.... γιατί σε ρώτησα αν είσαι σίγουρος γι'αυτό που πάμε να ξεκινήσουμε, γιατί δεν θέλω να ξαναπονέσω.... γιατί αλλιώς ήσουν στην αρχή και όσο πας αλλάζεις τελείως..... 
Άλλο άνθρωπο ερωτεύτηκα.... Άλλο άνθρωπο αγάπησα..... και κάποια στιγμή μου είπες... εσύ είσαι πάντα γλυκιά, εγώ όχι και τόσο...... και δεν σε πίστεψα.... γιατί όλα αυτά τα έλεγες μέσα στις γλύκες... 
Κουράστηκα.... Κουράστηκα να πονάω.... Κουράστηκα να παλεύω μόνο εγώ... 
Θα τα βλέπει όλα αυτά η μαμά μου και θα κλαίει.... θα κλαίει για τον πόνο μου.... θα κλαίει γιατί με συμβούλευε χρόνια να μην βρω κάποιον σαν τον άλλον....... 
Πόσο πολύ λυπάμαι..................

Είναι κάτι στιγμές......

http://youtu.be/DxNCDx00mTg

Είναι κάτι στιγμές..... που λαχταρώ για ζωή.... και άλλες πάλι που θα'θελα να'ρθω να σε βρω..... 

Είναι κάτι στιγμές.... που κουράστηκα πια..... τα πάντα και το τίποτα....

Είναι κάτι στιγμές..... αν όχι όλες.... που μου λείπεις τόσο πολύ.... 

Είναι κάτι στιγμές..... που νιώθω πληγωμένη, ερείπιο, μέσα σ'ένα σκοτάδι χωρίς τελειωμό....

Είναι κάτι στιγμές..... που δεν ξέρω αν αυτό που περνάω το αξίζω ή αν τελικά έχω κάνει κάτι και τιμωρούμαι γι'αυτό.....

Είναι κάτι στιγμές...... που το μυαλό μου απλά αρνείται να σκεφτεί..... 

Είναι κάτι στιγμές..... που η καρδιά μου ματωμένη κάθεται και αναρωτιέται πώς αντέχει.....

Δεν θέλω να βαδίσω στα πονεμένα σου βήματα.... δεν θα το ήθελες κι εσύ.... ήθελες για μένα ευτυχία..... και ΄γω σου δίνω πόνο....

Είναι κάτι στιγμές...... που αναρωτιέμαι αν το κάρμα υπάρχει.... κι αν υπάρχει πόσο κακό έκανα στην προηγούμενη ζωή.....

Είναι κάτι στιγμές..... που απλά κλείνω τα μάτια και σε βλέπω.....

Είναι κάτι στιγμές..... που θα'θελα να ήμουν στην αγκαλιά σου και να μην έφευγα ξανά ποτέ από εκεί.....

Είναι κάτι στιγμές...... ελάχιστες που σε βλέπω να χαμογελάς με την επιτυχία μου.....

κι είναι και κάτι στιγμές..... που σε βλέπω να πονάς με την κατάντια μου..... 

Είναι κάτι στιγμές......

Μου λείπεις.... τρομερά..... έλα για λίγο σήμερα στα όνειρα μου και πάρε με μία αγκαλιά......

