http://youtu.be/uTx9m9pczY4
Οδηγούσα σήμερα και σκεφτόμουν το κενό που άφησες στην ψυχή μου....
και θυμήθηκα αυτό το τραγούδι που το άκουγα όταν ήμουν περίπου στα 12.... εκεί στην Αμπελώνων....
Το απόλυτο κενό.....
Δεν ξέρω πώς κρατήθηκα και δεν έφυγα μαζί σου.... δεν ξέρω πώς κρατιέμαι... δεν ξέρω τι με κρατάει... ίσως επειδή έχω δύο καινούριους ανθρώπους στην ζωή μου να φροντίζω...
Πριν φύγεις, φοβόμουν μην φύγεις... φοβόμουν πώς θα αντιδράσω εγώ η ίδια όταν θα έφευγες... κι εσύ μου έλεγες "να μην κάνεις καμία βλακεία, εδώ θα μείνεις αν πάθω κάτι και θα φτιάξεις τα όνειρα σου"..... τα όνειρα μου, που σαν πύργος από τραπουλόχαρτα διαλύεται....
πρώτο μου όνειρο να γίνεις καλά και έφυγες.....
δεύτερο μου όνειρο να σπουδάσω.... και δεν μπορώ πλέον να το κάνω... και πιο πολύ ξέρεις τι με στενοχωρεί? που δεν θα μπορέσω να το κάνω για 'σένα.... γιατί στο είχα υποσχεθεί και αθετώ την υπόσχεση μου.... αλλά πώς???
δεν μπορώ να πω ότι δεν σκέφτηκα να φύγω, για να απαλλαγούν όλοι από το βάρος το δικό μου... δεν μπορώ να σου πω ότι δεν το σκέφτομαι τουλάχιστον 1-2 φορές την εβδομάδα όταν όλα πάλι πάνε σκατά...
αλλά μένω..... δεν ξέρω γιατί, αλλά μένω....
αν και μου'χεις λείψει τρελά.... και ελπίζω πραγματικά μία μέρα να είμαστε πάλι κοντά η μία στην άλλη......
δεν ξέρω αν ο φόβος του θανάτου είναι πιο σκληρός κι από τον θάνατο..... τον ζήσαμε πολλές φορές μαζί.... θυμάμαι κάθε φορά που μας λέγαν τα νέα μετά τις αξονικές....
προχθές ρώτησα τον γιατρό μας... ήθελα να μάθω τώρα τι ακριβώς έγινε.... δεν έκανες καινούρια μετάσταση... ο εγκέφαλος σου όσο μπόρεσαν να διακρίνουν γιατί δεν παρέμενες ήσυχη ήταν καθαρός... δεν είχε καινούριες μεταστάσεις... οι λεμφαδένες στην κοιλιά ήταν πρησμένοι και στον πνεύμονα που μεγάλωσε.... αλλά αυτά τα είχες και πριν.... .και δεν μπορώ να καταλάβω τότε ΓΙΑΤΙ??? γιατί εκείνο το βράδυ δεν μπορούσες να ησυχάσεις και ξεχνούσες??? ο γιατρός μου είπε μάλλον κατάλαβες ότι το σώμα σου ήθελε να φύγει..... η ψυχή σου όμως δεν ήταν έτοιμη... και το ξέρω κι ας μου λένε ό,τι μου λένε..... με παρακαλούσες να σε πάρω από'κει και να πάμε σπίτι...... ΜΑΚΑΡΙ να μπορούσα να κάνω κάτι να μην έφευγες..... κάθομαι κάθε μέρα και σκέφτομαι μήπως θα μπορούσα να κάνω κάτι να σε κρατήσω..... και μετά όλοι μου λένε ότι έπρεπε να σε αφήσω να φύγιες.... γιατί πονούσες.....
και πράγματι αν πονούσες δεν το ήθελα.... αλλά δεν ήσουν έτοιμη γαμώτο να φύγεις....
δεν θα ξεχάσω ποτέ το παρακαλητό σου...... δεν θα ξεχάσω ποτέ που μου είπες ότι φοβάσαι....
δεν θα ξεχάσω ποτέ τις ανάσες σου που τις μετρούσαμε..... δεν θα ξεχάσω ποτέ την τελευταία σου ανάσα...... ποτέ το πρόσωπο σου..... ποτέ τα μάτια σου.... ποτέ την αγάπη σου.... ποτέ την αγκαλιά σου.....
φοβάμαι......
φοβάμαι τόσο πολύ.....
εκείνη την ημέρα, την επόμενη κατάλαβα ότι θα ήμουν μόνη, χωρίς εσένα.... κανένας να με υπερασπιστεί πλέον....
είχα τόσο καιρό να κλάψω.... και τώρα που σου γράφω κλαίω.... είχα καιρό να ξεσπάσω.... και μέρες τώρα γυρνούσαν όλες οι εικόνες στο μυαλό μου....
δεν είμαι έτοιμη να σ'αφήσω ακόμη.... δεν είμαι έτοιμη να αφήσω το πένθος μου.... είναι πολύ νωρίς.... δεν έχεις καν δυο μήνες που έφυγες.... και ήσουν η ΜΑΜΑ ΜΟΥ...... και πόσο μου λείπεις.... πόσο μου λείπει αυτό το γέλιο.... πόσο μου λείπει να γελάμε για βλακείες..... πόσο μου λείπει να περιμένεις να'ρθω από την σχολή, να περιμένεις να'ρθω από την δουλειά... να σε περιμένω από το ημερήσιο κέντρο που ήσουν το τελευταίο διάστημα όταν έλειπα... πόσο περίμενα να σε δω από κοντά και να είσαι καλά.... σε έπαιρνα τόσο συχνά τηλέφωνο για να δω τι κάνεις... και αν αργούσες 2 λεπτά έκανα σαν τρελή... και δεν θα ξεχάσω εκείνο το τηλέφωνο στις 5 παρά το πρωί.... να έρθω....
όταν είδα το νούμερο νόμιζα ότι έφυγες.... πάγωσε το αίμα μου... και μετά αντί να φύγεις ήσυχα και άπονα, ακολούθησε μία μέρα πόνος και μάχη.. και άλλες 4μιση μέρες μάχη με τον θάνατο.... γιατί εκείνες οι μέρες ήταν μάχη με τον θάνατο... και νίκησε ο μαλάκας....
μου είχες πει δεν θα φύγεις ποτέ από κοντά μου... ακόμη κι αν φύγεις εμείς έχουμε μία άλλη σχέση και θα είσαι εδώ μαζί μου.... κι ακόμη δν σε νιώθω.... ακόμη με πονάει αυτό..... κοιτάζω τις φωτογραφίες σου.... δεν θα σε ξεχάσω ποτέ.... το ξέρω αυτό και είναι λογικό..... αλλά δεν θα σταματήσω να πονάω και ποτέ..... ό,τι και να λένε.... και δεν το κάνω επίτηδες..... δεν ξέρω αν μπορεί ποτέ να με καταλάβει κάποιος....
με βλέπουν άνθρωποι στον δρόμο... με ρωτάνε που είσαι... και όταν τους λέω τι έγινε, με κοιτάνε με ένα βλέμμα λύπησης και συμπόνοιας... πωπω βρε κορίτσι μου, εσύ πρέπει να είσαι πολύ χάλια... έμεινες μόνη? γιατί εσείς ήσασταν πάντα οι δυο σας..... μέχρι και ταμίες σε σούπερ μάρκετ.... στο φαρμακείο.... καλά για το νοσοκομείο και γιατρούς και γείτονες δεν το συζητώ... άλλα ακόμη και άσχετοι....
και ναι... ήμασταν πάντα οι δυο μας..... μία γροθιά.... και η γροθιά μου μίκρυνε.... και δεν είναι πλέον τόσο δυνατή....
και φοβάμαι...... φοβάμαι τόσο πολύ.....
ξυπνάω το πρωί και κοιμάμαι το βράδυ όποτε μπορώ... σηκώνομαι να κάνω δουλειές... προσπαθώ να συνεχίσω..... αλλά συνεχίζω εντελώς μηχανικά.... απλά γιατί ξέρω ότι πρέπει... όχι γιατί θέλω.....
μου λείπεις.....
http://youtu.be/J7Cy7SSdZzI Ήσουν ο λόγος σε ότι έκανα και τώρα ψάχνω λόγο για να ζήσω......
Οδηγούσα σήμερα και σκεφτόμουν το κενό που άφησες στην ψυχή μου....
και θυμήθηκα αυτό το τραγούδι που το άκουγα όταν ήμουν περίπου στα 12.... εκεί στην Αμπελώνων....
Το απόλυτο κενό.....
Δεν ξέρω πώς κρατήθηκα και δεν έφυγα μαζί σου.... δεν ξέρω πώς κρατιέμαι... δεν ξέρω τι με κρατάει... ίσως επειδή έχω δύο καινούριους ανθρώπους στην ζωή μου να φροντίζω...
Πριν φύγεις, φοβόμουν μην φύγεις... φοβόμουν πώς θα αντιδράσω εγώ η ίδια όταν θα έφευγες... κι εσύ μου έλεγες "να μην κάνεις καμία βλακεία, εδώ θα μείνεις αν πάθω κάτι και θα φτιάξεις τα όνειρα σου"..... τα όνειρα μου, που σαν πύργος από τραπουλόχαρτα διαλύεται....
πρώτο μου όνειρο να γίνεις καλά και έφυγες.....
δεύτερο μου όνειρο να σπουδάσω.... και δεν μπορώ πλέον να το κάνω... και πιο πολύ ξέρεις τι με στενοχωρεί? που δεν θα μπορέσω να το κάνω για 'σένα.... γιατί στο είχα υποσχεθεί και αθετώ την υπόσχεση μου.... αλλά πώς???
δεν μπορώ να πω ότι δεν σκέφτηκα να φύγω, για να απαλλαγούν όλοι από το βάρος το δικό μου... δεν μπορώ να σου πω ότι δεν το σκέφτομαι τουλάχιστον 1-2 φορές την εβδομάδα όταν όλα πάλι πάνε σκατά...
αλλά μένω..... δεν ξέρω γιατί, αλλά μένω....
αν και μου'χεις λείψει τρελά.... και ελπίζω πραγματικά μία μέρα να είμαστε πάλι κοντά η μία στην άλλη......
δεν ξέρω αν ο φόβος του θανάτου είναι πιο σκληρός κι από τον θάνατο..... τον ζήσαμε πολλές φορές μαζί.... θυμάμαι κάθε φορά που μας λέγαν τα νέα μετά τις αξονικές....
προχθές ρώτησα τον γιατρό μας... ήθελα να μάθω τώρα τι ακριβώς έγινε.... δεν έκανες καινούρια μετάσταση... ο εγκέφαλος σου όσο μπόρεσαν να διακρίνουν γιατί δεν παρέμενες ήσυχη ήταν καθαρός... δεν είχε καινούριες μεταστάσεις... οι λεμφαδένες στην κοιλιά ήταν πρησμένοι και στον πνεύμονα που μεγάλωσε.... αλλά αυτά τα είχες και πριν.... .και δεν μπορώ να καταλάβω τότε ΓΙΑΤΙ??? γιατί εκείνο το βράδυ δεν μπορούσες να ησυχάσεις και ξεχνούσες??? ο γιατρός μου είπε μάλλον κατάλαβες ότι το σώμα σου ήθελε να φύγει..... η ψυχή σου όμως δεν ήταν έτοιμη... και το ξέρω κι ας μου λένε ό,τι μου λένε..... με παρακαλούσες να σε πάρω από'κει και να πάμε σπίτι...... ΜΑΚΑΡΙ να μπορούσα να κάνω κάτι να μην έφευγες..... κάθομαι κάθε μέρα και σκέφτομαι μήπως θα μπορούσα να κάνω κάτι να σε κρατήσω..... και μετά όλοι μου λένε ότι έπρεπε να σε αφήσω να φύγιες.... γιατί πονούσες.....
και πράγματι αν πονούσες δεν το ήθελα.... αλλά δεν ήσουν έτοιμη γαμώτο να φύγεις....
δεν θα ξεχάσω ποτέ το παρακαλητό σου...... δεν θα ξεχάσω ποτέ που μου είπες ότι φοβάσαι....
δεν θα ξεχάσω ποτέ τις ανάσες σου που τις μετρούσαμε..... δεν θα ξεχάσω ποτέ την τελευταία σου ανάσα...... ποτέ το πρόσωπο σου..... ποτέ τα μάτια σου.... ποτέ την αγάπη σου.... ποτέ την αγκαλιά σου.....
