24/12/2013 14.40
Δύο μήνες μακριά μου.... Δύο μήνες μακριά σου....
τόσο λίγο μα και τόσο πολύ... σαν να'ταν χθες και σαν να'ταν χρόνια πριν...
κι ο πόνος.... ο πόνος τόσο μεγάλος...
ξέρεις πόσες φορές κοιμάμαι μόνο και μόνο για να μπορώ να σε δω στα όνειρα μου? και τις περισσότερες φορές που σε ζητάω δεν σε βλέπω... έρχεσαι τις μέρες που ξέρεις εσύ...
έχεις δύο μήνες που έφυγες... έχω δύο μήνες να σ'ακουμπήσω... να σ'αγκαλιάσω... να σου μιλήσω.... νομίζω δεν έχει γίνει ποτέ αυτό... πάντα ήμουν κοντά σου... πάντα ήσουν κοντά μου...
και θα περάσουν οι μήνες... και θα περάσουν τα χρόνια.... και δεν θα σε ξαναδώ ποτέ μου...
πόσο θέλω να είναι αλήθεια ότι όταν φεύγουμε συναντάμε τα αγαπημένα μας πρόσωπα...
ο μόνος λόγος που δεν με φοβίζει αν θα φύγω κάποια στιγμή είναι ότι θα σε ξαναδώ όπως λένε... θα σε πάρω αγκαλιά και θα πηγαίνουμε μαζί βόλτες.... και θα γελάς με τις βλακείες μου.... και θα κάνουμε αυτές τις ατελείωτες συζητήσεις... για διάφορα θέματα... από τα πιο ουσιώδη μέχρι τα πιο χαζά... και θα καταλήγουμε πάντα στο να γελάμε και να'μαστε ευτυχισμένες που έχουμε η μία την άλλη...
πόσο μου λείπεις μαμά....
σε λίγες μέρες φεύγω από αυτό το σπίτι.. θα σε πάρω μαζί μου...
πόσο σ'αγαπάω....
πόσο μου λείπεις.... πόσο μα πόσο....
τις δύσκολες στιγμές ακόμη περισσότερο.... εκεί που πρέπει να σηκωθώ ξανά... πονάω πολύ...
όλοι συνεχίζουν την καθημερινότητα τους... κι εγώ προσπαθώ να το κάνω... αλλά δεν είναι το ίδιο για 'μένα.... πώς μπορείς να ξεσυνηθίσεις να ξυπνάς και να βλέπεις τον ανθρωπο που λατρεύεις... τόσα χρόνια μαζί.... τόσα χρόνια αχώριστες... και τα τελευταία ήσουν η καθημερινότητα μου... ήσουν το τελετουργικό μου... ξυπνούσα, για να'ρθω να σε βοηθήσω να σηκωθείς...να σε πάω στην τουαλέτα, να'ρθει η νοσοκόμα... να φτιάξω τον καφέ... να μας φτιάξω το πρωινό.. να καθήσουμε μαζί να φάμε... και μετά να κάνουμε ό,τι χρειαζόταν εκείνη την ημέρα... από το να κάτσουμε σπίτι ή να πάμε στο σούπερ μάρκετ.. ή στο νοσοκομείο... ή σε κάποια άλλη δουλειά που έπρεπε....
δεν λέω ότι δεν σ'αγαπάνε όπως εγώ... φυσικά και σ'αγαπάνε... όλοι μας σ'αγαπάμε.... αλλά για 'μένα είναι διαφορετικά... και νομίζω ότι το ξέρουν... και το σέβονται...