Εκτίμηση

Όχι ότι δεν σε εκτιμούσα όταν σε είχα.... κάθε στιγμή που ήμασταν μαζί την εκτιμούσα... γι'αυτό και δεν σε άφησα ποτέ μου...
αλλά είναι από αυτές τις μέρες.... που όταν ξυπνάς κι έχεις γκρίνια, εκτιμάς εκείνο το χαμογελαστό πρόσωπο που ακόμη και στον πόνο που είχε χαμογελούσε όταν ξυπνούσε κι έλεγε κι ακόμη μία μέρα είμαι εδώ....
Κακές αναμνήσεις από'σένα, σου'χω πει δεν έχω.. Μέσα όμως στα τόσο όμορφα που περάσαμε, έρχονται στο μυαλό μου οι τελευταίες μέρες που ήταν τόσο δύσκολες, τόσο πόνος.... Θυμάμαι όταν έφτασες στο νοσοκομείο με το ασθενοφόρο που μου είπες ότι φοβάσαι... Θυμάμαι το παρακαλητό σου να σε πάρω από'κει, αυτό δεν θα σταματήσει ποτέ να ηχεί στ'αυτιά μου... μακάρι να μπορούσα να σε πάρω, μακάρι την ώρα που θα σε έπαιρνα μακριά από το νοσοκομείο να'χα την δύναμη να σε γιατρέψω κιόλας για να μην μου φύγεις.... Ακούω το "παρακαλώ" στα ολλανδικά και νιώθω κάθε φορά ότι το ξαναλές εσύ.... το ξέρεις ότι αν μπορούσα θα το έκανα... το ξέρεις ότι θα έκανα τα πάντα για'σένα.... σου είχα ξαναπεί και τότε στην αρχή, αν μπορούσα και γινόταν χειρουργείο και χρειαζόντουσαν κάποιο όργανο θα το έδινα και το εννοούσα.... για'σένα θα έκανα τα πάντα, αρκεί να είσαι εδώ....
Πόσο πολύ πονάει που δεν θα σε ξαναδώ.... το γέλιο σου, το πρόσωπο σου, να νιώσω τα χέρια σου... να σε πάρω μία αγκαλιά.....
Πόσο πολύ πονάει που σκέφτομαι την στιγμή που έπρεπε να πάρω την απόφαση για να μην πονάς να σε βάλουν σε κώμα γνωρίζοντας ότι δεν θα ξαναξυπνήσεις ποτέ σου..... και να μου λένε όλοι, μην χάνεις την ελπίδα σου, γίνονται και θαύματα και μπορεί να ξαναξυπνήσει.... και εγώ ήξερα ότι εκείνη η ένεση απλά θα σε κοιμίσει για να μην πονάς, για να φύγεις ανώδυνα από κοντά μου.... και μετά 4 νύχτες δίπλα σου να μετράμε τις ανάσες σου... να σταματάς για λίγα δευτερόλεπτα και μετά να ξαναπαίρνεις μία βαθιά ανάσα... να παλεύεις για να μείνεις ή να φύγεις.... κι ενώ δεν υπήρχε άλλος τρόπος από την άγνοια τους μερικοί να μου λένε μήπως δεν έπρεπε να το κάνετε, έπρεπε να περιμένετε... και να ξαναρωτάω τους γιατρούς, μήπως δεν έπρεπε... και να μου λένε ότι δεν υπήρχε άλλος τρόπος, ή θα έπεφτε ανώδυνα σε κώμα ή μετά από 1-2 μέρες με πολύ πόνο, δεμένη για να μην κάνει κακό στον εαυτό της θα έπεφτε σε κώμα μόνος του ο οργανισμός υποφέροντας όμως.... αλλά σου μένουν αυτά στο μυαλό, και σε δηλητηριάζουν και το σκέφτεσαι συνέχεια και συνέχεια και συνέχεια... μήπως..... μήπως..... μήπως θα μπορούσα έστω και κάτι παραπάνω να κάνω....
και την τελευταία μέρα, η σακούλα από τον καθετήρα να γεμίζει ούρα κι εγώ να φωνάζω ότι ακόμη λειτουργούν τα νεφρά σου και μήπως να σε ξυπνούσαμε γιατί είσαι καλά.... τελικά όμως ήταν που άδειαζε το σώμα σου από τα υγρά.... 20 λεπτά μετά έφυγες....
