Αναγνώστες

Παρασκευή 21 Φεβρουαρίου 2014

φαντασία

Γυρνώντας σήμερα με το αυτοκίνητο, τελείωσα και κάποιες εκκρεμότητες που είχα με το σπίτι.. υπέγραψα χαρτί ότι το αφήνω... τεσπα...
Φτάνοντας στο σπίτι.. ανοίγω τον υπολογιστή...και σαν να ήξερα, πήγα στην αρχική σελίδα του φέισμπουκ για να δω αν θα δω κάποιο νέο για τον Σάκη Μπουλά... 
κάποιοι που δεν το πέρασαν, ίσως δεν καταλάβουν.... αλλά χθες όταν γράψανε ότι με δυσκολία πλέον αναγνωρίζει και τα οικεία πρόσωπα του, θυμήθηκα εσένα πριν 2 μήνες ακριβώς... 
Στις 20 ήταν που πλέον η πλήρης συνείδηση σου είχε φύγει.... απλά επειδή ήσουν τόσο καλό και δυνατό κορίτσι, και έκανες μία απόλυτα υγιεινή διατροφή, η καρδούλα σου άντεξε 4μιση μέρες σε κώμα.... αλλιώς κι εσύ θα έφευγες το πολύ μία με δύο μέρες αργότερα... 
΄Ηξερες όμως ότι για 'μας τα Χριστούγεννα ποτέ δεν ήταν μία όμορφη γιορτή... και γι'αυτό αποφάσισες παραμονή να φύγεις... να ελευθερωθείς από τον πόνο... 

Κάποια στιγμή όταν πέθανε ο Βύρων... είχαμε καταλάβει ότι αυτοί που μένουν, περνάνε τα δύσκολα... και να σου πω κάτι, τον είχα βρίσει... γιατί ήξερε πάντα να φεύγει στα δύσκολα... ήταν δειλός.. 
δυστυχώς όμως πάντα αυτοί που μένουν, ακόμη κι εσύ που είχες θάρρος, που πολέμησες μέχρι την τελευταία στιγμή, που ξέρω ότι δεν ήθελες να φύγεις μέχρι να τελειώσεις το έργο σου... ίσως όμως να ηρέμησες και πραγματικά το εύχομαι αυτό.. να μην πονάς πια.... αλλά αυτοί που μένουν πραγματικά πρέπει να σηκώσουν το βάρος... 
Δεν ξέρω αν είναι για όλους το ίδιο... Περάσαμε μαζί τόσα πολλά... και εκεί που λες θα αντέξω και θα ξανασηκωθώ, υπάρχουν μέρες που απλά δεν θέλεις να βγεις από το κρεβάτι σου... μία μέρα σαν κι αυτή είναι η σημερινή.... νιώθω ότι θέλω να μπω κάτω από το πάπλωμα και να κλαίω... αλλά δεν μπορώ.... δεν γίνεται... δεν πρέπει.... πρέπει να μαζέψω όσο περισσότερα μπορώ... να αρχίσω να αποσυναρμολογώ και τα έπιπλα και να την κάνω σιγά σιγά για καινούριες περιπέτειες.... 
Ξέρεις, γιατί με ξέρεις πόσο φοβάμαι.... αυτή την στιγμή το μέλλον μου το βλέπω τόσο σκούρο, όσο το παρόν μου... κάποια στιγμή είχα ξεκινήσει να κάνω όνειρα... και τώρα πάλι τα'χω σταματήσει όλα... 
Σε είδα στον ύπνο μου πριν 3 μέρες κι ακόμη αυτό το όνειρο θυμάμαι... χιόνιζε, ήταν βράδυ και κοιτούσα το χιόνι από το παράθυρο του δωματίου μου...

Ό,τι πιάνω... στο'χω ξαναπεί... μου θυμίζει εσένα... στην κυριολεξία όμως...από την μία είναι πολύ όμορφο.... γιατί όλα τα 'χεις ακουμπήσει κι εσύ.... για όλα υπάρχει και μία ωραία ανάμνηση... από την άλλη είναι ψυχοφθόρο... γιατί μετά από την όμορφη ανάμνηση που φέρνω στο μυαλό μου, ξανασυνειδητοποιώ ότι δεν θα σε ξαναδώ ποτέ μπροστά μου... δεν θα σε πάρω ποτέ ξανά αγκαλιά... 
Έχω μία φωτογραφία σου στο φέρετρο, την έβγαλα με το κινητό... την κοιτάω σπάνια βέβαια, γιατί κοιτάω περισσότερο τις φωτογραφίες σου που ήσουν ζωντανή και γελούσες.... πηγαίνω στην ντουλάπα, και ακουμπάω το δοχείο με τις στάχτες σου... δεν είναι το ίδιο όμως.... το ξέρω ότι δεν είναι το ίδιο και πριν το κάνω.... αλλά δεν είναι το ίδιο... 
όταν κάποια στιγμή μου είπες ότι δεν θα φύγεις ποτέ από κοντά μου.... όταν έφευγες σιγά σιγά από την ζωή και όλοι μου 'λεγαν θα δεις ότι δεν θα φύγει ποτέ από κοντά σου... είχα πλάσει μία εικόνα στο μυαλό μου φανταστική... η φαντασία μου έπαιζε παιχνίδια... κάτι ανάμεσα σε έκτη αίσθηση και σε μία άλλη ταινία που εμφανίζεται ο άνθρωπος της... ήθελα τόσο πολύ να μπορούσα να σε δω, την ψυχή σου, την σκιά σου, το πνεύμα σου... δεν ξέρω πώς αλλιώς να το πω... που τις πρώτες μέρες όταν πηγαίναμε να ξαπλώσουμε να κοιμηθούμε... με σβηστό το φως εγώ προσπαθούσα να κοιτάξω μήπως διακρίνω εσένα... μέχρι που συνειδητοποίησα και έπεσα στο κενό, απογοητεύτηκα... ότι όλοι εννοούσαν με άλλο τρόπο ότι θα είσαι κοντά μου... με τις αναμνήσεις... κι αυτό με πόνεσε και με πονάει ακόμη... για΄τι δεν σου κρύβω ότι ακόμη σ'αναζητάω... προχθές πήγα στο δωμάτιο σου με κλειστό το φως και ήλπιζα να φωνάξω μαμά και να σε δω μπροστά μου.... ή να νιώσω το χέρι μου ζεστό και να νιώσω ότι εσύ εκείνη την στιγμή μου το ακουμπάς..... 
Δεν θέλω να βγάλω τα μαύρα από πάνω μου... και δεν έχω και πολλά μαύρα ρούχα, γιατί δεν ήθελες να αγοράζω το τελευταίο καιρό.... δεν ήθελες ποτέ σου να φοράμε μαύρα και κυρίως για θάνατο.... αλλά η ψυχολογία μου δεν με αφήνει, ΔΕΝ ΘΕΛΩ να τα βγάλω.... γιατί πενθώ.... 
έχω αρχίσει και καπνίζω πάλι αρκετά.... σε σημείο που αγοράζω πλέον καπνό για να κάνω στριφτά... αν ήσουν εδώ θα με μάλωνες... ένα τσιγάρο Αλέκα την ημέρα, όχι παραπάνω είπαμε..... 
και αν έβλεπες και πόσα γλυκά τρώω πάλι θα με μάλωνες.... τόσο καιρό όση προσπάθεια έκανες θα την αφήσεις?κρίμα δεν είναι? κι όμως δεν έχω πάρει κιλά... ίσως το σώμα μου θέλει να με βοηθήσει... αντιθέτως το τζιν μου χθες έπεφτε, έφτασε σχεδόν στα μπούτια μου την ώρα που περπατούσα.... εγώ περίμενα ότι θα πάρω κανένα 10κιλο μέσα στον πρώτο μήνα.... 

Αν ήσουν εδώ σήμερα θα βγαίναμε έξω... θα σε έπαιρνα έξω... να βγούμε να πάρουμε αέρα και φως... έχει λίγη συννεφιά, αλλά ώρες ώρες βγαίνει και ο ήλιος... θα πηγαίναμε στο Speelhof, εκεί που σου άρεσε, γιατί είχε φύση.... εκεί που πηγαίναμε κάθε φορά να πάρουμε αέρα.... ή μία βόλτα στο Μααστρίχτ... το αγαπημένο σου κι αγαπημένο μου.... 

Μου λείπεις....... πολύ...... αγαπημένη μου μανούλα.... 

Δεν υπάρχουν σχόλια: