Έρχεσαι μέσα από τα μαύρα σύννεφα της μοναξιάς μου και σπας τα κάγκελα και τις αλυσίδες των συναισθημάτων μου με την ματιά σου.. Η καρδιά μου καλά φυλλαγμένη υποτάσσεται στο όμορφο σου ψέμα. Ψέμα σε ένα άσπρο περιτύλιγμα που δίνει την αίσθηση της αγνότητας και της καθαρότητας...
Μέχρι η νύχτα να πάρει την θέση της μέρας... τα μάτια να λάμψουν στο σκοτάδι και να θυμίζουν απειλή, μα είναι πλέον αργά να φυλαχτείς... ήδη έχεις δώσει πολλά κι η επιλογή σου είναι δρόμος σ' αδιέξοδο ή σωτηρία από γκρεμό...
Να πέσεις κάτω, να κλάψεις, να πονέσεις, να νιώσεις ότι για ακόμη μια φορά πεθαίνει η καρδιά σου λαβωμένη "απ'αυτόν", και εκεί που θα πιάσεις τον πάτο, όπως λένε, εκεί θ'αρχίσεις να ορθώνεσαι ξανά πιστεύοντας πως αυτή την φορά θωρακίστηκες καλύτερα από κάθε άλλη φορά, μέχρι την στιγμή που θα ξαναυποταχτείς στα συναισθήματα, ελπίζοντας την λύτρωση.. "να είναι αμοιβαία"....
Και κάπως έτσι κυλά η ζωή, η μέρα ακολουθεί την νύχτα και η νύχτα την μέρα και για να φωτίσει κάποιος την νύχτα του, θα πρέπει να 'χει βρει την δάδα του και να την ανάψει, αυτή θα τον προστατέψει κι από το κρύο κι απ'το άγνωστο σκοτάδι της ψυχής του....
(31-7-2010)