μιλούσαν στο δωμάτιο κι εγώ από την άλλη πλευρά, έστελνα μήνυμα στον Κρις για να'ρθει... σχολούσε από την δουλειά και ήταν στον δρόμο, ερχόταν.... και γυρίζω να σε κοιτάξω και βλέπω ότι σταμάτησες να αναπνέεις.... περιμένω λίγο γιατί νόμιζα θα ξαναρχίσεις.... και καταλαβαίνω ότι εκεί ήταν, δεν θα ξαναπάρεις ανάσα.... και το λέω στους άλλους, ότι η μαμά έφυγε, δεν αναπνέει άλλο.... και γυρίζουν όλοι να σε κοιτάξουν και περιμένουμε..... φωνάζει η Jose νοσοκόμα και έρχεται κι αυτή, η προϊσταμένη και μας λέει ότι έφυγες..... γυρίζει με κοιτάει με λυπημένα μάτια και με πιάνει στον ώμο, μου λέει είσαι καλά, χρειάζεσαι κάτι? γιατί ήξεραν πόσο δεμένη ήμουν μαζί σου... τόσα χρόνια κάθε φορά μαζί ήμασταν εκεί..... ήρθε η γιατρός να επιβεβαιώσει τον θάνατο σου... μας έδωσε το χέρι σε όλους και ήρθε σ'εμένα στο τέλος να μου δώσει το χέρι και με κοίταξε κι αυτή με λυπημένα μάτια....
σαν σκηνή από ταινία όλα γυρίζουν στο μυαλό μου.... εκείνες οι στιγμές.....
μετά μας άφησαν μόνους μαζί σου.... κι εκεί ξεσπάσαμε όλοι..... να βλέπω τον Χρήστο και τον Γιώργο να κλαίνε σαν μωρά παιδιά.... έστειλα μήνυμα στον Κρις και ήρθε εκείνη την ώρα με πήρε αγκαλιά... και έκλαιγα...
μετά έπρεπε να σ'αφήσουμε για να σε ντύσουν... έμεινε η Jose μέσα, να σε πλύνουν και να σε ντύσουν... κι εμείς στο σαλόνι να κλαίμε.... μετά μπήκαμε ξανά μέσα στο δωμάτιο σου, ήσουν με τα ρούχα σου τα καλά που διάλεξα εγώ.... κι εκεί συνειδητοποίησα ότι ήσουν πραγματικά νεκρή.... εκεί φαινόσουν ότι είχες φύγει.... άρχιζες σιγά σιγά και να κρυώνεις..... βγήκα από το δωμάτιο και πήρα το γραφείο τελετών... και ζήτησα ό,τι μου είχες ζητήσει εσύ... να αποτεφρωθείς, μία απλή και οικονομική τελετή, χωρίς θρησκευτικά περιεχόμενα και θα μιλούσα εγώ για'σένα... έκλεισα ραντεβού για την επόμενη μέρα, για την ημέρα των Χριστουγέννων να πάμε εκεί να τα κανονίσουμε όλα... Χριστούγεννα διάλεξα το φέρετρο σου, ο Γιώργος στην άκρη της πόρτας δεν μπορούσε να τα δει και εμεινε σχεδόν απ'έξω... εγώ με τον Χρήστο μπήκαμε, με ρώτησε ποιο φέρετρο θέλω και βρήκα για'μένα το πιο όμορφο, γιατί για'σένα αξίζουν τα πιο όμορφα... ένα λιτό, οικονομικό αλλά όμορφο φέρετρο.... Δεν ζητήσαμε κάρτες, δεν ζητήσαμε λουλούδια.... όλα τα ετοιμάσαμε εμείς.... παραγγείλαμε 120 κίτρινα τριαντάφυλλα..... το αγαπημένο σου λουλούδι.... ο Χρήστος πήρε κεριά τα οποία ακόμη τα έχω εδώ σ'εμένα... φτιάξαμε τις κάρτες σου εγώ κι ο Κρις... η Ντίνα έφτιαξε το βιντεάκι σου.... εγώ διάλεξα τα τραγούδια και τις φώτος σου....
Δεν ξέρω πώς βρήκα την δύναμη να τα κάνω όλα αυτά......
έγραψα ακόμη και το κειμενάκι που θα διάβαζα, πρώτα στα ελληνικά και μετά στα ολλανδικά και το διόρθωσε ο Κρις για να το διαβάσω....
Ο Χρήστος έπρεπε να φύγει το Σάββατο, γι'αυτό κλείσαμε στην Ολλανδία το αποτεφρωτήριο πιο νωρίς.... Ολλανδία γεννήθηκες, Ολλανδία έφυγες σωματικά από αυτή την γη..... ίσως έτσι ήταν πραγματικά καλύτερα.....
ήρθαν λίγοι άνθρωποι... σε αποχαιρετήσαμε....
πρώτα τα παιδιά, μετά οι συγγενείς και μετά οι φίλοι.... πήραμε θέση.... ήσουν στην μέση του δωματίου, κλειστό φέρετρο, με την φωτογραφία σου από πάνω και στο φέρετρο ένα ασημένιο αυτοκόλλητο με το ονοματεπώνυμο σου και τις χρονολογίες... δίπλα ο δίσκος με τα κεριά, γύρω σου τα κίτρινα τριαντάφυλλα.... τζαμαρίες στο μέρος εκείνο και να φαίνεται από έξω μία λιμνούλα.... είχε ήλιο εκείνη την ώρα κι όλα ήταν όμορφα... πολύ προσεγμένα... μπαίνοντας ακούγαμε τα τραγούδια.... πόσο αληθινό το πρώτο.... και όλα τα υπόλοιπα, αλλά το πρώτο μιλούσε για'μας.....
μου λείπεις..... και κάθε μέρα με πιάνει το παράπονο που δεν είσαι εδώ....... μου λείπεις τρελά..... σε αγαπάω....

2 μήνες...

24/12/2013 14.40

Δύο μήνες μακριά μου.... Δύο μήνες μακριά σου....
τόσο λίγο μα και τόσο πολύ... σαν να'ταν χθες και σαν να'ταν χρόνια πριν...
κι ο πόνος.... ο πόνος τόσο μεγάλος...
ξέρεις πόσες φορές κοιμάμαι μόνο και μόνο για να μπορώ να σε δω στα όνειρα μου? και τις περισσότερες φορές που σε ζητάω δεν σε βλέπω... έρχεσαι τις μέρες που ξέρεις εσύ...
έχεις δύο μήνες που έφυγες... έχω δύο μήνες να σ'ακουμπήσω... να σ'αγκαλιάσω... να σου μιλήσω.... νομίζω δεν έχει γίνει ποτέ αυτό... πάντα ήμουν κοντά σου... πάντα ήσουν κοντά μου...
και θα περάσουν οι μήνες... και θα περάσουν τα χρόνια.... και δεν θα σε ξαναδώ ποτέ μου...
πόσο θέλω να είναι αλήθεια ότι όταν φεύγουμε συναντάμε τα αγαπημένα μας πρόσωπα...
ο μόνος λόγος που δεν με φοβίζει αν θα φύγω κάποια στιγμή είναι ότι θα σε ξαναδώ όπως λένε... θα σε πάρω αγκαλιά και θα πηγαίνουμε μαζί βόλτες.... και θα γελάς με τις βλακείες μου.... και θα κάνουμε αυτές τις ατελείωτες συζητήσεις... για διάφορα θέματα... από τα πιο ουσιώδη μέχρι τα πιο χαζά... και θα καταλήγουμε πάντα στο να γελάμε και να'μαστε ευτυχισμένες που έχουμε η μία την άλλη...
πόσο μου λείπεις μαμά....
σε λίγες μέρες φεύγω από αυτό το σπίτι.. θα σε πάρω μαζί μου...
πόσο σ'αγαπάω....
πόσο μου λείπεις.... πόσο μα πόσο....
τις δύσκολες στιγμές ακόμη περισσότερο.... εκεί που πρέπει να σηκωθώ ξανά... πονάω πολύ...
όλοι συνεχίζουν την καθημερινότητα τους... κι εγώ προσπαθώ να το κάνω... αλλά δεν είναι το ίδιο για 'μένα.... πώς μπορείς να ξεσυνηθίσεις να ξυπνάς και να βλέπεις τον ανθρωπο που λατρεύεις... τόσα χρόνια μαζί.... τόσα χρόνια αχώριστες... και τα τελευταία ήσουν η καθημερινότητα μου... ήσουν το τελετουργικό μου... ξυπνούσα, για να'ρθω να σε βοηθήσω να σηκωθείς...να σε πάω στην τουαλέτα, να'ρθει η νοσοκόμα... να φτιάξω τον καφέ... να μας φτιάξω το πρωινό.. να καθήσουμε μαζί να φάμε... και μετά να κάνουμε ό,τι χρειαζόταν εκείνη την ημέρα... από το να κάτσουμε σπίτι ή να πάμε στο σούπερ μάρκετ.. ή στο νοσοκομείο... ή σε κάποια άλλη δουλειά που έπρεπε....
δεν λέω ότι δεν σ'αγαπάνε όπως εγώ... φυσικά και σ'αγαπάνε... όλοι μας σ'αγαπάμε.... αλλά για 'μένα είναι διαφορετικά... και νομίζω ότι το ξέρουν... και το σέβονται...
πόσες φορές δεν γυρνάει στο μυαλό μου οι εικόνες σου σ'εκείνο το κρεβάτι.. οι ανάσες σου... τα σταματήματα σου... το κενό που είχες και φαινότανε.... και μετά γυρνάνε οι εικόνες που ήσουν καλά.... και μετά ξαναγυρνάνε οι εικόνες λίγο πριν το κώμα.... μαζί με τις εικόνες της πέμπτης 19 δεκέμβρη, που ήσουν σχετικά καλά... και όταν μου ανακοίνωσαν εμένα ότι δεν πάει πλέον, ο καρκίνος απλώθηκε στον πνεύμονα αντί να συρρικνωθεί... και μετά θυμάμαι την τρίτη που πήγαμε την τελευταία μας βόλτα στο Χάσελτ.. και στην βιβλιοθήκη και μετά να φάμε... και μετά να χαζέψουμε βιτρίνες... εσύ στο καροτσάκι κι εγώ από πίσω σου να σε μετακινώ.... και ήσουν χαμογελαστή μέσα στο άγχος σου.... και περιμέναμε τα χριστούγεννα γιατί αυτή την φορά θα τα γιορτάζαμε με τον κρις και την ανούκ... και είχα πάρει εκείνο το μαύρο φόρεμα να φορέσω για'κείνη την ημέρα.... και τελικά αυτό το μαύρο φόρεμα κι αυτά τα παπούτσια τα φόρεσα στην τελετή σου....
και θυμάμαι και την τελετή... με την τεχνητή λίμνη δίπλα... το φέρετρο σου στην μέση του δωματίου... τα κίτρινα τριαντάφυλλα και τα κεριά να καίνε από δίπλα... κλειστό το φέρετρο και η φωτογραφία σου από πάνω... η μουσική όταν μπήκαμε... ότνα καθήσαμε....
το βιντεάκι το βλέπω σχεδόν καθημερινά.... και υπάρχουν στιγμές που δεν κλαίω, μόνο χαμογελάω... τις περισσότερες φορές όμως κλαίω.... και σ'έχω και στο φέρετρο μέσα φωτογραφία και την κοιτάω... μόνο που είναι σαν να μην είσαι εσύ....
α ρε μαμά.... γιατί με άφησες? γιατί με άφησες από τώρα? να ήσουν εδώ και θα σε φρόντιζα για άλλα 20-30 χρόνια, δεν θα με πείραζε.... γιατί έφυγες? γιατί έπρεπε να'ρθει ο καρκίνος και να σε πάρει? 

φαντασία

Γυρνώντας σήμερα με το αυτοκίνητο, τελείωσα και κάποιες εκκρεμότητες που είχα με το σπίτι.. υπέγραψα χαρτί ότι το αφήνω... τεσπα...

Φτάνοντας στο σπίτι.. ανοίγω τον υπολογιστή...και σαν να ήξερα, πήγα στην αρχική σελίδα του φέισμπουκ για να δω αν θα δω κάποιο νέο για τον Σάκη Μπουλά... 

κάποιοι που δεν το πέρασαν, ίσως δεν καταλάβουν.... αλλά χθες όταν γράψανε ότι με δυσκολία πλέον αναγνωρίζει και τα οικεία πρόσωπα του, θυμήθηκα εσένα πριν 2 μήνες ακριβώς... 

Στις 20 ήταν που πλέον η πλήρης συνείδηση σου είχε φύγει.... απλά επειδή ήσουν τόσο καλό και δυνατό κορίτσι, και έκανες μία απόλυτα υγιεινή διατροφή, η καρδούλα σου άντεξε 4μιση μέρες σε κώμα.... αλλιώς κι εσύ θα έφευγες το πολύ μία με δύο μέρες αργότερα... 

΄Ηξερες όμως ότι για 'μας τα Χριστούγεννα ποτέ δεν ήταν μία όμορφη γιορτή... και γι'αυτό αποφάσισες παραμονή να φύγεις... να ελευθερωθείς από τον πόνο... 

Κάποια στιγμή όταν πέθανε ο Βύρων... είχαμε καταλάβει ότι αυτοί που μένουν, περνάνε τα δύσκολα... και να σου πω κάτι, τον είχα βρίσει... γιατί ήξερε πάντα να φεύγει στα δύσκολα... ήταν δειλός.. 

δυστυχώς όμως πάντα αυτοί που μένουν, ακόμη κι εσύ που είχες θάρρος, που πολέμησες μέχρι την τελευταία στιγμή, που ξέρω ότι δεν ήθελες να φύγεις μέχρι να τελειώσεις το έργο σου... ίσως όμως να ηρέμησες και πραγματικά το εύχομαι αυτό.. να μην πονάς πια.... αλλά αυτοί που μένουν πραγματικά πρέπει να σηκώσουν το βάρος... 

Δεν ξέρω αν είναι για όλους το ίδιο... Περάσαμε μαζί τόσα πολλά... και εκεί που λες θα αντέξω και θα ξανασηκωθώ, υπάρχουν μέρες που απλά δεν θέλεις να βγεις από το κρεβάτι σου... μία μέρα σαν κι αυτή είναι η σημερινή.... νιώθω ότι θέλω να μπω κάτω από το πάπλωμα και να κλαίω... αλλά δεν μπορώ.... δεν γίνεται... δεν πρέπει.... πρέπει να μαζέψω όσο περισσότερα μπορώ... να αρχίσω να αποσυναρμολογώ και τα έπιπλα και να την κάνω σιγά σιγά για καινούριες περιπέτειες.... 

Ξέρεις, γιατί με ξέρεις πόσο φοβάμαι.... αυτή την στιγμή το μέλλον μου το βλέπω τόσο σκούρο, όσο το παρόν μου... κάποια στιγμή είχα ξεκινήσει να κάνω όνειρα... και τώρα πάλι τα'χω σταματήσει όλα... 

Σε είδα στον ύπνο μου πριν 3 μέρες κι ακόμη αυτό το όνειρο θυμάμαι... χιόνιζε, ήταν βράδυ και κοιτούσα το χιόνι από το παράθυρο του δωματίου μου...

Ό,τι πιάνω... στο'χω ξαναπεί... μου θυμίζει εσένα... στην κυριολεξία όμως...από την μία είναι πολύ όμορφο.... γιατί όλα τα 'χεις ακουμπήσει κι εσύ.... για όλα υπάρχει και μία ωραία ανάμνηση... από την άλλη είναι ψυχοφθόρο... γιατί μετά από την όμορφη ανάμνηση που φέρνω στο μυαλό μου, ξανασυνειδητοποιώ ότι δεν θα σε ξαναδώ ποτέ μπροστά μου... δεν θα σε πάρω ποτέ ξανά αγκαλιά... 

Έχω μία φωτογραφία σου στο φέρετρο, την έβγαλα με το κινητό... την κοιτάω σπάνια βέβαια, γιατί κοιτάω περισσότερο τις φωτογραφίες σου που ήσουν ζωντανή και γελούσες.... πηγαίνω στην ντουλάπα, και ακουμπάω το δοχείο με τις στάχτες σου... δεν είναι το ίδιο όμως.... το ξέρω ότι δεν είναι το ίδιο και πριν το κάνω.... αλλά δεν είναι το ίδιο... 

όταν κάποια στιγμή μου είπες ότι δεν θα φύγεις ποτέ από κοντά μου.... όταν έφευγες σιγά σιγά από την ζωή και όλοι μου 'λεγαν θα δεις ότι δεν θα φύγει ποτέ από κοντά σου... είχα πλάσει μία εικόνα στο μυαλό μου φανταστική... η φαντασία μου έπαιζε παιχνίδια... κάτι ανάμεσα σε έκτη αίσθηση και σε μία άλλη ταινία που εμφανίζεται ο άνθρωπος της... ήθελα τόσο πολύ να μπορούσα να σε δω, την ψυχή σου, την σκιά σου, το πνεύμα σου... δεν ξέρω πώς αλλιώς να το πω... που τις πρώτες μέρες όταν πηγαίναμε να ξαπλώσουμε να κοιμηθούμε... με σβηστό το φως εγώ προσπαθούσα να κοιτάξω μήπως διακρίνω εσένα... μέχρι που συνειδητοποίησα και έπεσα στο κενό, απογοητεύτηκα... ότι όλοι εννοούσαν με άλλο τρόπο ότι θα είσαι κοντά μου... με τις αναμνήσεις... κι αυτό με πόνεσε και με πονάει ακόμη... για΄τι δεν σου κρύβω ότι ακόμη σ'αναζητάω... προχθές πήγα στο δωμάτιο σου με κλειστό το φως και ήλπιζα να φωνάξω μαμά και να σε δω μπροστά μου.... ή να νιώσω το χέρι μου ζεστό και να νιώσω ότι εσύ εκείνη την στιγμή μου το ακουμπάς..... 

Δεν θέλω να βγάλω τα μαύρα από πάνω μου... και δεν έχω και πολλά μαύρα ρούχα, γιατί δεν ήθελες να αγοράζω το τελευταίο καιρό.... δεν ήθελες ποτέ σου να φοράμε μαύρα και κυρίως για θάνατο.... αλλά η ψυχολογία μου δεν με αφήνει, ΔΕΝ ΘΕΛΩ να τα βγάλω.... γιατί πενθώ.... 

έχω αρχίσει και καπνίζω πάλι αρκετά.... σε σημείο που αγοράζω πλέον καπνό για να κάνω στριφτά... αν ήσουν εδώ θα με μάλωνες... ένα τσιγάρο Αλέκα την ημέρα, όχι παραπάνω είπαμε..... 

και αν έβλεπες και πόσα γλυκά τρώω πάλι θα με μάλωνες.... τόσο καιρό όση προσπάθεια έκανες θα την αφήσεις?κρίμα δεν είναι? κι όμως δεν έχω πάρει κιλά... ίσως το σώμα μου θέλει να με βοηθήσει... αντιθέτως το τζιν μου χθες έπεφτε, έφτασε σχεδόν στα μπούτια μου την ώρα που περπατούσα.... εγώ περίμενα ότι θα πάρω κανένα 10κιλο μέσα στον πρώτο μήνα.... 

