Είσαι μακριά μου κι όμως η ανάσα σου μ' αγγίζει. Το κορμί μου παγώνει και χάνεται στους δικούς μου λαβύρινθους. Ψάχνω να βρω την άκρη, να βγω, να ελευθερωθώ, να 'ρθω κοντά σου και τότε ξυπνάω και συνειδητοποιώ πως ζεις στα όνειρά μου. Ο ουρανός μου σκοτεινιάζει και στάλες από την ψυχή μου δημιουργούν μια λίμνη, που στα νερά της καθρεφτίζεσαι... Τόσο κρύο, η άνοιξη απέχει 1,000 χρόνια μακριά σου, οι ώρες φαίνονται αιώνες και τ' όνειρο πια μακρινό κι αυτό.
Προσπαθώ να κοιμηθώ ξανά μήπως σε δω...