Δεν σε ξεχνώ ποτέ μου...

Κάθε στιγμή που περνάει σε σκέφτομαι....
Τις τελευταίες μέρες δεν έρχεσαι στα όνειρα μου... δεν ξέρω τι σημαίνει αυτό.... σ'αναζητώ όμως...

Χθες το μεσημέρι ένιωσα ένα γλυκό συναίσθημα.. ότι μου λείπει όταν είναι στην δουλειά... ήθελα να τον αγκαλιάσω.... του το είπα όταν γυρίζαμε στο σπίτι... μου έπιασε το χέρι την ώρα που οδηγούσε και μου το φίλησε... το ένιωσα πραγματικά, ότι μου έλειψε... και θέλω να πάω να μείνω μαζί του... να δημιουργήσουμε ίσως το δικό μας σπίτι.. Ξεκίνησα ξανά να ονειρεύομαι, κάτι που είχα σταματήσει εδώ και καιρό... μιας που ενώ ήθελα να ονειρευτώ, δεν άφηναν οι συγκυρίες... από τον έναν πόνο στον άλλον πηγαίναμε....

Σήμερα καθόμουν και σκεφτόμουν και κάτι άλλο... Κάποια στιγμή είχες θυμώσει και μου είχες πει, δεν σε έκανα για να με γηροκομήσεις... ήθελα ένα άλλο παιδί... και δεν καταλαβαίνω γιατί δεν το καταλαβαίνει κανείς και σ'αφήνουν μόνη σου να με κοιτάς και να με φροντίζεις.... και εγώ σου είχα πει ότι το θέλω και το κάνω... και να ήθελαν άλλοι να σε φροντίσουν δεν θα ήθελα εγώ, γιατί σε ήθελα κοντά μου.... το εννοούσα τότε μαμά.... κάθε στιγμή που ζήσαμε μαζί, ακόμη και ο πόνος... ήταν πιο ελαφρύς γιατί ήμασταν μαζί... είχαμε η μία την άλλη... να κρατάμε το χέρι... και να ελπίζουμε.... ακόμη και τις στιγμές που δεν μπορούσες πολλά... που δεν ήθελα να έρθει νοσοκόμα και τελικά πήραμε με τις παροτρύνσεις των γιατρών.... θυμάμαι όταν σε έπλενα.. μέσα στο σαλόνι σαν άπειρη νοσοκόμα... με μία πετσέτα από κάτω από τα πόδια σου.. μία λεκάνη... ένα πανάκι... λίγο σαπούνι... και μετά σε έντυνα.... το βράδυ πριν πέσεις σου έβαζα την πυζάμα σου και σου σήκωνα τα πόδια για να σε βάλω στο κρεβάτι.... σε κάλυπτα καλά με τις κουβέρτες και ερχόμουν δίπλα σου να κοιμηθώ για να μπορώ να σε βοηθήσω την νύχτα αν χρειαστείς στην τουαλέτα να πας.. όλα αυτά τα έκανα γιατί τα ήθελα και δεν τα αλλάζω με τίποτα στον κόσμο.... όχι ότι εσύ χρειάστηκες την βοήθεια μου.... και μακάρι να μην την χρειαζόσουν ποτέ... μακάρι να ήσουν ακόμη εδώ... αλλά ακόμη κι εκείνες οι στιγμές υπήρξαν με αγάπη... και γεμίζουν ένα κομματάκι στην καρδιά μου.... γιατί ξέρω κι εσύ το ήξερες ότι έκανα ό,τι καλύτερο μπορούσα.... σε φρόντιζα έστω και λίγο, όπως με φροντισες κι εσύ όταν ήρθα στην ζωή και στην πορεία της ζωής μου...
Όσο άθλιο κι αν ακούγεται για μερικούς, δεν θα ξεχάσω τον πρώτο σου εμετό από την πρώτη σου χημειοθεραπεία... ήταν δύο μέρες πριν τα τότε γενέθλια μου... 20 Ιανουαρίου... Πέμπτη ήταν... στις 21 ήσουν καλά, δεν ένιωθες άσχημα... στις 22, στα γενέθλια μου ήρθαν να κόψουμε τούρτα κτλ... έφαγες για να μην νιώσω εγώ άσχημα.... και μετά το βράδυ δεν μπόρεσες να το κρατήσεις... πήγες να κάνεις ένα μπάνιο και μετά ανακατεύτηκες... πάντα μετά το μπάνιο είχες ανακατωσούρες.... έκλαιγες τότε που έπρεπε να μαζέψω τον εμετό σου... κι εγώ σου έλεγα να ηρεμήσεις και θα το κάνω.... και δεν με πειράζει που θα το κάνω.... κι έτσι ήταν... δεν με πείραξε που είχες κάνει εμετό... με πονούσε μόνο που σε έβλεπα εσένα να υποφέρεις.... και τα πρωινά που πηγαίναμε στο παπαγεωργίου για τις χημειοθεραπείες, ήταν και χειμώνας ακόμη... έπρεπε να είμαστε εκεί και στις 5 το πρωί να πιάσουμε σειρά γιατί είχες και την πιο μεγάλη χημειοθεραπεία εκεί.... κρύωνες, γιατί ακόμη δεν είχαν ζεστάνει τα καλοριφέρ στο χώρο που περιμέναμε και σε έπιανα αγκαλιά.... στήριζες το κεφάλι σου στους ώμους μου και προσπαθούσες να κλείσεις τα μάτια σου να ξεκουραστείς.... κι όταν ερχόταν η ώρα να σε τρυπήσουν για να σου πάρουν αίμα και να σου βάλουν την πεταλούδα.... μετά την δεύτερη και τρίτη χημειοθεραπεία... επειδή οι φλέβες είχαν καταστραφεί από τα χημικά που σου είχαν προσθέσει... φοβόσουν να μπεις στο δωμάτιο και έβαζες το κεφάλι σου στους ώμους μου και σε έπαιρνα αγκαλιά και σου έλεγα να μην φοβάσαι γιατί αυτή ητν φορά θα ήσουν τυχερή και θα σου έβρισκαν αμέσως φλέβα....
στο χώρο της αναμονής εκεί, περίμενα μέχρι να χρειαστεί να πας τουαλέτα και ερχόμουν να σε βοηθήσω... οι νοσοκόμες με άφηναν μόνο εμένα να μπω μέσα, γιατί τους το ζητούσα ευγενικά, όχι σαν άλλους που μπούκαραν απλά... και ήρθα κανά 4-5 φορές να δω πώς είσαι... σε χάιδευα στο πρόσωπο και μετά έφευγα ξανά στο χώρο της αναμονής... μέχρι που να'ρθει η ώρα να σε πάρω, να πάμε στο αυτοκίνητο και μετά στο σπίτι......
όλα αυτά, θα τα θυμάμαι πάντα.... όπως θα θυμάμαι με πόση δύναμη και υπομονή τα αντιμετώπισες όλα.... και γκρίνιαξες δεν λέω... αλλά η γκρίνια σου ήταν από τον πόνο, από τον φόβο... και ήταν λογικό.....
Σ'αγαπάω κάθε στιγμή που αναπνέω..... Σε λατρεύω....

Θυμώνω.....

Είμαι τόσο θυμωμένη....
όχι με'σένα μανούλα μου....
με τον καρκίνο που μου στέρησε την μαμά μου....
Σήμερα έπιασα στα χέρια μου την μάσκα από τις ακτινοβολίες.... φοβόμουν να την δω... μου το είχες ζητήσει να την δω για να μην φοβάμαι κι εγώ φοβόμουν.... σήμερα άνοιξα την σακούλα και την είδα... είχε την μορφή σου... ένιωσα σαν να χαϊδεύω για λίγο πάλι το πρόσωπο σου....
Πολύ θυμός όμως μαμά... γιατί σε πήρε?? γιατί σ'εσένα?? ήσουν πάντα ένα τόσο καλό πλάσμα... δεν έβλαψες ποτέ κανέναν... ήσουν πάντα εκεί για όλους... ακόμη και γι'αυτούς που δεν σου φέρθηκαν καλά, ήσουν εκεί γι'αυτούς... σε πατούσαν και τους φρόντιζες...
Πολύ πόνος... πρέπει τώρα μόνη να μαζεύω τα πράγματα μας... τα πράγματα σου... και όλα να θυμίζουν εσένα... ό,τι πιάνω στα χέρια μου έχει την δική σου ανάμνηση... εικόνες... ποτέ όμως άσχημες... απίστευτο αυτό μ'εσένα.... άφησες πίσω σου μόνο όμορφες εικόνες... ακόμη και στον δύσκολο αγώνα που έδινες... σε θυμάμαι να χαμογελάς και να μου λες ότι όλα θα πάνε καλά... μόνο στο τέλος που δεν το πίστευες και πολύ κι εσύ.... αλλά πάλι χαμογελούσες....
Σήμερα πήγα στο νοσοκομείο να δώσω τα φάρμακα που δεν χρειάστηκε πλέον να πάρεις... ίσως να τα χρειάζεται κάποιος συνάνθρωπος μας... και μπήκα μέσα στην κλινική βραχείας για τις χημειοθεραπείες... δεν μπόρεσα να μιλήσω... είδα λίγο... μ'έπιασαν τα κλάμματα, ζήτησα συγγνώμη κι έφυγα... Πήγα κάτω, στην Καρίνε, να της πω ευχαριστώ... γιατί ξέρω ότι σ'αγαπούσε... βουρκωμένη μ'αγκάλιασε δύο φορές και με φίλησε... ήσουν λέει η ψυχή του ογκολογικού... πάντα θα σε θυμάται για την αισιοδοξία σου και κρατάει μία φράση που της είχες πει τότε...  ήσουν ένα ξεχωριστό πλάσμα μέσα σ'αυτή την κόλαση.. πάντα ξεχώριζες... από τα όμορφα γαλανά σου μάτια... από την κορμοστασιά σου που ήταν επιβλητική... γεροδεμένη, ψηλή για τα τότε πρότυπα.. ξανθιά... με ένα χαμόγελο... ακόμη και στις πιο σκοτεινές ημέρες που ζήσαμε τότε, πριν από 20-30 χρόνια, μέχρι την τελευταία σου στιγμή... χαμογελώντας έφυγες, ήρεμη... ελπίζω να μην πόνεσες στιγμή... γιατί αυτό ακόμη με βασανίζει... δεν θέλω να πόνεσες... στο είχα υποσχεθεί ότι δεν θα αφήσω να πονέσεις... και δεν είναι μόνο για να μην έχω αθετήσει την υπόσχεση μου, απλά ο μεγαλύτερος μου φόβος μετά από το να μου φύγεις, ήταν να μην πονέσεις...
Σήμερα σκεφτόμουν... πριν από 3 χρόνια όταν μας το ανακοίνωσαν, έτρεμα από τον φόβο μην μου φύγεις... λίγες μέρες πριν φύγεις, δεν ήθελα να σκεφτώ ότι υπάρχει αυτό το ενδεχόμενο... και όταν ξεκίνησαν οι ώρες να μετρούν αντίστροφα και έπρεπε να πάρω την απόφαση... όταν πλέον δεν ήσουν εδώ από τις παραισθήσεις... τότε δεν ξέρω γιατί φάνηκα δυνατή και αποφάσισα αυτό που σου είχα υποσχεθεί... εκείνες τις στιγμές, καθάρισε το μυαλό μου και θυμήθηκα ό,τι σου είχα υποσχεθεί... προσπάθησα να τα κάνω όλα... νομίζω τα έκανα... δεν είμαι και σίγουρη....