φοβάμαι......
φοβάμαι τόσο πολύ.....
εκείνη την ημέρα, την επόμενη κατάλαβα ότι θα ήμουν μόνη, χωρίς εσένα.... κανένας να με υπερασπιστεί πλέον....
είχα τόσο καιρό να κλάψω.... και τώρα που σου γράφω κλαίω.... είχα καιρό να ξεσπάσω.... και μέρες τώρα γυρνούσαν όλες οι εικόνες στο μυαλό μου....
δεν είμαι έτοιμη να σ'αφήσω ακόμη.... δεν είμαι έτοιμη να αφήσω το πένθος μου.... είναι πολύ νωρίς.... δεν έχεις καν δυο μήνες που έφυγες.... και ήσουν η ΜΑΜΑ ΜΟΥ...... και πόσο μου λείπεις.... πόσο μου λείπει αυτό το γέλιο.... πόσο μου λείπει να γελάμε για βλακείες..... πόσο μου λείπει να περιμένεις να'ρθω από την σχολή, να περιμένεις να'ρθω από την δουλειά... να σε περιμένω από το ημερήσιο κέντρο που ήσουν το τελευταίο διάστημα όταν έλειπα... πόσο περίμενα να σε δω από κοντά και να είσαι καλά.... σε έπαιρνα τόσο συχνά τηλέφωνο για να δω τι κάνεις... και αν αργούσες 2 λεπτά έκανα σαν τρελή... και δεν θα ξεχάσω εκείνο το τηλέφωνο στις 5 παρά το πρωί.... να έρθω....
όταν είδα το νούμερο νόμιζα ότι έφυγες.... πάγωσε το αίμα μου... και μετά αντί να φύγεις ήσυχα και άπονα, ακολούθησε μία μέρα πόνος και μάχη.. και άλλες 4μιση μέρες μάχη με τον θάνατο.... γιατί εκείνες οι μέρες ήταν μάχη με τον θάνατο... και νίκησε ο μαλάκας....
μου είχες πει δεν θα φύγεις ποτέ από κοντά μου... ακόμη κι αν φύγεις εμείς έχουμε μία άλλη σχέση και θα είσαι εδώ μαζί μου.... κι ακόμη δν σε νιώθω.... ακόμη με πονάει αυτό..... κοιτάζω τις φωτογραφίες σου.... δεν θα σε ξεχάσω ποτέ.... το ξέρω αυτό και είναι λογικό..... αλλά δεν θα σταματήσω να πονάω και ποτέ..... ό,τι και να λένε.... και δεν το κάνω επίτηδες..... δεν ξέρω αν μπορεί ποτέ να με καταλάβει κάποιος....
με βλέπουν άνθρωποι στον δρόμο... με ρωτάνε που είσαι... και όταν τους λέω τι έγινε, με κοιτάνε με ένα βλέμμα λύπησης και συμπόνοιας... πωπω βρε κορίτσι μου, εσύ πρέπει να είσαι πολύ χάλια... έμεινες μόνη? γιατί εσείς ήσασταν πάντα οι δυο σας..... μέχρι και ταμίες σε σούπερ μάρκετ.... στο φαρμακείο.... καλά για το νοσοκομείο και γιατρούς και γείτονες δεν το συζητώ... άλλα ακόμη και άσχετοι....
και ναι... ήμασταν πάντα οι δυο μας..... μία γροθιά.... και η γροθιά μου μίκρυνε.... και δεν είναι πλέον τόσο δυνατή....
και φοβάμαι...... φοβάμαι τόσο πολύ.....
ξυπνάω το πρωί και κοιμάμαι το βράδυ όποτε μπορώ... σηκώνομαι να κάνω δουλειές... προσπαθώ να συνεχίσω..... αλλά συνεχίζω εντελώς μηχανικά.... απλά γιατί ξέρω ότι πρέπει... όχι γιατί θέλω.....
μου λείπεις.....
http://youtu.be/J7Cy7SSdZzI Ήσουν ο λόγος σε ότι έκανα και τώρα ψάχνω λόγο για να ζήσω......
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου