Αν δεν μπορείς να λυγίζεις, τότε κάποια στιγμή θα σπάσεις....

Ο πόνος της ψυχής είναι τόσο μα τόσο πιο οδυνηρός από τον πόνο στο σώμα....
Ποτέ δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα μπορούσε ένας άνθρωπος να πονάει στην ψυχή και να το νιώθει αληθινά... τι εννοώ.... είναι στιγμές που νιώθεις σαν κάποιος να παίρνει ένα μαχαίρι και να σε κομματιάζει, να σου σκίζει την σάρκα.... αυτές τις στιγμές που οι άσχημες σκέψεις είναι στο μυαλό σου... που θέλεις να πάρεις με τα χέρια σου το μυαλό και να το βγάλεις από το κεφάλι... που προσπαθείς να σκεφτείς κάτι άλλο, γεμίζεις το μυαλό σου με χίλιες δυο άλλες σκέψεις, αλλά δεν μπορείς να συγκεντρωθείς σε τίποτα άλλο από αυτό που σε πονάει, σε σημείο που απλά αφήνεις τον εαυτό σου να ξεσπάσει σε κλάματα για να καταφέρει να απαλλαγεί λίγο από τον ανυπόφορο πόνο.... και μετά ως δια μαγείας, σηκώνεσαι, χαμογελάς (εννοείται ότι δεν έδειξες πριν σε κανέναν τι συνέβαινε στον εαυτό σου) και είσαι πάλι αισιόδοξος και θετικός... γιατί έτσι είναι η αλήθεια... ΟΛΑ ΘΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ και ΟΛΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ!!!! απλά είσαι άνθρωπος και μερικές φορές δεν μπορείς να ελέγξεις το μυαλό σου..... γιατί έχεις δικαίωμα να πέσεις και να λυγίσεις και να κλάψεις... αρκεί μετά να σηκωθείς στα πόδια σου, να χαμογελάσεις και να μην αφήσεις τον αρνητισμό να σε καταβάλλει!!!!
Ευχαριστώ την ύπαρξη μου, ευχαριστώ την ζωή για τα μαθήματα που μου δίνει, όπως και την ευχαριστώ που θα με ανταμείψει, γιατί ΟΛΑ ΘΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ!!!!!!! Γιατί θα μας ανταμείψει!!!!! Γιατί έτσι είναι η ζωή... μετά από την καταιγίδα βγαίνει ο ήλιος.... και σιγά - σιγά στο ορκίζομαι, βλέπω τον ήλιο να ξεπροβάλλει από τα σύννεφα!!!!!!
Σας αγαπάω όλους και όλες, αλλά κυρίως αγαπάω αυτό το άτομο που με έκανε αυτό που είμαι σήμερα και έχω την δύναμη να του σταθώ!!!!!! Μαζί, χέρι - χέρι όλα τα καταφέρνουμε και όλα θα τα καταφέρουμε!!!!!!!!!!!