Δεν ξέρω αν μετανιώνω για πράγματα που'χω κάνει ή δεν έχω κάνει... νομίζω ότι δεν υπάρχει κάτι που δεν έχω κάνει... νομίζω αυτή την στιγμή ότι έκανα τα πάντα, ό,τι περνούσε από το χέρι μου για να κάνω την ευχή μου πραγματικότητα.... κάθε μέρα ευχόμουν.... η ευχή μου ήταν.... να ζήσεις πολλά πολλά πολλά όμορφα χρόνια ακόμη μαζί μου... και όταν έκανες την αξονική τότε αυτή η ευχή γινόταν ένα τραγουδάκι και όλη την ώρα το σιγοτραγουδούσα στο μικρό αποδυτήριο που σε περίμενα ακούγοντας τα μηχανήματα να δουλεύουν.... και μετά ερχόσουν, σε βοηθούσα να ντυθείς και μου έλεγες, χμμμμ αυτή την φορά δεν έκανα πολύ, να δεις που δεν βρήκαν τίποτα.... την επόμενη φορά αν έκαναν πολύ ώρα μου έλεγες, αυτή την φορά κάναν πολύ ώρα, να δεις που δεν βρήκαν τίποτα και ήθελαν να το ψάξουν καλύτερα....
Αναρωτιέμαι ακόμη, σε θαυμάζω... πώς κατάφερες να είσαι τόσο δυνατή σε στιγμές που σου'λέγαν ότι δεν γίνεται κάτι άλλο... ότι δεν υπάρχει πλέον ζωή πάνω από μερικούς μήνες.... εγώ έμεινα δυνατή για'σένα, γιατί ήλπιζα και ευχόμουν και θεωρούσα ότι μπορούμε να το νικήσουμε και να τους βγάλουμε όλους τρελούς... εσύ?? εσύ μου είπε σήμερα η νοσοκόμα, έμενες δυνατή για'μένα... για να με δεις καλά... να ξέρεις ότι μπορείς να με αφήσεις και να είμαι καλά... έκανες το χρέος σου και με το παραπάνω σαν γονιός, μαμά.. όχι μόνο στο τέλος.... αλλά πάντα....
το τραγουδάκι, η καλύτερη μαμά του κόσμου.... δεν μπορεί να 'χει άλλη φωτογραφία πέρα από την όμορφη μορφή σου... μαμά, μπαμπάς, καλύτερη φίλη, αδερφή, νοσοκόμα, δασκάλα... ήσουν όλα...
σ'αγαπάω... και όσο ο πόνος μεγαλώνει κάθε μέρα, άλλο τόσο μεγαλώνει και η αγάπη μου για'σένα και ο θαυμασμός μου....
κάποια στιγμή είχα πει... αν γίνω μαμά και γίνω η μισή τόσο καλή όσο εσύ θα είμαι απίθανη... ήσουν ό,τι πιο όμορφο, ξεχωριστό, καλοκάγαθο πλάσμα υπήρξε πάνω σ'αυτό τον πλανήτη....
όχι, δεν ήσουν αγία... ήσουν θνητή... ήσουν η μαμά μου....
όσο περήφανη είμαι εγώ για'σένα, για την μαμά μου... μακάρι να 'σαι έστω και ελάχιστα περήφανη για την κόρη σου... ή έστω να γίνεις περήφανη για 'μένα... γιατί δεν κατάφερα να σε κάνω όσο ζούσες.... θα το προσπαθήσω όμως... θα πολεμήσω τους δαίμονες μου, θα πολεμήσω την βλακεία μου και θα τα καταφέρω... για 'σένα.....
ΣΕ ΛΑΤΡΕΥΩ..... Σ'ΑΓΑΠΑΩ πραγματικά πιο πάνω κι από την ψυχή μου..... ψυχή μου.....

Μαμά...........

Κυριακή 15 Δεκεμβρίου... Το πρωί καλά... από το μεσημέρι και μετά καταλαβαίνουμε και οι δυο ότι κάτι δεν πάει πλέον καλά.... δεν μπορείς να περπατήσεις καλά, δεν μπορείς να κινηθείς και πονάς....

Δευτέρα 16 Δεκεμβρίου... Φόβος... Την Τετάρτη πρέπει να πάμε στο νοσοκομείο για χημειοθεραπεία.. και ξέρουμε ότι θα μας πούνε για αξονική στο κεφάλι.. κι αν έχει γυρίσει??? θα πρέπει να κάνεις ξανά ακτινοβολίες που την προηγούμενη φορά τόσο πολύ σε κούρασαν??? 

Τρίτη 17 Δεκεμβρίου... παίρνω την απόφαση σήμερα, μία μέρα πριν το νοσοκομείο, να τα βάλουμε όλα στην άκρη και να πάμε μία βόλτα... να βγούμε και να περάσουμε καλά μαζί.... Πάμε σε μία γειτονική πόλη... επιστρέφουμε τα βιβλία στην βιβλιοθήκη, γυρνάμε λίγο στους δρόμους... πάμε να τσιμπήσουμε κάτι και μετά πάμε να χαζέψουμε στα μαγαζιά..... Ανακαλύπτω κάτι μποτάκια με 5 ευρώ, μαύρα που με χωράνε κιόλας... Μου λες να τα πάρω για να 'χω να φορέσω τα Χριστούγεννα μαζί με το φόρεμα το μαύρο.... ποιος να'ξερε ότι θα έπρεπε να τα φορέσω, αλλά όχι για καλό........

Τετάρτη 18 Δεκεμβρίου.... φτάνουμε στο νοσοκομείο και κλαις, κλαίμε μαζί.... δεν θέλεις να βγεις από το αυτοκίνητο.... ούτε κι εγώ..... Ανεβαίνουμε πάνω στην κλινική.... Μιλαμε με την γιατρό..... Παγώνουμε..... αν έχουν επιστρέψει οι όγκοι στον εγκέφαλο δεν μπορούν να κάνουν τίποτα πλέον, σταματάνε όλα..... Επιμένεις ότι δεν μπορεί να είναι έτσι, το νιώθεις το σώμα σου και είναι ακόμη δυνατό..... Μας ζητάνε να μείνεις στο νοσοκομείο για να σε φροντίσουν και επιμένω ότι μπορώ να σε φροντίσω εγώ από το σπίτι..... Κάνουμε αξονική κοιλίας και πνευμόνων..... Γυρνάμε σπίτι...... Όταν φτάνουμε στο πάρκινγκ πλέον δεν μπορείς να κινηθείς καθόλου.... μου γλυστράς από τα χέρια για να σε βάλω μέχρι το καροτσάκι... έρχονται γείτονες να βοηθήσουν.... φτάνουμε πάνω, δεν μπορείς να πας στην τουαλέτα.... κι εκεί μου λέει η νοσοκόμα που φώναξα, ότι δεν μπορείς να μείνεις πλέον στο σπίτι... πρέπει να φωνάξω ασθενοφόρο.... Έρχονται και σε παίρνουν με το ασθενοφόρο..... μου λες ότι  φοβάσαι..... φοβάμαι κι εγώ..... Φτάνουμε εκεί.... σε ανεβάζουν πάνω σε δωμάτιο.... μένω μαζί σου μέχρι να τελειώσει το επισκεπτήριο και το βράδυ φεύγω για το σπίτι.....

Πέμπτη 19 Δεκεμβρίου... Έρχομαι το μεσημέρι που ξεκινάει το επισκεπτήριο να σε δω.... Είσαι με οξυγόνο.... Παγώνω..... Φεύγω από κοντά σου και ψάχνω γιατρό.... με βάζουν σε ένα δωμάτιο και μου λένε ότι δεν είναι τίποτα, είσαι απλά κουρασμένη.... επιμένω.... και μου λένε ότι τα πράγματα δεν είναι καλά.... προχώρησε πολύ.... και πάμε αντίθετα..... Η ψυχολόγος μου λέει ότι δεν θα σ'αφήσουν να πονάς.... υπάρχουν χάπια που παίρνουν τον πόνο και ορούς.... και κάπου σε κάποια στιγμή μου αναφέρει και για το κώμα..... κλαίω..... μου λέει δεν ήρθε ακόμη η ώρα..... Γυρίζω στο δωμάτιο μετά, με βλέπεις και θυμώνεις..... Μήπως σου είπαν κάτι και δεν θέλεις να μου το πεις και αύριο όλοι μαζί μου αραδιάσετε ένα παραμυθάκι??? Όχι..... τι να σου έλεγα??? Φοβόμουν και πονούσα... δεν ήξερα πώς να αντιδράσω.... ακόμη και τώρα έχω τύψεις γι'αυτό, γιατί σου είπα ψέμματα.... αλλά δεν μπορούσα να σου πω την αλήθεια.... Δεν ήθελα να πονέσεις περισσότερο..... Μένω λίγο παραπάνω στο επισκεπτήριο το βράδυ, μαζί με τον Κρις και την Ανούκ... Τρως ένα σαντουιτσάκι γιατί πεινούσες και γιατί η νοσοκόμα ήρθε να σου βάλει ένα ταμπελάκι να μείνεις νηστική γιατί το πρωί είχες αξονική στο κεφάλι.... μου παραπονιέσαι.... σου δίνω και μία πορτοκαλάδα.... και φεύγω.... ΗΣΟΥΝ ΚΑΛΑ..... 

Παρασκευή 20 Δεκεμβρίου.... 05.00.... Χτυπάει το τηλέφωνο και βλέπω ότι είναι νούμερο του νοσοκομείου.... ΤΡΕΜΩ και το σηκώνω...... Μου εξηγούν ότι δεν είσαι όλο το βράδυ καλά και ότι δεν μπορείς να ηρεμήσεις.... ότι σου δώσαν διάφορα χάπια και πάλι δεν μπορούσες να ηρεμήσεις, χτυπιόσουν.... ήθελες να έρθω εγώ για να ηρεμήσεις.... αλλά φοβόσουν μην θυμώσω.... είναι δυνατόν να θυμώσω μαζί σου???? Φτάνω εκεί.... Η νοσοκόμα με προετοιμάζει... μου λέει ότι όλη την νύχτα μιλούσες για μένα, πόσο περήφανη ήσουν που σπουδάζω..... αλλά ό,τι και να κάνεις τώρα, δεν είσαι εσύ, γι'αυτό να μην σου θυμώσω..... Μπαίνω μέσα στο δωμάτιο.... μία με αναγνωρίζεις και μία όχι.... μου ζητάς να σε βοηθήσω να φύγεις, με παρακαλάς..... αρχίζεις να με χτυπάς γιατί δεν σε βοηθάω, μα έχεις ακόμη δυναμη... δεν μπορεί να μην είσαι καλά.... είναι παραισθήσεις της μορφίνης.... μου το αρνούνται.... και στην πορεία αντιλαμβάνομαι κι εγώ ότι πραγματικά δεν είσαι εκεί..... έρχονται και μου ζητάνε να έρθω σε ένα δωμάτιο... και μου μιλάνε για το κώμα.... έπρεπε να πάρω την απόφαση για να μην πονάς, να μην κάνεις πλέον κακό στον εαυτό σου να σε βάλουμε σε κώμα.... ήσουν γεμάτη μελανιές από τον τρόπο που προσπαθούσες να αποδράσεις.... θα σε δένανε... και το ξέρω ότι δεν το ήθελες αυτό ποτέ σου.... λίγες βδομάδες πριν μου είχες πει.... αν δεν σε θυμάμαι εσένα δεν έχει νόημα να ζήσω.... και δεν με θυμόσουν.... έπρεπε να πάρω την απόφαση.... ήθελα όμως να περιμένω να έρθει και ο Γιώργος, μίλησα και με τον Χρήστο ο οποίος έψαχνε εισιτήριο να έρθει από Ελλάδα.... 3 στιγμές είχες πλήρη συνείδηση.... Η πρώτη όταν ήρθε ένας φίλος... Η δεύτερη όταν ήρθε η αδερφή σου που ειδοποίησα... και η τρίτη ήταν για 'μας...... μόνο για'μας.... Σε πήρα αγκαλιά και με αγκάλιασες και 'συ... Μου'δωσες 4 φιλιά και όχι 3 όπως έκανες πάντα.... Και σου είπα σ'αγαπάω και μου είπες κι εγώ σε αγαπάω.... Μου είπες ότι φοβάσαι και σου είπα ότι φοβάμαι κι εγώ.... μετά έφυγες ξανά..... Σου είχα υποσχεθεί γλυκό, ζάχαρη να φας όταν δεν θα μπορούσε να γίνει τίποτα άλλο πλέον... και κατέβηκα και σου πήρα πάστα... τυχαία ήταν και η αγαπημένη σου με advokaat που τρελαινόσουν.... Ρωτάς την αδερφή σου αν έχεις γενέθλια και τρώμε γλυκά... σου λέει ναι..... και χαμογέλασες..... Με ξαναφωνάζουν στο δωμάτιο και μου λένε ότι δεν γίνεται να πάει άλλο γιατί συνεχίζεις να είσαι πολύ βίαιη με τον εαυτό σου.... το βλέπει και η αδερφή σου και μου ζητάει κι αυτή να γίνει κάτι.... παρακαλάω να σε κρατήσουν λίγο ακόμη, αλλά επιμένουν και σου δίνουν μία μικρή δόση από υπνωτικό χειρουργείου, αλλά σε κρατάνε ξύπνια για λίγο μέχρι να 'ρθει ο Γιώργος... μετά σε κοιμίζουν.... και στην αρχή χαμογελάς λες και έβλεπες ένα πολύ όμορφο όνειρο.... μετά μας αφήνεις στον δικό σου δρόμο που τράβηξες.... και περιμένουμε..... 

Σάββατο 21 Δεκεμβρίου.... Ξημερώνει και είμαι με τον Γιώργο στο δωμάτιο.... όλη την νύχτα μείναμε ξύπνιοι και λέγαμε για όμορφες στιγμές που ζήσαμε μαζί σου.... όταν σταματούσαμε να μιλάμε, σταματούσες να ανασαίνεις, λες και ήθελες να ακούσεις κι άλλο..... Συνεχίζει όμως η καρδιά σου σαν λιονταράκι να χτυπάει..... Περνάει όλη η μέρα με πόνο..... 

Κυριακή 22 Δεκεμβρίου.... άγχος αν θα σε προλάβει ο Χρήστος, που κατάφερε να βρει εισιτήριο... έρχεται.... γιατί μας λέγαν οι γιατροί μία με δύο μέρες το πολύ..... κι όμως εσύ συνεχίζεις... η καρδιά σου απίστευτη.... ο γιατρός μας ενημερώνει ότι σήμερα θα φύγεις..... 

Δευτέρα 23 Δεκεμβρίου.... πολλές παύσεις.... πολλούς συναγερμούς... η γιατρός μας λέει ότι σήμερα θα φύγεις.... κι όμως συνεχίζεις.... έρχονται σε καθαρίζουν τα υγρά στον λαιμό.... 

Τρίτη 24 Δεκεμβρίου.... έπρεπε να πάω για κάτι δουλειές έξω με τον Χρήστο.... τρέχαμε να γυρίσουμε πίσω στο νοσοκομείο.... δεν λείψαμε πολύ..... ήρθαμε... κάτσαμε.... και 10 λεπτά μετά.... Η Jose; ο Χρήστος κι ο Γιώργος μιλούσαν πάλι για όμορφες στιγμές του παρελθόντος κι εγώ έστελνα μήνυμα στον Κρις γιατί ήταν στο δρόμο για να'ρθει στο νοσοκομείο.... και γυρίζω το κεφάλι μου.... σε κοιτώ.... κοιτώ ότι σταμάτησες να ανασαίνεις και σκέφτομαι θα'ναι λάθος συναγερμός, θα ξαναξεκινήσεις.... περιμένω 10 με 20 δευτερόλεπτα.... και πετάγομαι όρθια, φωνάζοντας ότι έφυγες..... ναι... έφυγες..... 14.40..... λίγες ώρες πριν τα Χριστούγεννα... έφυγες....... ενώ το περιμέναμε, ο πόνος της τελευταίας σου ανάσας είναι ανυπόφορος..... όλοι κλαίμε..... έρχεται η γιατρός, το επιβεβαιώνει.... μας αφήνουν να είμαστε μαζί σου μέχρι να'ρθουν να σε ετοιμάσουν.... ΠΟΝΟΣ...... είσαι τόσο ζεστή ακόμη.... νιώθω ότι ανασαίνεις και δεν ισχύει αυτό..... έφυγες τόσο ήρεμα.... χαμογελαστή.... μας την έσκασες..... επιμένουν ότι δεν πονούσες τις τελευταίες μέρες..... είναι σίγουροι γι'αυτό.... μακάρι..... δεν ήθελες να πονέσεις και μου το'χες πει πολλές φορές..... σε ετοιμάζουν.... ξαναρχόμαστε στο δωμάτιο και με τα ρούχα είσαι πραγματικά νεκρή..... το σώμα σου είναι νεκρό.... και πρέπει να σε αποχαιρετήσω... να πάρω και το γραφείο τελετών να τα κανονίσω όπως τα ήθελες.... κλείνω ραντεβού για αύριο..... άλλοι θα γιορτάζουν τις γιορτές κι εμείς θα κλαίμε τον χαμό σου.....

Πάμε στο σπίτι του Γιώργου.... παραμονή χριστουγέννων... φτάνουμε στο σπίτι κι εγώ κοιτώ την πόρτα για το πότε θα μπεις.... δεν έχουμε όρεξη για τίποτα.... τρώμε με το ζόρι.... και κάπου εκεί ξαπλώνω στον καναπέ και κοιμάμαι.... πολύ κρύο τις τελευταίες ώρες.... κι ακόμη δηλαδή.... καθημερινά τρέμω από το κρύο.... και σήμερα διάβασα ότι είναι κανονικό.... 

Τετάρτη 25 Δεκεμβρίου.... πάμε στο γραφείο τελετών και τα κανονίζουμε όλα όπως τα ήθελες..... Δεν μας αφήνουν να πάμε στο νοσοκομείο να σε δούμε γιατί δεν έχει προσωπικό λόγω Χριστουγέννων..... 

Πέμπτη 26 Δεκεμβρίου.... παίρνουμε τα κίτρινα τριαντάφυλλα πού τόσο αγαπούσες... και ερχόμαστε στο γραφείο τελετών να σε χαιρετίσουμε.... αύριο θα είναι κλειστό το φέρετρο.... ήθελα να σου δώσω κάτι να'χεις μαζί σου..... σου έστειλα μετά μία σοκολάτα, ένα βιβλίο που σου είχα πάρει για την μαμά.... ένα τραγούδι.... ένα γράμμα της καλύτερης σου φίλης... ένα τσιγάρο που μου ζήτησες και δεν σε είχα αφήσει... και κάτι ακόμη που γαμώτο δν θυμάμαι.... το μυαλό μου ξεχνάει πολύ.... Σε χαιρετάμε.... είσαι πολύ ήρεμη.... είσαι κρύα πλέον... αλλά είσαι το ίδιο όμορφη με το πώς ήσουν ΠΑΝΤΑ.... 

Παρασκευή 27 Δεκεμβρίου.... ξεκινάμε να πάμε στην τελετή σου, στην Ολλανδία, γιατί δεν υπήρχε διαθέσιμο μέρος στο Βέλγιο... Στην διαδρομή παίζει το αγαπημένο σου τραγούδι από τον αγαπημένο σου τραγουδιστή... τυχαίο μου λένε.... δεν είναι τυχαίο... το ξέρω.... ήσουν εσύ... είμαι σίγουρη γι'αυτό πλέον.... Φτάνουμε εκεί.... έρχονται και όσοι ήταν να'ρθουν..... μπαίνουμε μέσα στον χώρο... ήταν όμορφο.. όσο χαζό κι αν ακούγεται.... έβγαζε μία ηρεμία και ένα πένθος μαζί.... Πρώτα τα παιδιά, μετά οι συγγενείς, μετά οι φίλοι... το τραγούδι My immortal.... πόσο αληθινοί στίχοι.... "όταν έκλαιγες σκούπιζα τα δάκρυα σου.... όταν φώναζες, πολεμούσα όλους τους φόβους σου.... και κρατούσα το χέρι σου όλα αυτά τα χρόνια..... εσύ έχεις ακόμη όλο μου το είναι"..... έτσι ήταν, όλα τα χρόνια..... Είσαι στην μέση, σε ένα όμορφο λιτό φέρετρο, κλειστό... με μία όμορφη φωτογραφία σου πάνω του... και τα κίτρινα τριαντάφυλλα.... Μιλάει ένας και μας ζητάει να δούμε το βιντεάκι σου που ετοίμασε η Ντίνα... πανέμορφο.... όλες σου οι φωτογραφίες, στιγμές δικές σου, χαμογελαστές.... ΠΟΣΟ ΔΥΝΑΤΗ ΗΣΟΥΝ..... Μετά ο Αύγουστος του Παπάζογλου.... "Σ'αγαπάω μα δεν έχω μιλιά να στο πω, κι αυτός είναι ένας καημός αβάσταχτος..... Πώς μπορώ να ξεχάσω τα λυτά της μαλλιά, την άμμο που σαν καταρράκτης έλουζε, καθώς έσκυβε πάνω μου χιλιάδες φιλιά, διαμάντια που απλόχερα μου χάριζε.......Σε ποιάν έκσταση πάνω, σε χορό μαγικό ΜΠΟΡΕΙ ΕΝΑ ΤΕΤΟΙΟ ΠΛΑΣΜΑ ΝΑ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ.... από ποιον μακρινό αστέρι είναι το φως... που μες στα ΔΥΟ ΤΗΣ ΜΑΤΙΑ ΠΗΓΕ ΚΡΥΦΤΗΚΕ... κι εγώ ο τυχερός που το'χει δει.....ΜΕΣ ΣΤΟ ΒΛΕΜΜΑ ΤΗΣ ΕΝΑΣ ΤΟΣΟ ΔΑ ΟΥΡΑΝΟΣ....." Μετά μίλησα εγώ, αυτό που ήθελες... να μιλήσω για 'σένα.... Μετά η Οτίλια.... Και μετά έπρεπε να σε χαιρετίσουμε.... να σου δώσουμε ένα όμορφο τελευταίο κίτρινο τριαντάφυλλο και να σ'αφήσουμε..... να σ'αφήσουμε....... η ώρα ήταν πραγματικά δική σου και ήταν πραγματικά μόνη.... έτσι όπως ερχόμαστε, έτσι φεύγουμε..... το τραγούδι..... "Such a lonely day and it's mine.. the most loneliest day of my life.... And if you go, I wanna go with you.... And if you die, I wanna die with you... Take your hand and walk away"........... και εκεί σ'αφήσαμε... έπρεπε.... μετά από μερικές ώρες επιστρέψαμε να σε πάρουμε..... γιατί έτσι το ήθελες και έτσι το ήθελα.... έτσι το είχαμε αποφασίσει... να σε έχω δίπλα μου..... έτσι μου'χες πει.... ότι δεν θα'φευγες ποτέ από κοντά μου, ακόμη κι αν έφευγες από την ζωή........

και τώρα εδώ........ ακόμη δεν το'χω συνειδητοποιήσει.... ακομη πονάει..... μέρα με την μέρα πονάει και περισσότερο.... μου το'χαν πει και δεν το πίστευα.... ξέρεις τι μου έδωσες?? αυτό που όταν είναι η κακιά στιγμή να παραμένω σχετικά ήρεμη, να τα κανονίσω όλα, αλλά μετά να πονάω όταν όλα τελειώσουν.... και τώρα λυγίζω.... αρκετές φορές σε κοιτάω στην φωτογραφία και κλαίω..... μυρίζω πράγματα στον αέρα και σε θυμάμαι.... κοιτάω μία εικόνα έξω και σε θυμάμαι..... και όλα πονάνε γιατί δεν είσαι εδώ κοντά μου να με πάρεις μία αγκαλιά..... όλα είναι άσχημα χωρίς εσένα.... και κάποια στιγμή μου'χες πει... μην δένεσαι τόσο.... σάμπως κι εσύ δεν δέθηκες????? ήμασταν μαζί σε κάθε κακοτοπιά και σε κάθε χαρά.... 

Σ'αγαπάω πολύ.... και μου λείπεις πάρα πολύ...... πονάω πάρα πολύ..... και δεν μπορώ να το πιστέψω ότι δεν θα σε ξαναδώ ποτέ μου..... γιατί σε πήραν από'μένα???? ήσουν τόσο νέα...... δεν με είδες να παίρνω το πτυχίο μου, δεν είδες εγγόνι από'μένα.... δεν χόρτασες ακόμη την ζωή και το ξέρω.... και η ζωή ήταν άδικη μαζί σου.... πολύ άδικη.... όσο και να μου λένε ότι δεν είναι έτσι.... σου φέρθηκε πολύ σκληρά, όσο κι αν θέλουν να μην το θυμούνται.... εγώ τα θυμάμαι όλα, γιατί ήμουν πάντα μαζί σου.... τα έζησα όλα μαζί σου..... τα είδα όλα..... και ήταν τόσο σκληρά για 'σένα..... ήθελα απλά να είχες όμορφα γεράματα..... και δεν ήρθαν ποτέ....... μία ζωή πόνος..... κι έχω τόσο θυμό μέσα μου.... όχι για'σένα.... εσύ έκανες ό,τι μπορούσες, πάλεψες μέχρι εκεί που γινόταν, μέχρι εκεί που είχε το σώμα σου δύναμη να παλέψεις.... αλλά θυμώνω..... γιατί σου φέρθηκε η ζωή έτσι..... μου λείπεις..... μου λείπεις τρελά...... στον ύπνο μου, στον ξύπνιο μου.... ψάχνω να βρω να επικοινωνήσω μαζί σου.... πονάει πολύ ρε μαμά..... και το ξέρω ότι δεν θέλεις να με βλέπεις να πονάω.... δεν το κάνω επίτηδες.... αλλά πονάω..... 

Σ'ΑΓΑΠΑΩ....... σ'αγαπάω πιο πάνω κι απ'την ζωή μου...... ΣΕ ΛΑΤΡΕΥΩ....