2 μήνες...

24/12/2013 14.40

Δύο μήνες μακριά μου.... Δύο μήνες μακριά σου....
τόσο λίγο μα και τόσο πολύ... σαν να'ταν χθες και σαν να'ταν χρόνια πριν...
κι ο πόνος.... ο πόνος τόσο μεγάλος...
ξέρεις πόσες φορές κοιμάμαι μόνο και μόνο για να μπορώ να σε δω στα όνειρα μου? και τις περισσότερες φορές που σε ζητάω δεν σε βλέπω... έρχεσαι τις μέρες που ξέρεις εσύ...
έχεις δύο μήνες που έφυγες... έχω δύο μήνες να σ'ακουμπήσω... να σ'αγκαλιάσω... να σου μιλήσω.... νομίζω δεν έχει γίνει ποτέ αυτό... πάντα ήμουν κοντά σου... πάντα ήσουν κοντά μου...
και θα περάσουν οι μήνες... και θα περάσουν τα χρόνια.... και δεν θα σε ξαναδώ ποτέ μου...
πόσο θέλω να είναι αλήθεια ότι όταν φεύγουμε συναντάμε τα αγαπημένα μας πρόσωπα...
ο μόνος λόγος που δεν με φοβίζει αν θα φύγω κάποια στιγμή είναι ότι θα σε ξαναδώ όπως λένε... θα σε πάρω αγκαλιά και θα πηγαίνουμε μαζί βόλτες.... και θα γελάς με τις βλακείες μου.... και θα κάνουμε αυτές τις ατελείωτες συζητήσεις... για διάφορα θέματα... από τα πιο ουσιώδη μέχρι τα πιο χαζά... και θα καταλήγουμε πάντα στο να γελάμε και να'μαστε ευτυχισμένες που έχουμε η μία την άλλη...
πόσο μου λείπεις μαμά....
σε λίγες μέρες φεύγω από αυτό το σπίτι.. θα σε πάρω μαζί μου...
πόσο σ'αγαπάω....
πόσο μου λείπεις.... πόσο μα πόσο....
τις δύσκολες στιγμές ακόμη περισσότερο.... εκεί που πρέπει να σηκωθώ ξανά... πονάω πολύ...
όλοι συνεχίζουν την καθημερινότητα τους... κι εγώ προσπαθώ να το κάνω... αλλά δεν είναι το ίδιο για 'μένα.... πώς μπορείς να ξεσυνηθίσεις να ξυπνάς και να βλέπεις τον ανθρωπο που λατρεύεις... τόσα χρόνια μαζί.... τόσα χρόνια αχώριστες... και τα τελευταία ήσουν η καθημερινότητα μου... ήσουν το τελετουργικό μου... ξυπνούσα, για να'ρθω να σε βοηθήσω να σηκωθείς...να σε πάω στην τουαλέτα, να'ρθει η νοσοκόμα... να φτιάξω τον καφέ... να μας φτιάξω το πρωινό.. να καθήσουμε μαζί να φάμε... και μετά να κάνουμε ό,τι χρειαζόταν εκείνη την ημέρα... από το να κάτσουμε σπίτι ή να πάμε στο σούπερ μάρκετ.. ή στο νοσοκομείο... ή σε κάποια άλλη δουλειά που έπρεπε....
δεν λέω ότι δεν σ'αγαπάνε όπως εγώ... φυσικά και σ'αγαπάνε... όλοι μας σ'αγαπάμε.... αλλά για 'μένα είναι διαφορετικά... και νομίζω ότι το ξέρουν... και το σέβονται...
πόσες φορές δεν γυρνάει στο μυαλό μου οι εικόνες σου σ'εκείνο το κρεβάτι.. οι ανάσες σου... τα σταματήματα σου... το κενό που είχες και φαινότανε.... και μετά γυρνάνε οι εικόνες που ήσουν καλά.... και μετά ξαναγυρνάνε οι εικόνες λίγο πριν το κώμα.... μαζί με τις εικόνες της πέμπτης 19 δεκέμβρη, που ήσουν σχετικά καλά... και όταν μου ανακοίνωσαν εμένα ότι δεν πάει πλέον, ο καρκίνος απλώθηκε στον πνεύμονα αντί να συρρικνωθεί... και μετά θυμάμαι την τρίτη που πήγαμε την τελευταία μας βόλτα στο Χάσελτ.. και στην βιβλιοθήκη και μετά να φάμε... και μετά να χαζέψουμε βιτρίνες... εσύ στο καροτσάκι κι εγώ από πίσω σου να σε μετακινώ.... και ήσουν χαμογελαστή μέσα στο άγχος σου.... και περιμέναμε τα χριστούγεννα γιατί αυτή την φορά θα τα γιορτάζαμε με τον κρις και την ανούκ... και είχα πάρει εκείνο το μαύρο φόρεμα να φορέσω για'κείνη την ημέρα.... και τελικά αυτό το μαύρο φόρεμα κι αυτά τα παπούτσια τα φόρεσα στην τελετή σου....
και θυμάμαι και την τελετή... με την τεχνητή λίμνη δίπλα... το φέρετρο σου στην μέση του δωματίου... τα κίτρινα τριαντάφυλλα και τα κεριά να καίνε από δίπλα... κλειστό το φέρετρο και η φωτογραφία σου από πάνω... η μουσική όταν μπήκαμε... ότνα καθήσαμε....
το βιντεάκι το βλέπω σχεδόν καθημερινά.... και υπάρχουν στιγμές που δεν κλαίω, μόνο χαμογελάω... τις περισσότερες φορές όμως κλαίω.... και σ'έχω και στο φέρετρο μέσα φωτογραφία και την κοιτάω... μόνο που είναι σαν να μην είσαι εσύ....
α ρε μαμά.... γιατί με άφησες? γιατί με άφησες από τώρα? να ήσουν εδώ και θα σε φρόντιζα για άλλα 20-30 χρόνια, δεν θα με πείραζε.... γιατί έφυγες? γιατί έπρεπε να'ρθει ο καρκίνος και να σε πάρει? 

