"Σύννεφα μαύρα και οι σταγόνες της βροχής καλύπτουν το ξηρό χώμα, το ποτίζουν με τα δικά τους δάκρυα κι αυτό διψασμένο, αναζητώντας κάθε συναίσθημα, αμίλητο δέχεται την ζεστασιά του κρύου.
Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να δώσει ένα μέρος απ' την ζωή του σε κάποιο φυτό για να ανθίσει, όπως η δική μας η καρδιά σε κάποιον που χρειάζεται μια ήσυχη γωνιά ν'αναπαυθεί και να ζήσει..
Δίνουμε την καρδιά μας μην γνωρίζοντας αν θα μας την βασανίσουν, απλά ελπίζοντας πώς θα ζήσουμε αμφότεροι όμορφα συναισθήματα που υπάρχουν. Κάπως έτσι και αυτό, δίνει μέρος σ' ένα λουλούδι μη ξέροντας αν θα φτάσει να ολοκληρωθεί το συναίσθημά του, αν θα ανθίσει και θα ευωδιάσει το μέρος εκείνο.
Στην ζωή μας περπατάμε στα τυφλά, ακόμη κι αν βλέπουμε το φως που ξεπροβάλλει πίσω από τα μαύρα σύννεφα και μας αγαλιάζει λέγοντας ότι μετά την καταιγίδα όλα θα ξαναφτιάξουν..."
Αυτό δεν είναι όμως και το μαγικό σ' αυτή την ζωή? Ότι βαδίζουμε σε μονοπάτια τα οποία κάθε φορά είναι διαφορετικά και απλά ελπίζουμε ότι το όνειρο θα πραγματοποιηθεί κάποια στιγμή, για τον καθένα κάτι διαφορετικό αλλά πάντα όνειρο και πάντα η ίδια ελπίδα ολοκλήρωσης... Δεν έχει πολύ καιρό που ενηλικιώθηκα φαίνεται, ο καθένας θέλει τον χρόνο του, γιατί εδώ και λίγο καιρό κατάλαβα ότι αξίζει να περνάς καλά σ'αυτή την ζωή και κάθε πόνος, κάθε χαρά, κάθε δάκρυ, κάθε συναίσθημα που μας κυριεύει είναι μια εμπειρία, μία γνώση για την συνέχιση της ζωής μας, ένα λιθαράκι στην εγκυκλοπαίδεια της δικής μας ζωής, που την διαμορφώνει ανάλογα.. Μπορεί κάποιες στιγμές να χάνεσαι στις δυσκολίες, όταν όμως βγαίνεις από αυτές ή αλώβητος ή έστω με 2-3 γρατζουνιές δεν αισθάνεσαι υπερήφανος?Δεν θυμάσαι την άσχημη στιγμή μετά γελώντας και έχοντας πάρει δύναμη για την επόμενη.. Γιατί η ζωή αγάπη μου, δεν έχει μόνο όμορφες στιγμές, έχει και άσχημες κι αυτό γίνεται για να μπορούμε να εκτιμήσουμε ότι όμορφο έρθει και μας χτυπήσει την πόρτα.. Keep smiling.. Μπες στο όμορφο νόημα της ζωής!!!!