Αν ήσουν εδώ σήμερα θα βγαίναμε έξω... θα σε έπαιρνα έξω... να βγούμε να πάρουμε αέρα και φως... έχει λίγη συννεφιά, αλλά ώρες ώρες βγαίνει και ο ήλιος... θα πηγαίναμε στο Speelhof, εκεί που σου άρεσε, γιατί είχε φύση.... εκεί που πηγαίναμε κάθε φορά να πάρουμε αέρα.... ή μία βόλτα στο Μααστρίχτ... το αγαπημένο σου κι αγαπημένο μου.... 

Μου λείπεις....... πολύ...... αγαπημένη μου μανούλα.... 

http://youtu.be/ZiD3mh8c90c

Το απόλυτο κενό

http://youtu.be/uTx9m9pczY4

Οδηγούσα σήμερα και σκεφτόμουν το κενό που άφησες στην ψυχή μου....
και θυμήθηκα αυτό το τραγούδι που το άκουγα όταν ήμουν περίπου στα 12.... εκεί στην Αμπελώνων....
Το απόλυτο κενό.....
Δεν ξέρω πώς κρατήθηκα και δεν έφυγα μαζί σου.... δεν ξέρω πώς κρατιέμαι... δεν ξέρω τι με κρατάει... ίσως επειδή έχω δύο καινούριους ανθρώπους στην ζωή μου να φροντίζω...
Πριν φύγεις, φοβόμουν μην φύγεις... φοβόμουν πώς θα αντιδράσω εγώ η ίδια όταν θα έφευγες... κι εσύ μου έλεγες "να μην κάνεις καμία βλακεία, εδώ θα μείνεις αν πάθω κάτι και θα φτιάξεις τα όνειρα σου"..... τα όνειρα μου, που σαν πύργος από τραπουλόχαρτα διαλύεται....
πρώτο μου όνειρο να γίνεις καλά και έφυγες.....
δεύτερο μου όνειρο να σπουδάσω.... και δεν μπορώ πλέον να το κάνω... και πιο πολύ ξέρεις τι με στενοχωρεί? που δεν θα μπορέσω να το κάνω για 'σένα.... γιατί στο είχα υποσχεθεί και αθετώ την υπόσχεση μου.... αλλά πώς???
δεν μπορώ να πω ότι δεν σκέφτηκα να φύγω, για να απαλλαγούν όλοι από το βάρος το δικό μου... δεν μπορώ να σου πω ότι δεν το σκέφτομαι τουλάχιστον 1-2 φορές την εβδομάδα όταν όλα πάλι πάνε σκατά...
αλλά μένω..... δεν ξέρω γιατί, αλλά μένω....
αν και μου'χεις λείψει τρελά.... και ελπίζω πραγματικά μία μέρα να είμαστε πάλι κοντά η μία στην άλλη......
δεν ξέρω αν ο φόβος του θανάτου είναι πιο σκληρός κι από τον θάνατο..... τον ζήσαμε πολλές φορές μαζί.... θυμάμαι κάθε φορά που μας λέγαν τα νέα μετά τις αξονικές....
προχθές ρώτησα τον γιατρό μας... ήθελα να μάθω τώρα τι ακριβώς έγινε.... δεν έκανες καινούρια μετάσταση... ο εγκέφαλος σου όσο μπόρεσαν να διακρίνουν γιατί δεν παρέμενες ήσυχη ήταν καθαρός... δεν είχε καινούριες μεταστάσεις... οι λεμφαδένες στην κοιλιά ήταν πρησμένοι και στον πνεύμονα που μεγάλωσε.... αλλά αυτά τα είχες και πριν.... .και δεν μπορώ να καταλάβω τότε ΓΙΑΤΙ??? γιατί εκείνο το βράδυ δεν μπορούσες να ησυχάσεις και ξεχνούσες??? ο γιατρός μου είπε μάλλον κατάλαβες ότι το σώμα σου ήθελε να φύγει..... η ψυχή σου όμως δεν ήταν έτοιμη... και το ξέρω κι ας μου λένε ό,τι μου λένε..... με παρακαλούσες να σε πάρω από'κει και να πάμε σπίτι...... ΜΑΚΑΡΙ να μπορούσα να κάνω κάτι να μην έφευγες..... κάθομαι κάθε μέρα και σκέφτομαι μήπως θα μπορούσα να κάνω κάτι να σε κρατήσω..... και μετά όλοι μου λένε ότι έπρεπε να σε αφήσω να φύγιες.... γιατί πονούσες.....
και πράγματι αν πονούσες δεν το ήθελα.... αλλά δεν ήσουν έτοιμη γαμώτο να φύγεις....
δεν θα ξεχάσω ποτέ το παρακαλητό σου...... δεν θα ξεχάσω ποτέ που μου είπες ότι φοβάσαι....
δεν θα ξεχάσω ποτέ τις ανάσες σου που τις μετρούσαμε..... δεν θα ξεχάσω ποτέ την τελευταία σου ανάσα...... ποτέ το πρόσωπο σου..... ποτέ τα μάτια σου.... ποτέ την αγάπη σου.... ποτέ την αγκαλιά σου.....
φοβάμαι......
φοβάμαι τόσο πολύ.....
εκείνη την ημέρα, την επόμενη κατάλαβα ότι θα ήμουν μόνη, χωρίς εσένα.... κανένας να με υπερασπιστεί πλέον....
είχα τόσο καιρό να κλάψω.... και τώρα που σου γράφω κλαίω.... είχα καιρό να ξεσπάσω.... και μέρες τώρα γυρνούσαν όλες οι εικόνες στο μυαλό μου....
δεν είμαι έτοιμη να σ'αφήσω ακόμη.... δεν είμαι έτοιμη να αφήσω το πένθος μου.... είναι πολύ νωρίς.... δεν έχεις καν δυο μήνες που έφυγες.... και ήσουν η ΜΑΜΑ ΜΟΥ...... και πόσο μου λείπεις.... πόσο μου λείπει αυτό το γέλιο.... πόσο μου λείπει να γελάμε για βλακείες..... πόσο μου λείπει να περιμένεις να'ρθω από την σχολή, να περιμένεις να'ρθω από την δουλειά... να σε περιμένω από το ημερήσιο κέντρο που ήσουν το τελευταίο διάστημα όταν έλειπα... πόσο περίμενα να σε δω από κοντά και να είσαι καλά.... σε έπαιρνα τόσο συχνά τηλέφωνο για να δω τι κάνεις... και αν αργούσες 2 λεπτά έκανα σαν τρελή... και δεν θα ξεχάσω εκείνο το τηλέφωνο στις 5 παρά το πρωί.... να έρθω....
όταν είδα το νούμερο νόμιζα ότι έφυγες.... πάγωσε το αίμα μου... και μετά αντί να φύγεις ήσυχα και άπονα, ακολούθησε μία μέρα πόνος και μάχη.. και άλλες 4μιση μέρες μάχη με τον θάνατο.... γιατί εκείνες οι μέρες ήταν μάχη με τον θάνατο... και νίκησε ο μαλάκας....
μου είχες πει δεν θα φύγεις ποτέ από κοντά μου... ακόμη κι αν φύγεις εμείς έχουμε μία άλλη σχέση και θα είσαι εδώ μαζί μου.... κι ακόμη δν σε νιώθω.... ακόμη με πονάει αυτό..... κοιτάζω τις φωτογραφίες σου.... δεν θα σε ξεχάσω ποτέ.... το ξέρω αυτό και είναι λογικό..... αλλά δεν θα σταματήσω να πονάω και ποτέ..... ό,τι και να λένε.... και δεν το κάνω επίτηδες..... δεν ξέρω αν μπορεί ποτέ να με καταλάβει κάποιος....
με βλέπουν άνθρωποι στον δρόμο... με ρωτάνε που είσαι... και όταν τους λέω τι έγινε, με κοιτάνε με ένα βλέμμα λύπησης και συμπόνοιας... πωπω βρε κορίτσι μου, εσύ πρέπει να είσαι πολύ χάλια... έμεινες μόνη? γιατί εσείς ήσασταν πάντα οι δυο σας..... μέχρι και ταμίες σε σούπερ μάρκετ.... στο φαρμακείο.... καλά για το νοσοκομείο και γιατρούς και γείτονες δεν το συζητώ... άλλα ακόμη και άσχετοι....
και ναι... ήμασταν πάντα οι δυο μας..... μία γροθιά.... και η γροθιά μου μίκρυνε.... και δεν είναι πλέον τόσο δυνατή....
και φοβάμαι...... φοβάμαι τόσο πολύ.....
ξυπνάω το πρωί και κοιμάμαι το βράδυ όποτε μπορώ... σηκώνομαι να κάνω δουλειές... προσπαθώ να συνεχίσω..... αλλά συνεχίζω εντελώς μηχανικά.... απλά γιατί ξέρω ότι πρέπει... όχι γιατί θέλω.....
μου λείπεις.....
http://youtu.be/J7Cy7SSdZzI Ήσουν ο λόγος σε ότι έκανα και τώρα ψάχνω λόγο για να ζήσω......