φαντασία

Γυρνώντας σήμερα με το αυτοκίνητο, τελείωσα και κάποιες εκκρεμότητες που είχα με το σπίτι.. υπέγραψα χαρτί ότι το αφήνω... τεσπα...

Φτάνοντας στο σπίτι.. ανοίγω τον υπολογιστή...και σαν να ήξερα, πήγα στην αρχική σελίδα του φέισμπουκ για να δω αν θα δω κάποιο νέο για τον Σάκη Μπουλά... 

κάποιοι που δεν το πέρασαν, ίσως δεν καταλάβουν.... αλλά χθες όταν γράψανε ότι με δυσκολία πλέον αναγνωρίζει και τα οικεία πρόσωπα του, θυμήθηκα εσένα πριν 2 μήνες ακριβώς... 

Στις 20 ήταν που πλέον η πλήρης συνείδηση σου είχε φύγει.... απλά επειδή ήσουν τόσο καλό και δυνατό κορίτσι, και έκανες μία απόλυτα υγιεινή διατροφή, η καρδούλα σου άντεξε 4μιση μέρες σε κώμα.... αλλιώς κι εσύ θα έφευγες το πολύ μία με δύο μέρες αργότερα... 

΄Ηξερες όμως ότι για 'μας τα Χριστούγεννα ποτέ δεν ήταν μία όμορφη γιορτή... και γι'αυτό αποφάσισες παραμονή να φύγεις... να ελευθερωθείς από τον πόνο... 

Κάποια στιγμή όταν πέθανε ο Βύρων... είχαμε καταλάβει ότι αυτοί που μένουν, περνάνε τα δύσκολα... και να σου πω κάτι, τον είχα βρίσει... γιατί ήξερε πάντα να φεύγει στα δύσκολα... ήταν δειλός.. 

δυστυχώς όμως πάντα αυτοί που μένουν, ακόμη κι εσύ που είχες θάρρος, που πολέμησες μέχρι την τελευταία στιγμή, που ξέρω ότι δεν ήθελες να φύγεις μέχρι να τελειώσεις το έργο σου... ίσως όμως να ηρέμησες και πραγματικά το εύχομαι αυτό.. να μην πονάς πια.... αλλά αυτοί που μένουν πραγματικά πρέπει να σηκώσουν το βάρος... 

Δεν ξέρω αν είναι για όλους το ίδιο... Περάσαμε μαζί τόσα πολλά... και εκεί που λες θα αντέξω και θα ξανασηκωθώ, υπάρχουν μέρες που απλά δεν θέλεις να βγεις από το κρεβάτι σου... μία μέρα σαν κι αυτή είναι η σημερινή.... νιώθω ότι θέλω να μπω κάτω από το πάπλωμα και να κλαίω... αλλά δεν μπορώ.... δεν γίνεται... δεν πρέπει.... πρέπει να μαζέψω όσο περισσότερα μπορώ... να αρχίσω να αποσυναρμολογώ και τα έπιπλα και να την κάνω σιγά σιγά για καινούριες περιπέτειες.... 

Ξέρεις, γιατί με ξέρεις πόσο φοβάμαι.... αυτή την στιγμή το μέλλον μου το βλέπω τόσο σκούρο, όσο το παρόν μου... κάποια στιγμή είχα ξεκινήσει να κάνω όνειρα... και τώρα πάλι τα'χω σταματήσει όλα... 

Σε είδα στον ύπνο μου πριν 3 μέρες κι ακόμη αυτό το όνειρο θυμάμαι... χιόνιζε, ήταν βράδυ και κοιτούσα το χιόνι από το παράθυρο του δωματίου μου...

Ό,τι πιάνω... στο'χω ξαναπεί... μου θυμίζει εσένα... στην κυριολεξία όμως...από την μία είναι πολύ όμορφο.... γιατί όλα τα 'χεις ακουμπήσει κι εσύ.... για όλα υπάρχει και μία ωραία ανάμνηση... από την άλλη είναι ψυχοφθόρο... γιατί μετά από την όμορφη ανάμνηση που φέρνω στο μυαλό μου, ξανασυνειδητοποιώ ότι δεν θα σε ξαναδώ ποτέ μπροστά μου... δεν θα σε πάρω ποτέ ξανά αγκαλιά... 

Έχω μία φωτογραφία σου στο φέρετρο, την έβγαλα με το κινητό... την κοιτάω σπάνια βέβαια, γιατί κοιτάω περισσότερο τις φωτογραφίες σου που ήσουν ζωντανή και γελούσες.... πηγαίνω στην ντουλάπα, και ακουμπάω το δοχείο με τις στάχτες σου... δεν είναι το ίδιο όμως.... το ξέρω ότι δεν είναι το ίδιο και πριν το κάνω.... αλλά δεν είναι το ίδιο... 

όταν κάποια στιγμή μου είπες ότι δεν θα φύγεις ποτέ από κοντά μου.... όταν έφευγες σιγά σιγά από την ζωή και όλοι μου 'λεγαν θα δεις ότι δεν θα φύγει ποτέ από κοντά σου... είχα πλάσει μία εικόνα στο μυαλό μου φανταστική... η φαντασία μου έπαιζε παιχνίδια... κάτι ανάμεσα σε έκτη αίσθηση και σε μία άλλη ταινία που εμφανίζεται ο άνθρωπος της... ήθελα τόσο πολύ να μπορούσα να σε δω, την ψυχή σου, την σκιά σου, το πνεύμα σου... δεν ξέρω πώς αλλιώς να το πω... που τις πρώτες μέρες όταν πηγαίναμε να ξαπλώσουμε να κοιμηθούμε... με σβηστό το φως εγώ προσπαθούσα να κοιτάξω μήπως διακρίνω εσένα... μέχρι που συνειδητοποίησα και έπεσα στο κενό, απογοητεύτηκα... ότι όλοι εννοούσαν με άλλο τρόπο ότι θα είσαι κοντά μου... με τις αναμνήσεις... κι αυτό με πόνεσε και με πονάει ακόμη... για΄τι δεν σου κρύβω ότι ακόμη σ'αναζητάω... προχθές πήγα στο δωμάτιο σου με κλειστό το φως και ήλπιζα να φωνάξω μαμά και να σε δω μπροστά μου.... ή να νιώσω το χέρι μου ζεστό και να νιώσω ότι εσύ εκείνη την στιγμή μου το ακουμπάς..... 

Δεν θέλω να βγάλω τα μαύρα από πάνω μου... και δεν έχω και πολλά μαύρα ρούχα, γιατί δεν ήθελες να αγοράζω το τελευταίο καιρό.... δεν ήθελες ποτέ σου να φοράμε μαύρα και κυρίως για θάνατο.... αλλά η ψυχολογία μου δεν με αφήνει, ΔΕΝ ΘΕΛΩ να τα βγάλω.... γιατί πενθώ.... 

έχω αρχίσει και καπνίζω πάλι αρκετά.... σε σημείο που αγοράζω πλέον καπνό για να κάνω στριφτά... αν ήσουν εδώ θα με μάλωνες... ένα τσιγάρο Αλέκα την ημέρα, όχι παραπάνω είπαμε..... 

και αν έβλεπες και πόσα γλυκά τρώω πάλι θα με μάλωνες.... τόσο καιρό όση προσπάθεια έκανες θα την αφήσεις?κρίμα δεν είναι? κι όμως δεν έχω πάρει κιλά... ίσως το σώμα μου θέλει να με βοηθήσει... αντιθέτως το τζιν μου χθες έπεφτε, έφτασε σχεδόν στα μπούτια μου την ώρα που περπατούσα.... εγώ περίμενα ότι θα πάρω κανένα 10κιλο μέσα στον πρώτο μήνα.... 

Αν ήσουν εδώ σήμερα θα βγαίναμε έξω... θα σε έπαιρνα έξω... να βγούμε να πάρουμε αέρα και φως... έχει λίγη συννεφιά, αλλά ώρες ώρες βγαίνει και ο ήλιος... θα πηγαίναμε στο Speelhof, εκεί που σου άρεσε, γιατί είχε φύση.... εκεί που πηγαίναμε κάθε φορά να πάρουμε αέρα.... ή μία βόλτα στο Μααστρίχτ... το αγαπημένο σου κι αγαπημένο μου.... 

Μου λείπεις....... πολύ...... αγαπημένη μου μανούλα.... 

http://youtu.be/ZiD3mh8c90c

Το απόλυτο κενό

http://youtu.be/uTx9m9pczY4

Οδηγούσα σήμερα και σκεφτόμουν το κενό που άφησες στην ψυχή μου....
και θυμήθηκα αυτό το τραγούδι που το άκουγα όταν ήμουν περίπου στα 12.... εκεί στην Αμπελώνων....
Το απόλυτο κενό.....
Δεν ξέρω πώς κρατήθηκα και δεν έφυγα μαζί σου.... δεν ξέρω πώς κρατιέμαι... δεν ξέρω τι με κρατάει... ίσως επειδή έχω δύο καινούριους ανθρώπους στην ζωή μου να φροντίζω...
Πριν φύγεις, φοβόμουν μην φύγεις... φοβόμουν πώς θα αντιδράσω εγώ η ίδια όταν θα έφευγες... κι εσύ μου έλεγες "να μην κάνεις καμία βλακεία, εδώ θα μείνεις αν πάθω κάτι και θα φτιάξεις τα όνειρα σου"..... τα όνειρα μου, που σαν πύργος από τραπουλόχαρτα διαλύεται....
πρώτο μου όνειρο να γίνεις καλά και έφυγες.....
δεύτερο μου όνειρο να σπουδάσω.... και δεν μπορώ πλέον να το κάνω... και πιο πολύ ξέρεις τι με στενοχωρεί? που δεν θα μπορέσω να το κάνω για 'σένα.... γιατί στο είχα υποσχεθεί και αθετώ την υπόσχεση μου.... αλλά πώς???
δεν μπορώ να πω ότι δεν σκέφτηκα να φύγω, για να απαλλαγούν όλοι από το βάρος το δικό μου... δεν μπορώ να σου πω ότι δεν το σκέφτομαι τουλάχιστον 1-2 φορές την εβδομάδα όταν όλα πάλι πάνε σκατά...
αλλά μένω..... δεν ξέρω γιατί, αλλά μένω....
αν και μου'χεις λείψει τρελά.... και ελπίζω πραγματικά μία μέρα να είμαστε πάλι κοντά η μία στην άλλη......
δεν ξέρω αν ο φόβος του θανάτου είναι πιο σκληρός κι από τον θάνατο..... τον ζήσαμε πολλές φορές μαζί.... θυμάμαι κάθε φορά που μας λέγαν τα νέα μετά τις αξονικές....
προχθές ρώτησα τον γιατρό μας... ήθελα να μάθω τώρα τι ακριβώς έγινε.... δεν έκανες καινούρια μετάσταση... ο εγκέφαλος σου όσο μπόρεσαν να διακρίνουν γιατί δεν παρέμενες ήσυχη ήταν καθαρός... δεν είχε καινούριες μεταστάσεις... οι λεμφαδένες στην κοιλιά ήταν πρησμένοι και στον πνεύμονα που μεγάλωσε.... αλλά αυτά τα είχες και πριν.... .και δεν μπορώ να καταλάβω τότε ΓΙΑΤΙ??? γιατί εκείνο το βράδυ δεν μπορούσες να ησυχάσεις και ξεχνούσες??? ο γιατρός μου είπε μάλλον κατάλαβες ότι το σώμα σου ήθελε να φύγει..... η ψυχή σου όμως δεν ήταν έτοιμη... και το ξέρω κι ας μου λένε ό,τι μου λένε..... με παρακαλούσες να σε πάρω από'κει και να πάμε σπίτι...... ΜΑΚΑΡΙ να μπορούσα να κάνω κάτι να μην έφευγες..... κάθομαι κάθε μέρα και σκέφτομαι μήπως θα μπορούσα να κάνω κάτι να σε κρατήσω..... και μετά όλοι μου λένε ότι έπρεπε να σε αφήσω να φύγιες.... γιατί πονούσες.....
και πράγματι αν πονούσες δεν το ήθελα.... αλλά δεν ήσουν έτοιμη γαμώτο να φύγεις....
δεν θα ξεχάσω ποτέ το παρακαλητό σου...... δεν θα ξεχάσω ποτέ που μου είπες ότι φοβάσαι....
δεν θα ξεχάσω ποτέ τις ανάσες σου που τις μετρούσαμε..... δεν θα ξεχάσω ποτέ την τελευταία σου ανάσα...... ποτέ το πρόσωπο σου..... ποτέ τα μάτια σου.... ποτέ την αγάπη σου.... ποτέ την αγκαλιά σου.....
φοβάμαι......
φοβάμαι τόσο πολύ.....
εκείνη την ημέρα, την επόμενη κατάλαβα ότι θα ήμουν μόνη, χωρίς εσένα.... κανένας να με υπερασπιστεί πλέον....
είχα τόσο καιρό να κλάψω.... και τώρα που σου γράφω κλαίω.... είχα καιρό να ξεσπάσω.... και μέρες τώρα γυρνούσαν όλες οι εικόνες στο μυαλό μου....
δεν είμαι έτοιμη να σ'αφήσω ακόμη.... δεν είμαι έτοιμη να αφήσω το πένθος μου.... είναι πολύ νωρίς.... δεν έχεις καν δυο μήνες που έφυγες.... και ήσουν η ΜΑΜΑ ΜΟΥ...... και πόσο μου λείπεις.... πόσο μου λείπει αυτό το γέλιο.... πόσο μου λείπει να γελάμε για βλακείες..... πόσο μου λείπει να περιμένεις να'ρθω από την σχολή, να περιμένεις να'ρθω από την δουλειά... να σε περιμένω από το ημερήσιο κέντρο που ήσουν το τελευταίο διάστημα όταν έλειπα... πόσο περίμενα να σε δω από κοντά και να είσαι καλά.... σε έπαιρνα τόσο συχνά τηλέφωνο για να δω τι κάνεις... και αν αργούσες 2 λεπτά έκανα σαν τρελή... και δεν θα ξεχάσω εκείνο το τηλέφωνο στις 5 παρά το πρωί.... να έρθω....
όταν είδα το νούμερο νόμιζα ότι έφυγες.... πάγωσε το αίμα μου... και μετά αντί να φύγεις ήσυχα και άπονα, ακολούθησε μία μέρα πόνος και μάχη.. και άλλες 4μιση μέρες μάχη με τον θάνατο.... γιατί εκείνες οι μέρες ήταν μάχη με τον θάνατο... και νίκησε ο μαλάκας....
μου είχες πει δεν θα φύγεις ποτέ από κοντά μου... ακόμη κι αν φύγεις εμείς έχουμε μία άλλη σχέση και θα είσαι εδώ μαζί μου.... κι ακόμη δν σε νιώθω.... ακόμη με πονάει αυτό..... κοιτάζω τις φωτογραφίες σου.... δεν θα σε ξεχάσω ποτέ.... το ξέρω αυτό και είναι λογικό..... αλλά δεν θα σταματήσω να πονάω και ποτέ..... ό,τι και να λένε.... και δεν το κάνω επίτηδες..... δεν ξέρω αν μπορεί ποτέ να με καταλάβει κάποιος....
με βλέπουν άνθρωποι στον δρόμο... με ρωτάνε που είσαι... και όταν τους λέω τι έγινε, με κοιτάνε με ένα βλέμμα λύπησης και συμπόνοιας... πωπω βρε κορίτσι μου, εσύ πρέπει να είσαι πολύ χάλια... έμεινες μόνη? γιατί εσείς ήσασταν πάντα οι δυο σας..... μέχρι και ταμίες σε σούπερ μάρκετ.... στο φαρμακείο.... καλά για το νοσοκομείο και γιατρούς και γείτονες δεν το συζητώ... άλλα ακόμη και άσχετοι....
και ναι... ήμασταν πάντα οι δυο μας..... μία γροθιά.... και η γροθιά μου μίκρυνε.... και δεν είναι πλέον τόσο δυνατή....
και φοβάμαι...... φοβάμαι τόσο πολύ.....
ξυπνάω το πρωί και κοιμάμαι το βράδυ όποτε μπορώ... σηκώνομαι να κάνω δουλειές... προσπαθώ να συνεχίσω..... αλλά συνεχίζω εντελώς μηχανικά.... απλά γιατί ξέρω ότι πρέπει... όχι γιατί θέλω.....
μου λείπεις.....
http://youtu.be/J7Cy7SSdZzI Ήσουν ο λόγος σε ότι έκανα και τώρα ψάχνω λόγο για να ζήσω......

Φόβοι....

Σήμερα την ώρα που γυρνούσα πίσω με το αυτοκίνητο ξεκίνησα πάλι να "φιλοσοφώ" την ζωή... Οφείλω να ομολογήσω ότι την ώρα που οδηγάς, έχοντας τον νου σου στον δρόμο, όταν το αμάξι δεν έχει άλλους επιβάτες, μπορείς να κάτσεις και να σκεφτείς πολλά....
Οι φόβοι λοιπόν στην ζωή....
Κάποια στιγμή είχα διαβάσει ότι ό,τι φοβάσαι θα σου'ρθει... Από την μία με είχες κυριεύσει ένα άγχος... από την άλλη είχα σκεφτεί, ότι δε μπορεί να είναι πραγματικότητα...
Τελικά όμως.... ό,τι φοβάσαι σ'αυτή την ζωή, η ζωή θα σου το δώσει... ίσως όχι σαν τιμωρία, αλλά ίσως για να μπορέσεις να αντιμετωπίσεις τους φόβους σου....
Στην αρχή τους αντιμετωπίζεις και έρχονται καινούριοι φόβοι... ίσως στην πορεία αν πλέον είσαι απόλυτα δυνατός, δεν γεννηθούν καινούριοι... σ'αυτό το σημείο δεν είμαι ακόμη... και δεν ξέρω αν θα φτάσω ποτέ....
Έρχεσαι αντιμέτωπος με τον χειρότερο σου φόβο.. και πρέπει να σηκωθείς και να συνεχίσεις... γιατί δεν υπάρχει και άλλη επιλογή... μερικές φορές σκέφτεσαι ότι υπάρχει, αλλά ευτυχώς τις περισσότερες νικάει η λογική...
Το μόνο που ξέρω, είναι ότι έχω καταλάβει για ποιο λόγο μερικοί άνθρωποι φτάνουν στα άκρα και εγκαταλείπουν... Γιατί μερικοί φόβοι, μερικά γεγονότα σου κόβουν την δύναμη... και ίσως να μην μπορείς να την ξαναβρείς...
Πιστεύω στο κάρμα σ'αυτή την ζωή... αλλά όχι 100%... δεν μπορώ να φανταστώ ότι ο άνθρωπος μου πχ έχει κάνει τόσο κακό στην προηγούμενη ζωή και τώρα έπρεπε να περάσει όλο αυτό που πέρασε και να τελειώσει η ζωή του με αυτό τον τρόπο επειδή δεν ήταν σωστός τότε... σε μία άλλη ζωή... ίσως επειδή αγαπάω τόσο πολύ αυτό το άτομο και δεν μπορώ να δεχτώ ότι ίσως υπάρχει κι αυτή η πιθανότητα...

Από παντού θα ακούσεις διάφορα....

Πριν μερικές ημέρες πήγα στην κοινωνική λειτουργό, για μία ερώτηση που είχα οικονομικού ενδιαφέροντος.... Εκεί, η κοπέλα που σπούδασε κάτι ανάλογο με αυτό που εγώ......σπούδαζα?? (μεγάλη κουβέντα, πολύ μεγάλος πόνος η κουβέντα)... μου είπε... έχασα κι εγώ την μητέρα μου από καρκίνο και σε καταλαβαίνω απόλυτα, με παρόμοιο τρόπο μάλιστα, στο νοσοκομείο σε κώμα που εμείς ζητήσαμε να της κάνουν γιατί πλέον δεν ήταν σε θέση από τους πόνους κτλ... οπότε ξεκινήσαμε και μία πιο "προσωπική" θα το έλεγα συζήτηση... με την προσωπική της εμπειρία, αλλά και την ιδιότητα της, αναφέρθηκα στο πώς νιώθω αυτή την στιγμή, στον πόνο, στα ξαφνικά ξεσπάσματα δακρύων και γέλιου... στον θυμό μου... στην κούραση μου... στις σκέψεις μου... η ίδια μου απάντησε ότι όλα αυτά είναι απολύτως φυσιολογικά και κανένας δεν μπορεί να πει ότι κάτι από όλα αυτά είναι μία ψυχική ανωμαλία ή αδυναμία μου στο να ανταποκριθώ στο βαθύ πένθος που ήρθε στην ζωή μου...
Θα ακούσεις πολλά...μου είπε.... αλλά δεν πρέπει να ακούσεις κανέναν... ο καθένας χρειάζεται το δικό του χρόνο για να το ξεπεράσει, τους δικούς του θυμούς, το δικό του κλάμα....
και έρχομαι εδώ λοιπόν, στο σημειωματάριο μου... θα μου πείτε γιατί δεν παίρνεις ένα πιο προσωπικό χάρτινο σημειωματάριο και τα αναρτάς στον τοίχο του μπλογκ σου.... γιατί λοιπόν, ελάχιστοι είναι αυτοί που γνωρίζουν ότι έχω ένα μπλογκ.... από αυτούς τους ελάχιστους που το γνωρίζουν, απειροελάχιστοι θα κάνουν και τον κόπο να με διαβάσουν.... από την άλλη, ίσως κάποιος να γκουγκλάρει κάποιο από τις λέξεις μου και να είναι στην ίδια θέση μ'εμένα και ίσως να πάρει δύναμη ή να μπει σε σκέψεις? ή τελοσπάντων να αλληλοβοηθηθούμε....
ένα από τα πολλά που άκουσα αυτό το διάστημα... ίσως το πιο κουτό απ'όλα.... ήταν ότι εντάξει μωρέ, πέρασε τόσος καιρός που την έχασες, πρέπει σιγά σιγά να συνεχίσεις.... συνεχίζω λοιπόν, ξυπνάω το πρωί και κοιμάμαι την νύχτα.... ετοιμάζω μία μετακόμιση ΜΟΝΗ μου... φροντίζω δύο ανθρώπους, ή έστω προσπαθώ... και προσπαθώ να επιβιώσω στην ωμή πραγματικότητα του πώς είναι να μην έχεις μαμά... έναν άνθρωπο που σε στηρίζει ψυχικά, οικονομικά, διανοητικά.... μιας που και τα χρήματα πλέον δεν έρχονται και γι'αυτό πρεπει να σταματήσω και τις σπουδές μου (και όχι δεν το κάνω από δειλία... και όχι δεν θα κρατούσα την μαμά μου εδώ για να με στηρίζει οικονομικά, ούτε θεωρώ πλέον ότι την αφέμαξα οικονομικά πάλι που ίσως κάποιος σκεφτεί ότι την εκμεταλλεύτηκα... θεωρώ ΠΛΕΟΝ ότι το δικό μου λιθαράκι κατάφερα να το δώσω στα ξενύχτια, στην φροντίδα, στην αγάπη)... τεσπα.... ξανασυνεχίζω... πέρασε λέει ο καιρός και πρέπει να συνεχίσεις.... ΜΕ ΤΟ ΜΠΑΡΔΟΝ..... πώς πέρασε ο καιρός??? μήπως εγώ έχω μπει σε μία μηχανή χρόνου και δεν έχω συνειδητοποιήσει κια όντως πέρασαν οι μήνες??? γιατί εγώ νομίζω ότι η 24η Δεκεμβρίου του 2013 δεν έχει ΚΑΝ 2 μήνες..... πώς μπορεί κάποιος ΧΩΡΙΣ ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ να μου πει πέρασε ο καιρός??? πώς μπορεί κάποιος να θεωρεί ότι ένα πένθος έχει μία ημερολογιακή λήξη???? πώς μπορεί κάποιος να θεωρεί ότι ο πόνος πρέπει να σταματήσει να υπάρχει, ο θυμός, η θλίψη επειδή "πέρασε ο καιρός"?????
Ε ΟΧΙ ΛΟΙΠΟΝ.... και σ'αυτό είμαι εντελώς κάθετη.... έχω κάθε δικαίωμα, ανθρώπινο δικαίωμα να έχω οποιοδήποτε ξέσπασμα, οποιαδήποτε συμπεριφορά, προσπαθώντας με τον δικό μου τρόπο τουλάχιστον να μην πληγώσω κάποιον συνάνθρωπο μου.... από εκεί και πέρα, θεωρώ πάλι, ότι έχω κάθε δικαίωμα στην θέση μου..... και όποιος δεν έχει βρεθεί απόλυτα στην θέση μου, δεν έχει την προσωπική εμπειρία για να με κρίνει ή να με πληγώνει με τις λέξεις του....
Έχασα μάνα.... δεν έχασα το σπουργιτάκι μου ή το χρυσόψαρο μου.... έχασα την καλύτερη μου φίλη.... την δασκάλα μου.... τον άνθρωπο που για χρόνια με φρόντιζε και στα τελευταία χρόνια φρόντιζα.... τον άνθρωπο που τα τελεύταια 28 χρόνια ξυπνούσα και αντίκρυζα.... τον άνθρωπο που κρατούσα το χέρι του στις δυσκολίες του και προσπαθούσα να ενθαρρύνω και ας μου σκιζόταν η καρδιά κάθε φορά....
οπότε ο θυμός μου, για τον καρκίνο ουσιαστικά (αλλά προσέξτε μην γυρίσει και σε ανθρώπους), το κλάμα μου... η σκληρότητα μου (άλλο πάλι κι αυτό)... έχουν κάθε δικαίωμα να είναι ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΣΤΙΓΜΗ συνοδοιπόροι της ζωής μου.....
και θα ζητούσα να το σεβαστούν όλοι αυτό.....
γιατί κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, όλοι βιώνουμε κάτι ανάλογο... και τότε ίσως μόνο καταλάβουν τα λόγια μου αυτής της στιγμής....
έχασα τον πατέρα μου στα 11 μου, έναν δύσκολο άνθρωπο γεμάτος τυραννία προς εμάς.... έχασα την μητέρα μου στα 28 μου, το πιο λατρεμένο μου άτομο σ'αυτό τον κόσμο.... από γονείς ξόφλησα που λένε.... από παππούδες και γιαγιάδες, τους της μεριάς της μητέρας μου δεν γνώρισα ποτέ, της μεριάς του πατέρα μου φύγαν κι αυτοί πριν χρόνια...
έχοντας οι περισσότεροι από'σας την χαρά να έχετε τουλάχιστον τον έναν από τους δύο γονιούς, παππούδες, γιαγιάδες, σόγια κτλ... θα ήθελα να σας παρακαλέσω τουλάχιστον να μην κρίνετε.... και όσοι μόνο όσοι χάσαν την μαμά τους, με όλη την σημασία της λέξεως, με τον τρόπου που την έχασα κι εγώ.... μόνο τότε θα επιτρέψω να μου πούνε ό,τι θέλουν να μου πούνε... ακόμη και ότι όλα αυτά που αραδιάζω είναι μαλακίες... γιατί αυτοί το'χουν ζήσει και κάτι παραπάνω ξέρουν....