πόσες φορές δεν γυρνάει στο μυαλό μου οι εικόνες σου σ'εκείνο το κρεβάτι.. οι ανάσες σου... τα σταματήματα σου... το κενό που είχες και φαινότανε.... και μετά γυρνάνε οι εικόνες που ήσουν καλά.... και μετά ξαναγυρνάνε οι εικόνες λίγο πριν το κώμα.... μαζί με τις εικόνες της πέμπτης 19 δεκέμβρη, που ήσουν σχετικά καλά... και όταν μου ανακοίνωσαν εμένα ότι δεν πάει πλέον, ο καρκίνος απλώθηκε στον πνεύμονα αντί να συρρικνωθεί... και μετά θυμάμαι την τρίτη που πήγαμε την τελευταία μας βόλτα στο Χάσελτ.. και στην βιβλιοθήκη και μετά να φάμε... και μετά να χαζέψουμε βιτρίνες... εσύ στο καροτσάκι κι εγώ από πίσω σου να σε μετακινώ.... και ήσουν χαμογελαστή μέσα στο άγχος σου.... και περιμέναμε τα χριστούγεννα γιατί αυτή την φορά θα τα γιορτάζαμε με τον κρις και την ανούκ... και είχα πάρει εκείνο το μαύρο φόρεμα να φορέσω για'κείνη την ημέρα.... και τελικά αυτό το μαύρο φόρεμα κι αυτά τα παπούτσια τα φόρεσα στην τελετή σου....
και θυμάμαι και την τελετή... με την τεχνητή λίμνη δίπλα... το φέρετρο σου στην μέση του δωματίου... τα κίτρινα τριαντάφυλλα και τα κεριά να καίνε από δίπλα... κλειστό το φέρετρο και η φωτογραφία σου από πάνω... η μουσική όταν μπήκαμε... ότνα καθήσαμε....
το βιντεάκι το βλέπω σχεδόν καθημερινά.... και υπάρχουν στιγμές που δεν κλαίω, μόνο χαμογελάω... τις περισσότερες φορές όμως κλαίω.... και σ'έχω και στο φέρετρο μέσα φωτογραφία και την κοιτάω... μόνο που είναι σαν να μην είσαι εσύ....
α ρε μαμά.... γιατί με άφησες? γιατί με άφησες από τώρα? να ήσουν εδώ και θα σε φρόντιζα για άλλα 20-30 χρόνια, δεν θα με πείραζε.... γιατί έφυγες? γιατί έπρεπε να'ρθει ο καρκίνος και να σε πάρει?
Δύο μήνες μακριά μου.... Δύο μήνες μακριά σου....
τόσο λίγο μα και τόσο πολύ... σαν να'ταν χθες και σαν να'ταν χρόνια πριν...
κι ο πόνος.... ο πόνος τόσο μεγάλος...
ξέρεις πόσες φορές κοιμάμαι μόνο και μόνο για να μπορώ να σε δω στα όνειρα μου? και τις περισσότερες φορές που σε ζητάω δεν σε βλέπω... έρχεσαι τις μέρες που ξέρεις εσύ...
έχεις δύο μήνες που έφυγες... έχω δύο μήνες να σ'ακουμπήσω... να σ'αγκαλιάσω... να σου μιλήσω.... νομίζω δεν έχει γίνει ποτέ αυτό... πάντα ήμουν κοντά σου... πάντα ήσουν κοντά μου...
και θα περάσουν οι μήνες... και θα περάσουν τα χρόνια.... και δεν θα σε ξαναδώ ποτέ μου...
πόσο θέλω να είναι αλήθεια ότι όταν φεύγουμε συναντάμε τα αγαπημένα μας πρόσωπα...
ο μόνος λόγος που δεν με φοβίζει αν θα φύγω κάποια στιγμή είναι ότι θα σε ξαναδώ όπως λένε... θα σε πάρω αγκαλιά και θα πηγαίνουμε μαζί βόλτες.... και θα γελάς με τις βλακείες μου.... και θα κάνουμε αυτές τις ατελείωτες συζητήσεις... για διάφορα θέματα... από τα πιο ουσιώδη μέχρι τα πιο χαζά... και θα καταλήγουμε πάντα στο να γελάμε και να'μαστε ευτυχισμένες που έχουμε η μία την άλλη...
πόσο μου λείπεις μαμά....
σε λίγες μέρες φεύγω από αυτό το σπίτι.. θα σε πάρω μαζί μου...
πόσο σ'αγαπάω....
πόσο μου λείπεις.... πόσο μα πόσο....
τις δύσκολες στιγμές ακόμη περισσότερο.... εκεί που πρέπει να σηκωθώ ξανά... πονάω πολύ...
όλοι συνεχίζουν την καθημερινότητα τους... κι εγώ προσπαθώ να το κάνω... αλλά δεν είναι το ίδιο για 'μένα.... πώς μπορείς να ξεσυνηθίσεις να ξυπνάς και να βλέπεις τον ανθρωπο που λατρεύεις... τόσα χρόνια μαζί.... τόσα χρόνια αχώριστες... και τα τελευταία ήσουν η καθημερινότητα μου... ήσουν το τελετουργικό μου... ξυπνούσα, για να'ρθω να σε βοηθήσω να σηκωθείς...να σε πάω στην τουαλέτα, να'ρθει η νοσοκόμα... να φτιάξω τον καφέ... να μας φτιάξω το πρωινό.. να καθήσουμε μαζί να φάμε... και μετά να κάνουμε ό,τι χρειαζόταν εκείνη την ημέρα... από το να κάτσουμε σπίτι ή να πάμε στο σούπερ μάρκετ.. ή στο νοσοκομείο... ή σε κάποια άλλη δουλειά που έπρεπε....
δεν λέω ότι δεν σ'αγαπάνε όπως εγώ... φυσικά και σ'αγαπάνε... όλοι μας σ'αγαπάμε.... αλλά για 'μένα είναι διαφορετικά... και νομίζω ότι το ξέρουν... και το σέβονται...
πόσες φορές δεν γυρνάει στο μυαλό μου οι εικόνες σου σ'εκείνο το κρεβάτι.. οι ανάσες σου... τα σταματήματα σου... το κενό που είχες και φαινότανε.... και μετά γυρνάνε οι εικόνες που ήσουν καλά.... και μετά ξαναγυρνάνε οι εικόνες λίγο πριν το κώμα.... μαζί με τις εικόνες της πέμπτης 19 δεκέμβρη, που ήσουν σχετικά καλά... και όταν μου ανακοίνωσαν εμένα ότι δεν πάει πλέον, ο καρκίνος απλώθηκε στον πνεύμονα αντί να συρρικνωθεί... και μετά θυμάμαι την τρίτη που πήγαμε την τελευταία μας βόλτα στο Χάσελτ.. και στην βιβλιοθήκη και μετά να φάμε... και μετά να χαζέψουμε βιτρίνες... εσύ στο καροτσάκι κι εγώ από πίσω σου να σε μετακινώ.... και ήσουν χαμογελαστή μέσα στο άγχος σου.... και περιμέναμε τα χριστούγεννα γιατί αυτή την φορά θα τα γιορτάζαμε με τον κρις και την ανούκ... και είχα πάρει εκείνο το μαύρο φόρεμα να φορέσω για'κείνη την ημέρα.... και τελικά αυτό το μαύρο φόρεμα κι αυτά τα παπούτσια τα φόρεσα στην τελετή σου....
και θυμάμαι και την τελετή... με την τεχνητή λίμνη δίπλα... το φέρετρο σου στην μέση του δωματίου... τα κίτρινα τριαντάφυλλα και τα κεριά να καίνε από δίπλα... κλειστό το φέρετρο και η φωτογραφία σου από πάνω... η μουσική όταν μπήκαμε... ότνα καθήσαμε....
το βιντεάκι το βλέπω σχεδόν καθημερινά.... και υπάρχουν στιγμές που δεν κλαίω, μόνο χαμογελάω... τις περισσότερες φορές όμως κλαίω.... και σ'έχω και στο φέρετρο μέσα φωτογραφία και την κοιτάω... μόνο που είναι σαν να μην είσαι εσύ....
α ρε μαμά.... γιατί με άφησες? γιατί με άφησες από τώρα? να ήσουν εδώ και θα σε φρόντιζα για άλλα 20-30 χρόνια, δεν θα με πείραζε.... γιατί έφυγες? γιατί έπρεπε να'ρθει ο καρκίνος και να σε πάρει?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου