Άραγε....

Άραγε έχω δικαίωμα από λίγη ακόμη κλάψα ή θα με πάρει και θα με σηκώσει????
Νιώθω σήμερα τρομοκρατημένη.... φοβάμαι για το τι θα γίνει αύριο.... το ξέρω.... πρέπει να ζω το σήμερα... μπορεί το αύριο να μην φέρει τίποτα φοβερό, μπορεί απλά να είναι μια καλή και συνηθισμένη μέρα... έχουν δει τόσα τα μάτια μου αυτούς τους μήνες...
Και έχω απογοητευτεί για ακόμη μια φορά από τους ανθρώπους.... φυσικά όχι από τους πολύ πολύ κοντινούς μου, που μου'χουν αποδείξει άπειρες φορές πόσο αξίζουν, αλλά από ανθρώπους που θέλησα να βάλω στην ζωή μου (όχι ερωτικά) και με τον τρόπο τους χτυπάνε κι άλλο λες και είμαι σάκος του μποξ....
Πρέπει να σηκωθώ ξανά, να στηρίξω τα πόδια μου καλά και να σηκώσω πάλι το ανάστημα μου, να χαμογελάσω και να μου χαμογελάσει κι αυτή η άτιμη που τόσους μήνες μας γαμεί......
Και υπόσχομαι ότι μόλις θα πάνε όλα καλά (και θα μείνουν έτσι), δεν θα ξεχάσω και θα ευχαριστώ και για όσα πέρασα.... απλά ας πάνε καλά τα πράγματα σύντομα... γιατί έχω δύναμη και αντέχω, αλλά νιώθω θλίψη και κούραση, σωματική και ψυχική.... δεν θέλω απλά να ξεκουραστώ για λίγες μέρες.... θέλω να ζήσω όμορφες στιγμές, να έρθουν όμορφα χρόνια....
(σας έπρηξα.... δεν πειράζει, δεν είστε και πολλοί)!!! ;)